De crematiedag.

Vrijdag 23 april 2020.

08.00 uur de wekker ging maar zoals gewoonlijk waren we eerder wakker omdat Zion nogal een vroege vogel is. We maakte ons klaar want om half 10 hadden we afgesproken bij het crematorium om Zarah weg te brengen. Nadat de ochtend routine was gedaan heb ik Zarah mee naar beneden genomen. Daar had Zion weer een ontmoeting met Zarah. Mijn moeder heeft vanaf de achtergrond alles gefilmd en foto’s gemaakt waar we onwijs dankbaar voor zijn. We hebben ondanks het grote verdriet echt afscheid kunnen nemen van haar en genoten van ons complete gezin voor zover mogelijk was. Zion had van mijn zussen een pop gekregen waar hij zo ontzettend blij mee was. Dat hielp hem enorm met de situatie en was onwijs trots. We zagen en voelde op die momenten de puurheid van de mooiste liefde wat er bestaat. Dat is ook te zien op de foto’s en filmpjes die we hebben. Ondanks dat het prachtige foto’s zijn houden we deze wel privé. Om 09.30 uur kwamen we aan bij het crematorium slangenburg in Doetinchem. We werden goed ontvangen door ze en dachten heel fijn mee. Zo vroegen ze wat onze wensen waren en stelde ze voor om te wachten met de crematie totdat we op een plek waren waar we wilde zijn. We kozen ervoor om dat niet te doen want we waren toch vlakbij huis. Wat Bryan opviel was dat ik heel weinig had gehuild in die dagen. Achteraf bleek dan ook dat we totaal anders rouwden. Ik had helemaal geen tijd om te huilen want daar was bij mij geen ruimte voor. De klap kwam dan ook later pas. Wat erg fijn was was dat onze emotionele momenten heel natuurlijk afwisselende zodat we voor elkaar konden zijn op de momenten waarbij je elkaar nodig had. Achteraf gezien had de crematie zelf snel plaats gevonden na de bevalling. We waren uiteindelijk blij dat het niet langer heeft geduurd omdat het best warm was die dagen en ze snel veranderde. Zo rook ook alleen ik heel sterk de dood. Op 10 juni mochten we haar dan eindelijk ophalen maar omdat dat dan zo'n beladen dag werd gezien Zion die dag jarig was en ik uitgerekend van Zarah mochten we haar op 9 juni halen. Ze vertelde vanuit het crematorium dat ze kleine crematies zoals baby’s met de hand verwerkte om zoveel mogelijk as te behouden. We konden een handje vol as verwachten met wat grove stukjes erin. Wat heel bijzonder was dat wanneer we onze handen op haar urn houden de urn en onze handen heel heet worden. In mijn volgende blog schrijf ik over de gesprekken die er zijn geweest met de verloskundige en de gynaecoloog en wat de uitkomst was uit de onderzoeken.