De crematie van ons zoontje Nino

Sinds kort heb ik toch (hoop ik) de goede hulp die ik nodig heb. Van mijn therapeut moest ik meer verhalen gaan delen. Doordat ik niet praat, probeer ik iets meer van mij af te gaan schrijven.

13 juni 2020, de dag waarop wij alles voor het laatst, nog 1 keertje konden doen.

Nog 1 keer kusjes geven, 

Nog 1 keer ruiken,

Nog 1 keer voelen,

Nog 1 keer knuffelen, 

Alles, deze dag nog maar 1 keer, voorgoed en nooit meer weer. En dan te bedenken dat het om jou eigen kindje gaat, jou vlees en bloed. Iets wat volgens mij het ergste is wat je mee kunt maken, je kindje verliezen.

Mijn vriend en ik hadden afgesproken dat we deze dag, samen met zijn 3en wouden zijn, dat wij onze Nino nog 1 keer voor het laast, voor ons zelf hadden. De hele week ervoor is het een komen en gaan geweest van mensen, dus deze dag zouden wij met zijn 3tjes doorbrengen. S'morgens vroeg, voelde ik mij toch niet fijn, om niemand meer langs te laten komen, ik kon het niet, ik kon niet Nino zijn oma, de laatste keer ontnemen. Wij besloten toch in de familie en vrienden ap te zetten, dat diegene die wou, nu nog mochten komen. Binnen 5 min stond mijn moeder er, ze kwam letterlijk binnen gerend en kustte Nino zoveel ze kon. Zo intens veel verdriet. Om een uur of 11 zijn de meeste familie en vrienden naar huis gegaan, om ons de laatste paar uurtjes toch met zijn 3tjes te laten. Alleen was mijn zus er nog, zij heeft Nino elke 6 uur verschoond, het water van de wateropbaring moest elke 6 uur verschoon worden, en zij is tot het laatste moment bij ons geweest, puur om ons te helpen met Nino, samen met de vrouw van de uitvaart en de fotograaf. 

De vrouw van de uitvaart vroeg of wij Nino nog in bad wouden doen, dat hebben wij gedaan, op zijn kamertje. Het badje was gevuld met lekker warm water, zijn lichaampje kleurde helemaal roze, dat was mooi, het leek allemaal even heel anders. We hebben zijn haartjes en lichaampje gewassen. Daarna hebben wij hem samen afgedroogd op de commode en weer meegenomen naar beneden. De avond ervoor hadden mijn vriend en ik zijn mooiste kleertjes uitgezocht, maar wat past hem? Dit was ons eerste kindje, dus echt ervaring hadden wij nog niet. Uiteindelijk was zijn broekje dus ook te groot, maar we hebben de broekspijpjes iets opgerold. Beneden hebben wij hem een luier omgedaan en zijn kleertjes aan getrokken, het klemmetje van de navelstreng eraf gehaald en hem zo mooi mogelijk gemaakt. Wat een knap kind hebben wij toch. We hadden hem alleen nog maar in zijn blootje gezien, vanwege de wateropbaring. Toen zijn kleertjes aan waren hebben wij onszelf snel omgekleed, om daarna alleen nog maar lekker met hem te zitten en te knuffelen, kusjes geven.. ineens was het zover, we moesten gaan. Ik wou niet. Zijn mandje hadden wij tot op dat moment niet gezien nog, de vrouw van de uitvaart had het mandje voor ons naar beneden gehaald en wij moesten hem loslaten, voor de laatste keer. Je eigen kindje. Hoe doe je dat? Geen idee. Echt niet. Wij hebben hem samen in zijn mandje gelegd, het dekseltje moest erop, dat was echt verschrikkelijk. Maar hij was wel heel mooi, zo met zijn kleertjes aan, en zijn knuffeltje bij hem. Ivm corona mochten er maar 30 mensen bij de crematie zijn, deze mensen stonden buiten in een kring om de rouwauto heen op ons te wachten. Mijn vriend wou een "dikke auto" voor onze zoon, hij moest weggaan in een dikke auto, zodat die kleine jongen dat wel had "meegemaakt", dus wij hadden een speciale Mercedes voor hem geregeld. Om ca 14.00 uur zijn wij samen met Nino in zijn mandje, naar buiten gelopen en in de rouwauto gestapt, met Nino tussen ons in. De hele weg hebben wij onze handen op zijn mandje gehad. We hadden een ritje van ca 20 min. Wij reden voorop, gevolgt door onze familie en vrienden en sluitend de bloemenauto, wat ook een Mercedes was. Aangekomen bij het crematorium, stond een erehaag van wel 200 mensen, wij moesten even wachten, omdat familie en vrienden hun auto moesten parkeren en achter onze rouwauto moesten lopen. We hadden besloten om zelf niet mee te lopen, maar bewust ervoor gekozen om in de auto te blijven. Ten eerste, kon ik niet lopen, ik had een hel van een bevalling gehad en ten tweede, wij hadden het niet aangekund om door al die mensen heen te lopen, omdat mensen je dan toch een knuffel willen geven, en wij tijdens de 6 dagen die we thuis waren met Nino, alleen maar de mensen hebben gezien die ook genodigden waren voor de uitvaart. (Dit was een bewuste keuze van onszelf) toen wij aan het wachten waren op de genodigden die hun auto weg zetten, zeiden we tegen elkaar dat we niet wisten waar wij heen moesten kijken, we besloten samen, om allebei de tegen gestelde richting op te kijken, of recht voor ons uit. Iedereen stond met een witte ballon in hun handen en 4 mensen stonden met een vuurfakkel in hun handen, aan het begin en einde van de erehaag. Je leeft zo in een roes, dat wij niemand hebben zien staan in de erehaag, later aan de hand van foto's wisten wij pas wie er allemaal waren geweest. Toen we de erehaag voorbij waren, stapten wij uit en hebben wij Nino op een mooie kar gelegt en liepen wij voorop de zaal binnen, met het nummer van James Blunt - Goodbye my lover.

We hebben Nino op het "podium" neergezet en direct het dekseltje van zijn mandje afgehaald, en weer nog kusjes gegeven. Het podium lag vol met bloemen en witte ballonnen. Toen iedereen zat hebben mijn vriend en ik samen iets gezegt, met daarop volgend het nunmer van Dre Hazes - Bedankt mijn vriend.

Hierna hebben er nog wat mensen gesproken, mijn moeder, mijn schoonmoeder, mijn 2 zussen en mijn schoonzus. Volgend daarop kwam het nummer van Alain Clark - father and friend. Ik heb volgens mij bijna de hele crematie op mijn knieën bij Nino gezeten, met zijn handje in de mijne. Uiteindelijk werd er afgesloten met het nummer van Wesly Bronkhorst - Trots op jou. Hierna werd iedereen gevraagd om Nino nog een laatste kus te geven en naar de koffiekamer te gaan en hebben wij samen met onze ouders, het mandje voorgoed gesloten. De aller laatste keer dat je je kindje ziet. Je eigen vlees en bloed. Dat was verschrikkelijk. Niet uit te leggen, niet te bevatten. Daarop volgend zijn onze ouders ook naar de koffiekamer gegaan en hebben wij met ons tweeën Nino naar de ovens gebracht. Dit was een hele mooie kamer, met een grote engel getekend op de muur, daar hebben wij Nino voor gezet, en dat was echt de aller laatste keer... 

Hoe wij bij hem zijn weggelopen, dat snap ik niet. Dat gaat er niet in. Dat ik hem daar zo heb "achtergelaten". Zo ontzettend veel spijt van. Maar je weet wel dat het moet.. maar toch, dat ik dat zo gedaan heb, dat gaat er bij mij niet in. 

In de koffiekamer aangekomen, hebben wij daar nog even met zijn allen gezeten en daarna is een deel meegegaan naar mijn ouders huis toe en een deel van de genodigden zijn ergens anders heen gegaan. Iedereen mocht mee naar mijn ouders, maar een aantal wouden zich (zoals wij dat noemen) klem gaan zuipen. Om al het verdriet even weg te laten gaan.. mijn vriend en ik wouden graag naar huis, dus mijn ouders hebben ons thuis afgezet, maar we waren nog geen 10 minuten thuis en toen wouden we toch graag ook naar hun toe, daar hebben we wat gedronken en laat op de avond zijn we naar ons lege huis terug gegaan... 

Dag lieve Nino, ik hou van jou, ben trots op jou en vooral nog, ik mis jou verschrikkelijk.

Dikke kus van Mama, ik kan niet wachten tot de dag dat ik jou weer zie 💙🌟