De couveusetijd na mijn ‘I didn’t know I was pregnant’ ervaring.

De afgelopen weken zijn we echt geleefd. Onverwachts papa en mama geworden, veel (kraam)tranen, een infectie bij ons kleintje, van flow naar cpap en weer terug. 2 stapjes vooruit, 1 stapje achteruit. Het hoort allemaal bij het hebben van een couveusekindje. Maar in deze weken heeft ze nog meer laten zien hoe sterk ze al is. Een infectie overwonnen, terug naar lichte flow en alleen nog de monitor naast haar om in de gaten te worden gehouden. De artsen vinden ook dat ze het geweldig doet, vooral met haar situatie. Ik heb natuurlijk nooit een controle of inenting of wat dan ook gehad, omdat ik niets wist van een zwangerschap. Het is fijn om te zien hoe goed ze het doet, dat maakt het voor ons meteen een stuk minder heftig. We hebben het vrijwel allemaal al een plekje kunnen geven en praten, huilen en lachen veel met elkaar (en de opa’s en oma’s van Noé). Het is allemaal zo snel gegaan, maar we zijn echt een mega trotse papa en mama nu.

Omdat het zo goed ging is ze op vrijdag 14 augustus 2020 verhuisd naar de medium care. Voor ons voelde dit als weinig verschil, alleen een ander kamertje. De grote stap voor ons zou zijn naar een ziekenhuis naast ons huis. Het was alleen nog wachten tot daar een plekje vrij was voor haar.

De dag erna waren we van plan om wat later in de middag richting het ziekenhuis te rijden, alleen wilde ik toch graag sochtends even bellen om te weten hoe haar eerste nachtje op de medium care was geweest. De verpleegkundige wilde mij toevallig op hetzelfde moment bellen en begon meteen met het goede nieuws: ‘er is een plekje vrij, vandaag nog! De ambulance is er om half 3.’ Ik glimlachte van oor tot oor naar mijn vriend en die wist meteen wat er was gezegd aan de telefoon. We waren zoooo blij! Dit voelde echt als een stapje dichter naar huis. Planning omgegooid dus en naar het ziekenhuis gereden. En tussendoor nog nadenken of iemand van ons mee zou gaan met de ambulance. Ik had zelf een heel naar gevoel bij de ambulance door mijn vorige ritje (met de bevalling) en wilde toch wel graag mee om het wat positiever te kunnen ervaren. Ik ben blij dat ik dit gedaan heb en bij haar kon zijn! We kunnen al zo weinig doen, dus wat we kunnen doen, doen we dan ook met alle liefde.

De komende weken verblijft ze hier en zal ze gaan aansterken tot ze mee naar huis mag (wat echt om de hoek is, heel fijn!). Ik breng de dagen door in het ziekenhuis en knuffel veel met haar, verschoon haar en help bij alles wat kan en mag. Papa is inmiddels weer hard aan het werk en komt elk vrij uurtje langs (hij is gelukkig ook helemaal verliefd op zijn kleine meisje!). Zodra ze mee naar huis mag, neemt hij zijn verlof op, zodat we écht kunnen gaan genieten met z’n drieën als gezinnetje. Maar tot die tijd, doen we dat hier.