De beslissing

Van te voren hebben ik en mijn partner altijd gezegd dat als wij zwanger zijn van een kindje met een ernstige beperking wij dit niet voort zouden zetten. Alle lof voor ouders die hier wel bewust voor kiezen, maar voor ons was dit niet weggelegd dachten wij..

Als het om je eigen kindje gaat kijk je toch opeens heel anders naar de situatie. Je gedachtes en emoties gaan alle kanten op. Ook al was het niet helemaal gepland, ze was zo gewenst! 

Het laatste gesprek met de arts had de doorslag gegeven. De arts vertelde ons dat na de operaties ons meisje een ‘normaal’ leven kon leiden. De operaties zouden zwaar worden, maar ze doen dit veel vaker en bij veel gevallen verlopen de operaties gewoon goed. Dus wij gaan er gewoon voor. Voor het eerst in de afgelopen dagen voelde wij een soort van rust. Angst, maar ook rust dat we eindelijk een keuze hebben gemaakt. 

We worden goed begeleid en we gaan er gewoon voor. Dat het zoveel impact op niet alleen ons, maar ook het leven van onze familie zou hebben hadden wij van te voren niet bedacht.. 

Wordt vervolgd..