de begrafenis van onze zoon en de rollercoaster daar omheen

in een van mijn vorige posts heb ik verteld over onze zoon, en hoe hij is overleden.Nadat hij is overleden moesten wij overleven.

ik moest op recht op mijn benen blijven staan en hem het mooiste  afscheid geven dat maar mogelijk was...We moesten mensen inlichten over zijn overlijden en er moest een begrafenis geregeld worden.We hadden heel veel lieve mensen om ons heen die ons steunde en veel voor ons uit handen namen.

Maar bepaalde dingen moest ik toch echt zelf doen!We verbleven nog in het Ronald Macdonald huis zodat we dicht bij Riley waren.En heel eerlijk gezegd durfde ik ook nog niet naar huis.Dan werd het zo definitief om echt maar met zn 2e thuis te komen.

De ochtend nadat Riley was overleden belde ik als eerste mijn beste vriendin.Zich rot geschrokken kwam ze meteen naar me toe.Mijn ouders, zusjes, schoonouders en schoonzusje kwamen ook.

Ik moest mijn jongere zusje van 6 jaartjes jong vertellen dat haar neefje overleden was.Waar zij zo trotse tante van was en al die tijd al mee na toe leefde.

familie vrienden en kennissen moesten ingelicht worden en we moesten adressen verzamelen voor de kaarten.onze ouders namen dit grotendeels van ons over zodat wij ons op de begrafenis zelf konden focussen. 

Mevrouw van de dela kwam langs en er werd besproken wat er geregeld en gedaan moest worden.Er kwam heel veel op ons af en de helft drong maar tot me door.Het was heel duidelijk dat we Riley wilde begraven en een dienst wilde in de kerk.

Ik wilde graag dat hij in best werd begraven want daar lag meer familie en dan washij niet helemaal alleen voor mij gevoel.

Het kistje werd een inimini kistje in het babyblauw.Met daarom witte rozen over heel het kistje bedekt.Ik wilde een stukje voorlezen in de kerk en wilde dat er babyblauwe en witte ballonnen werden losgelaten.Er moest een koffie tafel komen, dat zouden we bij mijn vader in de tuin doen voor een besloten kring.De teksten van de rouwkaarten en de bidprintjes moesten geschreven worden.

En we moesten foto's van Riley uitzoeken die wij hiervoor wilde gebruiken.Ook moesten we de plek uitzoeken waar riley zijn grafje kwam op het kerkhof.Samen met mijn schoonzusje heb ik de muziek voor de dienst uitgekozen en daarna ben ikmet mijn ouders naar de bloemist gegaan voor de bloemstukken.

Ondertussen werd er een catering, tenten statafels en dergelijke geregeld voor de koffietafel.En focuste ik me op de tekst die ik voor hem schreef om voor te lezen in de kerk.3 Dagen vlogen voorbij en ondertussen hadden we onze zoon nog steeds niet gezien.Er was geen tijd kregen we steeds te horen en dat terwijl wij juist voor dat mortuarium hadden gekozen omdat we hem dan zoveel konden zien als dat we zelf wilde.

We besloten Riley te laten verplaatsen naar een ander mortuarium.Waardoor we hem de laatste 2 dagen toch nog konden zien en afscheid konden nemen.1,5 uur per dag konden we bij hem.Ik was doodsbang voor hoe ik hem aan zou treffen en voor hoe hard zijn lichaampje achter gegaan zou zijn.Toen we aankwamen bij dat mortuarium lag onze zoon daar in zijn babyblauwe kistje.

Zijn kleur was bijgetrokken, zijn gezichtje zat vol kleine druppeltjes van de condens en zijn lichaampje was ingewikkeld.We konden hem nog vasthouden, koud ijskoud was hij...Dat gevoel vergeet ik nooit meer.De avond voor de begrafenis besloten mijn vriend en ik hem voor de laatste keer vast te houden en zijn kistje te sluiten.

De grond zakte onder mijn voeten vandaan, ik zal hem nooit meer zien en dat besef was er maar  al te goed.De dag van de begrafenis hadden we ons eerste en laatste autoritje met zn 3tjes.Van mortuarium na het huis van mijn vader, daar wachten familie ons op en die liepen achter de rouw auto aan na de kerk toe.In de kerk stonden we dan, mijn vriend met knikkende knieen langs me .Met het kistje waar onze zoon in lag  in zijn armen.De muziek begon en samen liepen we na voren.De dienst begon en ik mocht mijn stukje zelf geschreven gaan voorlezen.

De letters vlogen letterlijk door de kerk, ik zag  niks meer maar ik deed het.Dan komt daar het moment dat je na de dienst je zoon dan echt gaat begraven.Mijn vriend heeft onze zoon zelf in zijn graf gelegd we spraken onze laatste woorden uit en vertrokken.

We kwamen bij mijn vader aan waar iedereen ons stond op te wachten.Een waas waar we in leefde meer heb ik er eigenlijk niet over te zeggen...Na de condoleances hebben we herinneringen opgehaald en met zn alle een drankje gedronken op Riley.

Er werden kaartjes uitgedeeld waar iedereen een laatste groet aan Riley kon schrijven.Die kaartjes werden aan ballonnen gemaakt die we die zelfde dag hebben losgelaten voor onze zoon. De begrafenis liep zoals gepland en we hebben voor ons gevoel Riley een heel mooi afscheid gegeven.

De dag na de begrafenis begon voor ons de achtbaan pas echt.

Het was stil, we hadden niks meer om handen.We hadden alleen nog elkaar...