De alles-van-de-trap-fase

Met een ukki in huis hoef je je nooit te vervelen. Al is het om te spelen,  heeft het aandacht tekort of gewoon om te voeden. uiteindelijk is het doel om ze de gelukkigste mens ter wereld te maken. Maar oh oh,  wat komt daarvoor allemaal kijken?

#trotse mama 

Vooropgesteld hebben we allemaal de beste kinderen ter wereld. Ze zijn de liefste, de schattigste en de slimste wezentjes die we ooit gezien hebben. En wat zijn ze nog jong! De tijd vliegt voorbij en voordat je er erg in hebt, zijn ze rijp voor de basisschool. Gelukkig bestaat de technologie van foto's en video's maken, want eerlijk is eerlijk, je kunt zoveel van ze genieten. 

Zodra ze baby-af zijn, komt de periode van ontdekken. Nouja, baby-af kun je het niet noemen, want ontdekken doen ze vanaf dag 1 al. Maar ik bedoel het bewuste ontdekken. Wanneer ze merken dat als ze iets doen, er een reactie ontstaat. De een sneller dan de ander.

Nieuwe fase aangebroken

Uiteraard is onze zoon geweldig. Zijn bewegingen, zijn acties. Wij kunnen zo van hem genieten. En oh wat is het fout, dat er momenten zijn waarop je zo smakelijk kunt lachen om de verkeerde dingen. Gelukkig wonen we tussen 4 muren, en kan de buitenwereld niet toekijken hoe enorm fout je het doet.

Want wat vandaag gebeurde is zo fout, maar wat heb ik gelachen! Wij (J, Y en ik) zaten boven. We waren aan het spelen. Hoewel spelen niet echt mijn favoriete bezigheid is (soms probeer ik te ontsnappen om toch nog op te ruimen ) was ik enorm aan het genieten van mijn oudste. Want hij (lees:wij) zit in de lego-playmobil-boef-agent-moter-en nog meer motor-fase en door met hem te spelen, leert hij onbewust nieuwe woorden. Leert hij onbewust meer over het verkeer en verkeersborden. Leert hij onbewust over de taak van de agenten. Leert hij onbewust over de inzet van politie, brandweer en ambulance. En terwijl ik met politiepaard in mijn hand probeerde de boef te ontmaskeren, zag ik de jongste 2 keer terugkomen van de gang. En weer heen gaan met een blokje in zijn hand en toen hoorde ik ook het gedreun van dat blokje op de trap. En toen ik stiekem keek hoe hij voor de 5de keer naar de gang ging, zag ik hoe hij de auto tussen het traphekje wurmde en naar beneden gooide. Van onderen kwam papa al kijken, want telkens als hij gedreun hoorde, schrok hjj zo omdat hij dacht dat iemand van de trap viel. Maar wat hij zag was helemaal iets anders. Mama die in een deuk lag. Want ooh wat heb ik gelachen. Om zijn ondeugende gezichtje dat zo geconcentreerd plooide wanneer hij zijn armpje tussen de spaken wurmde. En als het speeltje bleef hangen, hoe hij met grote ogen zijn gezicht tegen de spaken duwde om met zijn ene hand en liggende op zijn buik deze weer te pakken, ente gooien. En die ondeugende ogen, die lach die alles compleet maakte. En het mooiste van alles is ook nog dat hij niet eens doorhad dat ik stond te kijken. Hij was zo gefocust op het geluid, op de nieuwe ontdekking. En toen ik met harde toon zijn naam riep, schrok hij en kroop meteen terug naar de kamer. Waar hij weer uit kwam met nog een blokje, en met het ene oog naar mij, en de hand weer probeerde het blokje te gooien. 'Nee, niet gooien' riep ik nog, toen hij met luid gilletje naar mij toe kroop en hij nog met scheef oog naar de trap keek. Niet dat hij stopte omdat ik hem riep, maar omdat hij verwachtte dat ik mt hem zou spelen. 

Bijna veertien maanden

En dat was heel mooi. Want ik kroop met hem mee en toen hij weer met blok naar de gang kroop, riep ik nee en gingen we de blokken stapelen. Eigelijk ging ik ze stapelen en hij ze omver duwen, maar wat heeft hij gelachen. Ondertussen deed de oudste ook mee en toen ze bezig waren samen, zag ik een moment om te 'ontsnappen'. Ik liep naar beneden om de blokken bij elkaar te rapen en ondertussen waren papa en i bezig om de tafel te dekken. Tot we weer een gedreun hoorden. En gelach. Want ja, onze bijna 14maanden oude jongen heeft deze keer toch echt iets aan zijn grote broer geleerd.  Met grote ogen keek J mij aan, omdat hij het ook een keer had geprobeerd. Stiekem heel grappig vond hij het, maar gelukkig konden we er om lachen. Én gelukkig bleef het bij die ene keer. Want de keren daarop hoorde ik gegil. Van grote broer die zijn broertje weg trok bij de trap. 'Omdat Y rommel maakt en J dan moet opruimen. Wat ben ik blij dat ze zo met elkaar overweg kunnen. Wat kan ik daar van genieten. Het zal het leeftijdsverschil wel zijn, maar wat kan jou trotser maken dan dat je oudste met de jongste speelt. Hem nieuwe dingen leert én hem leert hoe hij op andere manieren kan ontdekken. Door de blokken bijvoorbeeld van mand naar mand over te plaatsen. Óf hem de toren die hij bouwde om te laten vallen. Wat kunnen we genieten van elkaar, met elkaar. Van wat ze elkaar leren. Het gegil, het gelach. De onschuld. Kon de tijd maar even stilstaan. Ik geniet van ze. Bewust en onbewust.