5 jaar geleden
De allerlaatste eerste keren
Klaar is kees
Wanneer je eerste zwangerschap je een soort van overkomen is, je in een wervelwind van rotervaringen en emoties komt en je door een postnatale depressie heen moet ben je niet bezig met laatste eerste keren. Je bent bezig met overleven en zorgen dat je mini mensje het goed heeft ondanks je eigen strubbelingen.
Als ze alleen was gebleven was dat ook goed geweest, lang heb ik dat ook gedacht namelijk. Ik bedoel, heel wat overwonnen samen en eigenlijk gewoon ook heel gelukkig!
Toch begint het dan te kriebelen na bijna 3 jaar om toch misschien, héél misschien, nog eens de uitdaging aan te gaan. Dit keer bewust, maar vooral mentaal een stuk sterker ook.
Nou ik was dus de eerste beste probeermaand al zwanger dus lang overdenken kon ik het niet maar jeetje wat fijn dat het ons toch weer gelukt is!
Dan volgt een vreselijke zwangerschap met hyperemisis gravidarum, ziekenhuisopnames en bijkomend allerlei andere klachten die maken dat ik enkel bezig ben geweest met overleven van die zwangerschap. Dat het allemaal maar zo snel mogelijk achter de rug is ook!
Echo’s, afspraken bij de verloskundigen, kopen van positiekleren, het waren ‘moetjes’ en geen leuke dingen.
En toen was daar na ruim 40 weken DE baby, waar ik dan zo lang naar uit gekeken had! En dan beleef je een kraamweek, is je man 3 weken thuis, wordt je verzorgd en beleef je een bijzondere tijd met je complete gezinnetje. Rijkdom is het dus die 2 gezonde kindjes!
Maar dan komt ook het besef dat je dit nooit meer gaat meemaken. Wat voor wervelstorm het ook is die hele periode, je gaat hem nooit meer meemaken. Nooit meer die eerste blik op een versgeperst kindje, een beetje van mij, een beetje van mijn man en een beetje veel van zichzelf. Nooit meer maatje 50, dan 56 en maatje 1 in de luiers. Van mini flesjes naar steeds grotere flessen, van 30 ml voeding naar inmiddels 150 ml.
De kraamhulp, het bezoek, de eerste keer naar buiten, de eerste lach, het zijn allemaal de laatste ‘eerste keren’.
Dus laat ik vooral de avonden vullen met een baby op mijn buik die slaapt en me warm houdt. Ik ruik aan zijn koppie en zijn haartjes, de laatste eerste baby geurtjes.
Laat ik vooral veel herinneringen maken en vastleggen zodat ik die laatste eerste keren nog vaak kan herbeleven! Want voor je het weet heb je een kind wat alles ‘seffel’ wil en kan doen en je minder nodig heeft.
