De aanval is begonnen

Ooit legde ik aan mijn vader en zusje uit dat het hebben van irregulaire antistoffen een beetje te vergelijken is met een potje risk. Aangezien wij elkaar graag uitdagen voor een potje kon ik het zo in redelijk begrijpelijke taal vertellen 😄

Elke week langer zwanger staat de verdediger (Noah) sterker. En als je pech hebt gaat de aanvaller (de antistoffen) veel legers bij zetten. Wat bij ons dus gebeurde na de 30 weken. Uiteindelijk stonden er meer dan 1000 legers klaar om Noah binnen te vallen en was de kans dat dit daadwerkelijk ging gebeuren 80%. 

Wij mogen van geluk spreken dat dit niet tijdens de zwangerschap is gebeurd en Noah dus met een voorsprong aan de strijd kon beginnen. 

En 6 uur na Noahs geboorte werd duidelijk dat de aanval was begonnen. De legers waren zijn lijfje binnen gevallen. Dit was te zien aan zijn gele kleurtje wat op begon te komen. We wachtten de uitslag van het bloedonderzoek af. Ondertussen knuffelden we extra veel met ons mannetje omdat we wisten dat hij elk moment onder de lamp zou gaan moeten. En uiteindelijk hebben we zelfs nog een klein beetje kunnen slapen. 

Dat gele kleurtje is bilirubine. Een afvalproduct wat vrij komt als er rode bloedcellen worden afgebroken. Als je hier veeeeel te veel van hebt, kan dit leiden tot hersenbeschadiging en zelfs overlijden. Met fototherapie kunnen ze ondersteunen bij de afbraak van bilirubine. Omdat ze bij Noah wisten dat de kans groot was dat dit eraan zat te komen, werd hij daarom vanaf het begin al in de gaten gehouden. Zijn casus was door de gynaecoloog al besproken met de kinderartsen dus ze wisten er al van voordat hij geboren was. Hierdoor kon in een vroeg stadium gestart worden met fototherapie.

Om 2 uur 's nachts ging de deur van ons kamertje open. Er kwam van alles binnen.  Een warmtebedje. Een lamp. Een computer, een kinderarts en een verpleegkundige. We kregen een grafiek te zien en de bilirubine was inderdaad een stukje te hoog en Noah moest meteen onder de lamp. Hij kreeg een lamp boven zich en een bili blanket. Dat is een soort matje waar licht uit komt zodat zijn lijfje langs alle kanten zoveel mogelijk belicht werd. Ineens vloog Björn omhoog. Het ziekenhuis bij ons in de buurt heeft namelijk kamers waar de partner ook mag blijven slapen 😊. Hij had van de hele uitleg niets meegekregen omdat hij zo diep lag te slapen 😄 ikzelf was opgelucht, het zou met zo'n hoge adcc waardes haast niet anders kunnen dan dat er iets moest gebeuren. Liever dan hier in het ziekenhuis dan dat we straks thuis met zorgen zouden zitten! We gaven ook meteen duidelijk aan; we gaan liever goed naar huis dan te vroeg naar huis!

Noah werd uitgekleed en kreeg een brilletje op. Waar ik vooraf gelezen dat kindjes met rhesusantagonisme niet meer onder de lamp uit zouden mogen, of anders zeer beperkt, viel dit hier gelukkig mee. We mochten Noah voeden buiten zijn bedje en daarna nog even knuffelen. Ik mocht zelfs  borstvoeding blijven geven. Per 3 uur mocht hij er een half uur onderuit. Een tot twee keer per dag iets langer. Er was geen couveuse, geen sonde, geen draadjes. 

We verhuisden naar de neonatologie. Daar lag ik samen met Noah op een familiekamer en mocht Björn altijd blijven slapen als hij wilde. Ook na mijn ontslag mocht ik op die kamer overnachten. Dit gaf wel een prijskaartje want mijn eigen risico zou er in 1x aan gaan maar we hadden de keuze en we lieten Noah liever niet alleen. 

Vooraf had ik gedacht dat het echt vreselijk zou zijn om per 3 uur maar een half uur met ons mannetje te mogen knuffelen. Maar uiteindelijk in de praktijk bleek dat het zelfs een fijn ritme was waar we in zaten. Voeden, verschonen, knuffelen en daarna weer 2 tot 2,5 uur slapen. Noah meldde zich exact op zijn voedingstijden om de 3 uur. Dan was hij zo wakker en alert en keek hij met zijn grote oogjes in het rond. Die halve uurtjes hebben we genoten voor 10. En Noah accepteerde zijn lichttherapie bijzonder goed. Hij leek het zelfs wel lekker te vinden! En doordat hij zo tevreden was onder de lamp, waren er weinig verloren minuten. 

Vanwege corona mocht er geen bezoek komen op de neonatologie afdeling. Broers en zussen mochten 1x per week komen. Zodoende kwamen onze oudste 2 kids de dag na Noahs geboorte uit school hun broertje bewonderen. We hebben genoten van het complete gezinnetje! De rest van de familie moest nog even geduld hebben. Zelfs dat was niet eens zo'n ramp. Op deze manier kon ik me goed op de borstvoeding focussen en de rust droeg goed bij aan het herstel van de bevalling.  En ze hadden er toch niet veel aan want àls hij onder die lamp uit was wilden wij natuurlijk zelf quality time met hem! 

De bili waardes liepen in het begin wat op waardoor er een lamp bij moest, zakten ook weer netjes en Noah mocht na 3 dagen zelfs al terug naar 1 lamp. We zaten op een grote roze wolk en hoopten misschien tweede paasdag,  5 dagen na zijn geboorte naar huis te kunnen. 

Een vriendin van mij was 2 dagen eerder bevallen en zat in haar kraamtranen. Ik zat haar vrolijk te appen dat ik volgens m'n berekening op eerste paasdag mn blèètdag zou hebben.  Wat ik toen nog niet wist, is dat dat dus ècht het geval zou zijn. 

En dat ik daar een hele goede reden voor had!