De 2e operatie

De vorige keer vertelde ik dat Yinthe voor de 2e keer een operatie moest ondergaan, omdat de verbinding tussen de stokdarm en de luchtpijp opnieuw was aangegroeid. Vandaag vertel ik jullie hoe dat ging.

Buiten alle zorgen om Yinthe was het een extra droevige week want mijn opa was overleden. Doordat Yinthe haar operatie op 21 februari gepland was hebben ze gelukkig kunnen regelen dat opa op de 20e gecremeerd werd zodat dit niet op dezelfde dag zou zijn. En wat was het heftig om tijdens de crematie te horen dat opa Yinthe helaas nooit vast heeft kunnen houden.

Het is 21 februari 2019. De dag van de 2e operatie. Omdat we niet weten hoe laat ze geopereerd wordt zijn we al vroeg in het ziekenhuis. We kunnen gelukkig nog even met haar knuffelen voordat ze naar de ok gaat. Even later gaat ze dan. Papa gaat mee naar de ok totdat ze haar in slaap hebben gebracht. Omdat de vorige operatie zo lang duurde hebben we met de chirurg afgesproken dat wij naar huis gaan en dat we door de chirurg gebeld worden als ze klaar zijn.

Ongeveer 1,5 uur nadat ze naar de ok is gebracht krijgen we al telefoon. De 1e chirurg belt. Ze hebben de anus gemaakt en gelukkig is alles goed gegaan. Een andere chirurg gaat nu beginnen met de verbinding tussen de slokdarm en de luchtpijp. Doordat elke chirurg zijn eigen specialisatie heeft is ze dus tijdens 1 operatie door 2 verschillende chirurgen geopereerd.

Om de tijd een beetje te verdrijven ben ik maar gaan shoppen. Want thuis zitten wachten is echt zenuwslopend. En dan gaat de telefoon. Natuurlijk als ik net bij de kassa sta. Normaal zou ik niet opnemen bij de kassa, maar omdat ik wist dat het de chirurg was heb ik toch maar opgenomen. De operatie was goed gegaan. De verbinding tussen de slokdarm en de luchtpijp was weg gehaald en ze hebben er een laagje tussen gelegd waardoor de verbinding niet zo makkelijk meer terug kan groeien. Aan het middenrif hebben ze uiteindelijk toch niks gedaan, omdat ze daar niet vanuit diezelfde plek aan konden. Na dit telefoontje heb ik meteen betaald (en natuurlijk mijn excuses bij de winkelmedewerker aangeboden en de situatie uitgelegd) en ben ik naar huis gereden. Ik heb Dennis en Benthe opgehaald en we zijn meteen doorgereden naar het ziekenhuis.

En daar ligt ze dan. Onze kleine meisje, nog helemaal verdoofd door de operatie. Maar wat doet ze het toch goed en wat is ze sterk. 

Een aantal dagen van rust volgen. Op maandagmiddag komt de arts me vertellen dat ze in de avond de beademingstube eruit willen halen en over willen gaan op beademen met cpap. Omdat ik er toch niet bij kan zijn als de tube eruit gehaald wordt en ze erna vooral rust moet hebben besluit ik om naar huis te gaan.

In de avond rond 9 uur gaat de telefoon. Spreek ik met de moeder van Yinthe hoor ik aan de andere kant van de lijn. Gaat u even zitten mevrouw. Meteen begint mijn hart sneller te kloppen. We hebben net geprobeerd om de tube te verwijderen. Dit is helaas niet goed gegaan en we hebben haar moeten reanimeren. Inmiddels is ze gelukkig wel weer stabiel. Ik zeg tegen de arts dat ze me veel kan vertellen, maar dat doet ze dadelijk maar, want ik stap meteen in de auto en rij naar het ziekenhuis. 

Aangekomen in het ziekenhuis ligt ze gelukkig lekker te slapen. De arts verteld me wat er is gebeurd. Voordat ze de tube gingen verwijderen hebben ze eerst met de cpap getest of ze dit al aankon. En de test was goed gegaan. Hierop zijn ze de tube gaan verwijderen. Ook dit ging in eerste instantie goed. Maar opeens zakte de saturatie. Yinthe kreeg geen lucht meer. Ze wilde natuurlijk meteen de tube terug plaatsen, maar de luchtpijp was gaan zwellen waardoor ze de tube er niet inkregen. 20 minuten hebben ze haar gereanimeerd. Inmiddels was de anesthesist om de afdeling en deze heeft met speciale aparatuur de tube er weer in gekregen.

Als je denkt dan alles gehad te hebben krijg ik op woensdagavond als we onderweg zijn naar het ziekenhuis telefoon. Een anoniem nummer. Meteen breekt het zweet me weer uit. Met de arts van de neonatologie. Zit u. Ja zeg ik we zijn onderweg naar jullie. O dat is fijn. Yinthe heeft namelijk net de hele afdeling op zijn kop gezet. Ze heeft zelf de tube eruit getrokken. Ik krijg hartkloppingen. Neeee niet weer. Maar gelukkig is het deze keer goed gegaan. De verpleegkundige had haar op dat moment op de arm en wist meteen te schakelen en heeft haar anti zwelling gegeven. Toen de hele afdeling in rep en roer was, lag Yinthe rustig in haar bedje te kijken wat er allemaal gebeurd. Inmiddels kunnen we wel zeggen dat alles gebeurd wanneer en zoals zij dat wil. Uiteindelijk hebben ze in 2 dagen tijd de beademing helemaal af kunnen bouwen en had ze op vrijdag helemaal geen beademing meer nodig. 

Wat heb ik toch een wonder op de wereld gezet. Te bedenken dat ze dit allemaal al mee heeft gemaakt voor de uitgerekende datum. Maar we zijn er helaas nog niet. De volgende keer vertel ik jullie over de overplaatsing naar een andere afdeling en eindelijk naar huis.

Veel liefs Linda