Dappere kleine Yana

Ookal is dat normaal voor pasgeboren baby's, het was niet zoals ze was.. tegen het einde van de avond was het nog altijd niet beter. Er zat geen leven meer in , ze voelde koud en had paarse handjes en voetjes ( vooral paarse voetjes ). Heel raar maar iets in mij zei dat ze aan het sterven was. Waarna ik meteen tegen mezelf zei nee dat kan niet dat is niet zo. Omdat ik het toch niet vertrouwde heb ik gebeld naar de huisartsenwachtpost omdat het natuurlijk zondag avond was. Die zouden mij over een half uurtje terug bellen. Na 10 minuten heb ik alle spullen gepakt en naar spoed gereden met Yana. Daar aangekomen werden we in een kamertje gezet , Yana werd gewogen en de verpleegster vroeg wat er aan de hand was. Waarop ik antwoordde dat ze minder pap dronk. De verpleegster zei niks maar ik zag ze denken "kom je voor weinig pap drinken naar hier". Ik moest nog even wachten op de dokter. Ondertussen was het tijd voor Yana haar volgende voeding. Ik was ze net haar papfles aan het geven toen de dokter stagiair binnen kwam. Maar natuurlijk de eerste 10ml dronk ze wel goed. Dus de dokter stagiair zei ik kom dadelijk wel terug wand ik wil ze nu niet storen ze is toch heel goed pap aan het drinken? Waarop ik antwoordde dat ze zo wel weer ging stoppen. Ook wou ik niet nog eens een uur wachten. Maar ze ging toch weg en jawel Yana stopte weer met drinken. Een half uur later kwam de dokter langst. Ik doe mijn verhaal. En dan pakt ze haar stethoscoop en luisterde naar haar hartje. Waarop ze op een dringende manier vraagt "hebben ze haar parameters al genomen". Nee dat hadden ze nog niet gedaan. Waarop de dokter meteen begint te bellen, extra verplegers binnenroept en dan zegt ze "haar hartje gaat veel te snel" op dat moment gebeurd er zo veel. Yana word vol geplakt met kabeltjes voor op de monitor, waarop we zagen dat haar hartje over de 300 ging. Ze kreeg zuurstof aangesloten wand ze had het heel moeilijk zeiden ze. Een verpleegster was bezig bloed te trekken via haar handje. Maar dat lukte natuurlijk niet in één keer waardoor ze een paar keer in haar handje moesten prikken. Ondertussen is de andere verpleegster bezig een infuus in haar armpje te steken. Yana natuurlijk helemaal aan het krijsen door al die naaldjes. Op dat moment gaat er veel door je heen, bang om je pasgeboren dochter al te moeten afgeven. Ik hoor het mezelf nog elke dag denken "mijn klein Yaantje niet weggaan". De kinderarts komt in de kamer binnen met zijn jas nog aan die door de kamer werd geslingerd. Waarop hij meteen de leiding over nam. Haar hartslag moest dalen en wel nu meteen. Er werden 2 buisjes met vloeistof in haar infuus ingespoten. De hartslag daalde niet.. de kinderarts riep "DOSIS VERHOGEN!" De verpleegster liep de kamer uit en kwam weer terug met de volgende dosis. Die werd ingespoten en toen daalde haar hartslag. Wat er die minuten daarna allemaal gebeurde kan ik me niet zo goed herinneren. Ik kon alleen maar denken "ze is er nog , Yana is er nog". Ik mogt ze van de kinderarts oppakken en bij mij houden. Ik had ze vast en ineens had mijn kleine Yana overal draadjes. Ze was raar aan het ademen aan het happen naar lucht leek het wel. Er kwamen luchtbelletjes uit haar mond. En ze hielt haar hoofdje geforceerd naar achter. De kinderarts zei dat ze aan het bekomen was, dat ze zich zo slecht heeft gevoeld. Dat haar lichaampje zo hard heeft moeten werken. Het eerste wat er in mij opkwam was om te vragen of ze schade had opgelopen. Maar dat was niet het geval. Yana had nog net genoeg zuurstof in haar bloed waardoor ze er niks van zou overhouden. Wel zei de kinderarts "goed dat je naar hier bent gekomen wand morgen was dit een heel ander verhaal geweest." Een heel ander verhaal... Ze was er misschien niet meer geweest, was die morgen er nog wel gekomen? Ze zagen wel in haar bloed verzuring, haar spieren waren wel al aan het verzuren. Wat betekend dat die spieren in kramp gaan.  Ik vroeg ook direct hoe het komt dat ze dit heeft gekregen? We kregen een hele uitleg maar ik snapte er weinig van.. de uitleg kwam niet tot mij binnen. De kinderarts kwam zeggen dat ze met Leuven gingen bellen om te vragen of we naar daar moesten of dat we hier in het ziekenhuis mogten blijven. Omdat haar verzuring in haar bloed snel zakte mogten we hier blijven, wel werd overlegd dat ze met Leuven in contact zouden blijven staan voor verdere beslissingen. We moesten blijven en we zouden nog niet meteen thuis zijn. Ze kreeg een maagsonde omdat ze zelf niet mogt drinken. Dat zou te belastend zijn voor haar hartpomp die nog moest herstellen. We werden naar onze kamer gebracht, de controle kamer waar ze continu in de gaten werd gehouden. Deze nacht waren ze extra oplettend wand de kans dat dit binnen een paar uur terug zou voorvallen was heel groot. De nacht was goed verlopen Yana had geen SVT meer gehad. De medicatie werd opgestart. De dagen daarna werden we nauw opgevolgd. Op donderdag kwam de kindercadioloog naar het ziekenhuis. Er werd een echo en hartfilmpje gemaakt. En alles was prima , geen hartafwijking te zien. De cardioloog vertelde ons dat dit niet veel voorkomt maar dat het bij elke pasgeboren baby kan voorvallen. Baby's hebben extra geleidingen in hun hartje, de meeste baby's gebruiken die niet maar Yana heeft dat dus wel gedaan. De medicatie werd opgehoogd naar 3kilo. 2x per dag op vaste uren. De meeste baby's groeien eruit en de kans dat het nog eens gebeurd is klein. Na ons bezoek aan de cardioloog mochten we het ziekenhuis verlaten en terug naar huis. Ik was heel blij dat we naar huis mochten gaan maar ookwel bang. In het ziekenhuis was er meteen hulp moest er iets zijn. De dagen/weken daarna leef je nog altijd met angst , angst dat het opnieuw zal gebeuren. Angst om ze te verliezen. De gedachten van "wat als we gewacht hadden tot morgen?" Jezelf verwijten dat je niet vroeger naar spoed bent gegaan. Ik weet dat je aan zulke dingen niet mag denken maar zoiets gaat vanzelf. Ik zal altijd de mensen op spoed dankbaar blijven , dankbaar voor onze kleine Yana er door te helpen. Ik ben daar aangekomen met "een stervend baby'tje" en ik heb ze met de minuut beter zien worden. 

Ondertussen is Yana 7 weken oud. En moet ze om de 2 weken op controle komen. 

Kleine dappere Yana!