Dan maak je toch gewoon weer een nieuwe

Op Instagram zag ik bij Mamaplaats een post voorbij komen over de rottige reacties die je kunt ontvangen als je mensen in je omgeving vertelt dat je een miskraam hebt gehad.

Zonder al teveel los te willen laten over het hoe en het waarom, wil ik delen dat ik ook te maken heb gehad met verdriet rondom zwanger zijn. Het worden was bij mij geen probleem, het blijven was echter geen garantie.  En de reacties die ik ontving, waren vaak nogal onhandig te noemen.

Laat ik beginnen te zeggen dat het me zo verbaasde dat toen ik deelde wat ik mee had gemaakt (of anderen dat voor me hadden gedeeld), er ineens nog veel meer vrouwen bleken te zijn die ook datzelfde verdriet hadden meegemaakt maar dat nooit met mij hadden gedeeld. Vrouwen die ik toch echt al een tijdje kende.

Inmiddels ben ik een tijdje verder en ik kan je vertellen, ik deel het ook niet zomaar met iedereen. Laatst nog moest ik mezelf voorstellen en vertelde ik dat ik 1 kind had. Terwijl ik nog een heel lief klein sterrenmannetje heb. 

Voelde ik me schuldig dat ik mijn oudste zoontje niet benoemde?Jazeker! Ik heb er thuis heel wat tranen om gelaten want wat voelde ik me slecht.

Maar het alternatief was om in een voor mij nog onbekende groep mensen een verhaal te delen dat zo gevoelig is en zo breekbaar. En dat voelde niet veilig. Ik had ook zo geen zin in al die vragen, ook al was het absoluut goedbedoelde interesse geweest. 

Een afgebroken zwangerschap en een miskraam. Daar kreeg ik mee te maken voordat ik een zwangerschap heb mogen voldragen.

Je begrijpt dat de zwangerschap voor mij best wat spanning met zich meebracht want ik bleef tot en met de bevalling bang dat ik mijn kindje alsnog zou gaan verliezen. Gelukkig is het niet gebeurd en heb ik nu een drukke dreumes in huis die de oren van mijn hoofd brabbelt en alles sloopt waar hij zijn kleine mollige vingertjes omheen kan krijgen.

Maar het voortraject naar deze voldragen zwangerschap was pittig te noemen. Ik kreeg zoveel goedbedoelde commentaren en ongevraagde adviezen. Echter doordat ik enorm kwetsbaar was voor alles wat uit de buitenwereld afkomstig was, kwamen die opmerkingen enorm hard binnen. 

Opmerkingen die echt niet verkeerd bedoeld waren maar soms gewoonweg bot. Ik denk achteraf dat ik gewoon geen enkele opmerking wilde horen maar me simpelweg terug wilde trekken in mezelf om met dat verdriet aan de slag te gaan. Ik stond helemaal niet open voor advies, moest dit echt zelf doen. Maar om dan maar met botte opmerkingen te strooien .... ;)

Een paar voorbeelden:

"Ik mocht blij zijn dat mijn lichaam in ieder geval zwanger wilde worden". 

En 

"Gelukkig was de miskraam nog zo pril in de zwangerschap dat het nog 'geen echt kindje' was". 

Maar de aller allerergste opmerking.....

Ons sterrenmannetje is met 17 weken ter wereld gekomen. Het was een prachtig mini mensje met alles erop en eraan. 

Ja dat was dan wel 'een echt kindje'.

Ik denk dat ik niet hoef te vertellen hoeveel pijn en verdriet we doormaakten. 

En dan durft er iemand doodleuk te zeggen:

"Mijn zuster is 9 maanden zwanger geweest en toen bleek haar kindje dood en moest ze gewoon bevallen. Dat is pas erg!"

Dat laatste zinnetje "dat is pas erg". Nog krijg ik de neiging om die persoon in kwestie een mep te verkopen.Wat niet wegneemt dat het verdriet van de zus in kwestie natuurlijk ondraaglijk moet zijn geweest. 

Oh en het opbeurende advies werd afgesloten met de legendarische opmerking: "Dan maak je toch gewoon weer een nieuwe".

Natuurlijk joh.