Dan is het ineens zover!

19 oktober was het dan zover de lipsluiting. De dag waar we eerste instantie naar uitkeken. Gek eigenlijk dat je daar naar uit kon kijken. Maar wat niemand echt begrijpt dat het loodzwaar is. Afscheid nemen van het koppie wat zo mooi en vertrouwd is jij bent jij. 

7uur moesten we ons melden in het Sophia kinderziekenhuis. Er werd nog van alles gedaan, gewogen, operatie jasje aan, papa en mama kregen nog een kop koffie en bleven knuffelen en foto's maken. 7.40 uur was het zover. Bij papa op de arm liepen we richting de lift. Hier moest je op dit moment papa gedag zeggen. Papa kreeg de allermooiste lach van jou. Gelukkig wist je op dat moment niet wat er ging gebeuren. Eenmaal boven was je zo moe en was je bij mama inslaap gevallen. De chirurg kwam nog even gedag zeggen en fijne woorden over dat ze goed voor je zouden zorgen. Voor het eerst in je korte leventje moest ik je loslaten bij een ander. Gelukkig viel je rustig inslaap voor de narcose. Nog een dikke kus en mama moest weg. Dit waren de langste uren die we ooit mee hebben gemaakt. En daar kwam het verlossende woord de operatie is goed gegaan en ik mocht weer naar boven. Eenmaal boven lag je in de armen van iemand anders wakker te worden en was je van de wereld van de morfine. Je handjes hadden ze verband om gedaan zodat je vingers niet in je mondje kwamen. Vanaf dit moment vond ik het heftig worden. Je koppie is veranderd, alles met bloed en je was van slag. Eenmaal terug bij papa hebben we geknuffeld je hebt wat geslapen maar je voelde je niet comfortabel. In de middag besloten ze dat je morfine extra ging krijgen. Dit hielp je wel en heb je lekker worteltjes gegeten lekker alles onder. Maar je at. De volgende dag mocht je weer naar huis. Al ging het niet op en top met je. Je at amper, en had wat verhoging. Maar de verpleegkundige zei dat je je thuis beter zou gaan voelen. Thuis wilde je niet meer drinken, je wilde geen groente meer. We probeerden van alles maar helaas niks lukte. Je had geen plasluiers meer en geen tranen. Woensdagavond moesten we ons melden in het Sophia kinderziekenhuis op de seh. Je werd opgenomen want je was aan het uitdrogen. Via infuus kreeg je vocht. Je flessen mochten we even laten voor wat het was en je moest aansterken. Veel slapen zou je goed doen. Maar op de kamer waar je lag was die rust er niet dus kregen we een 1 persoons kamer en een groot bed. Want slapen deden we samen vertrouwd tegen mama aan. Papa en je grote broer kwamen in de avond even op visite. Dat was fijn want je had je lieve papa en broer erg gemist. Dat was goed te merken toen ze weer weg waren. Je hebt heel lang en hard gehuild mama vond dat erg moeilijk. want ik merkte dat je je jezelf niet was. De volgende ochtend mochten we naar huis. Het gezin weer compleet en bij elkaar.

Maar wat niemand vertelt is dat de weken erna heftig zijn. Het enige wat er gezegd wordt, ach baby's vergeten snel. Maar wij weten nu wel anders. Slapen is een drama. Want voor de operatie is hij onder dwang in slaap gebracht en wakker geworden zonder papa en mama. De weken na de operatie waren erg intensief, emotioneel en vermoeiend. 

We zijn zo trots op jou kleine vechter