4 jaar geleden
Daar was ze dan
in mijn vorige blog heb je gelezen dat mijn dochter geboren is.
Na de geboorte van mijn dochter vroeg ik alle paniek waar is mijn kind? voordat de gynaecoloog antwoord kon geven was ik al weer weg gevallen. Kort erna werd ik weer wakker en ik denk wat is het stil in mijn kamer, waar zijn de artsen heen? waarom vraagt niemand aan mij hoe mijn dochter heet? Ik lag daar en riep stilletjes mijn dochter heet Noahlynn.. Noahlynn is haar naam.. Noahlynn Davina....
Ik probeerde mijn ogen open te houden en om mij heen naar iemand te zoeken. Ik zie dat mijn twee deuren op een kleine kier staan en ik zie mijn moeder huilen. Het lijkt er op dat ze verdrietig is en niet huilt van blijdschap.
Voordat ik mij kon druk maken was ik weer weg gevallen, de verloskundige tikt mij aan om te vragen of ze mij mag hechten (bij mij zelf dacht ik mens ga je gang waarom moet ik wakker worden). Ik zie mijn moeder in een hoekje zitten en er komt een kinderarts binnen (ik weet niet meer hoe ze er uit ziet of heet) en ze wilt Noahlynn aan mij laten zien en vertellen wat er gebeurt is (voor de foto is de beademing even los gemaakt). Enige wat ik zag een bos zwart haar...
De verpleegkundige komt binnen vraagt of ik wat wil eten ik had een onwijs behoefte aan een bruine boterham met kaas en groene stroop. Na dat antwoord was ik weer weg gevallen. Ik wordt wakker en ik zie ineens mijn oma, tante, broertje, vader moeder en mijn partner in een kring om mijn bed heen staan en ze zijn aan het bidden (mijn oma is gelovig en zij wilde bidden voor mijn dochter. Ohja en dit alles tussen 01.38 en 04.00 in de nacht).
Nadat iedereen weg was ging het steeds beter met mij en kon ik gaan douche. De verpleegkundige vraagt aan mij of ik naar mijn dochter toe wil of dat ze haar naar mij komen brengen (als het goed gaat met haar) zodat we nog even kunnen knuffelen, natuurlijk koos ik voor het laatste.
Eindelijk na 4/5 uur heb ik mijn dochtertje kunnen vast houden en wat was ze mooi. Ik heb mij wel direct heel erg schuldig gevoelt omdat ik mij geen zorgen om haar heb kunnen maken en ik op dat moment nog steeds wist wat er gebeurt was.
Later hoorde ik dat het een ophoping was van meerdere dingen. Mijn vliezen waren langer dan 24 uur gebroken geweest, de ontsluiting kwam niet opgang, meerdere weeën stormen, navelstreng om der nek en drie keer de vacuümpomp op de hoofd gekregen. De verloskundige en gynaecoloog had het al door omdat haar hartslag ineens heel erg ging dalen. Na de geboorte huilde zij ook niet en was ze lijkbleek. Mijn moeder vergelijkt het met een lappen pop, zo zag zij er ook uit.
Ergens ben ik blij dat ik niet heb mee gekregen maar aan de andere kant is mijn bevalling een waas geweest en mis ik stukken. Hebben meerdere mama's dit gehad?
MamaRochelle
Wauw en hoe gaat het nu met haar?! Het blijft heel lastig, ik heb vooral heel veel na vraag gedaan aan m’n partner en mijn moeder en zo heb ik toch nog wel de missende stukken kunnen opvullen!
MamaMJAD
Heel pittig, zelf dit met mijn laatste bevalling ongeveer ervaren. Onze dochter zou ter wereld komen met een zeldzame chromosoomafwijking, als ze de zwangerschap al zou overleven was de vraag hoe het tijdens de bevallig zou gaan etc. Het kon ieder moment misgaan. Mijn bevalling zelf heb ik wel zo goed als helder doorgemaakt, maar de periode erna niet. Ik weet nog dat ik als eerste, meerdere keren, riep toen ze was geboren 'waar is de kinderarts?!' Ik heb haar na de eerste check toen 2 tellen gezien en toen werd ze met een leger aan artsen en verpleegkundigen meegenomen. Daarna is het vaag... Ik weet niet meer of mijn (inmiddels) ex meteen met haar mee is gegaan, of dat hij nog even bij mij bleef. Voor mijn gevoel kon ik pas een dag later naar haar afdeling, maar volgens foto's was ik er echt dezelfde dag nog.. ik kon nog niet lopen en moest dus met de rolstoel gebracht worden naar haar.. die 1e dag (ze is 8.48 geboren) is voor mij echt heel vaag gebleven