Daar lig je weer. Opnieuw in een ziekenhuisbed..

Donderdag 28 september 2023. Wat begon als een fijne ochtend, eindigde in een spoed rit naar de kinderafdeling in het ziekenhuis.

De ochtend begon fijn. Je broer en zus waren al gedouchd en omgekleed en zaten beneden aan het ontbijt. Ik haalde jou uit bed en had je fles al klaar gezet. Op je rechterwang zat een kleine blauwe plek, niet iets waar ik mij direct zorgen om maakte. De laatste tijd ben je actief met rollen en ga je achteruit de kamer door dus je zal je wel gestoten hebben aan iets?

Op de opvang ging alles ook goed. Ik gaf je over aan mijn collega en bracht je zus ook naar de groep. Jij kreeg nog een flesje en daarna zou je naar bed gaan.

Toen je uit bed kwam was je rechterwang al heel rood. Het vermoeden dat je op die kant had liggen slapen was er, dus ook nu gingen er geen alarmbellen af. Wel vroeg mijn collega of je de dag ervoor ook koorts had gehad.

-"Nee, ze was gister heel goed te pas. Maar je mag haar wel temperaturen als je twijfelt?"

-"38 graden.."

Ik belde papa op, die zou je een uurtje later wanneer hij vrij was ophalen. Grote zorgen waren er niet en opzich was je nog best tevreden. Wel belde ik even de dokter omdat je al drie weken aan het klungelen was. Koorts op koorts af, flink hoesten. Dus wilde ik dat de dokter even zou checken of alles goed was. Al was het voor mijn eigen geruststelling, en de volgende ochtend om half 9 zouden we langs mogen komen.

12.30 uur, papa komt binnen om je op te halen. Hij loopt nog even langs mijn groep met jou en ik zie gelijk dat het niet goed is. Je hele rechterwang &kant van het gezicht is opgezwollen, direct bel ik weer de dokter. Diezelfde middag konden we om half 4 nog met je terecht..

Ik had mijn telefoon continue bij me voor het geval ik gebeld zou worden. Rond kwart voor vier belde papa op. We moeten met spoed naar de kinderarts in het ziekenhuis.

Ik keek mijn collega's aan en begon te huilen. 

- "Is het mogelijk dat ik iets eerder weg kan vandaag? We moeten met spoed naar het ziekenhuis"

-"Iets eerder weg? Je gaat nu, moeten we je brengen? Doe je rustig aan? Rij wel veilig he. Wij brengen Saya wel naar huis".

Iedereen was zo lief, zo begripvol..

We reden eerst allebei nog naar huis voor spullen. Voor de zekerheid pakte ik niet alleen Liya haar tas in maar ook mijn eigen tas.

De rit naar het ziekenhuis was verschrikkelijk, je was zo suf. Ik ben nog nooit zo vaak bang geweest om m'n kind te verliezen..

Eenmaal in het ziekenhuis werden we vrij snel meegenomen naar een kamer. Er werden wat vragen gesteld en gegevens gewisseld.

De avond duurde lang, heel lang. Je werd gewogen, er werd naar je gekeken. Je oren werden nog gecheckt, je keel. Ondertussen lag je ook aan de monitor en alleen maar te slapen bij mij op schoot. Je wang was zo dik, en het deed je ook zoveel pijn..

Er werd uiteindelijk na lang overleg besloten om je op te nemen. Dat je een infectie had was duidelijk, maar wat voor een infectie? Dat is nog steeds de grote vraag.

Er werd een infuus geprikt in je voet, zodat je via het infuus de antibiotica toegediend kon krijgen. Ook werd er bloed afgenomen en dat werd op kweek gezet. Nadat dit allemaal gebeurd was konden we naar je kamer..

Eerst weer in paniek natuurlijk omdat ik heel bang was dat ik je "achter moest laten". Ik had desnoods op de gang gezeten, geen denken aan dat ik jou hier alleen laat. Maar we kregen gelukkig samen een kamer.

Hier werd nog rond 20.45 uur je bloeddruk gemeten, en daarna kon je na de fles eindelijk even slapen. Om 23.00 uur kwamen ze nog even checken en hierna konden wij allebei naar bed.. alles deed me pijn. Mijn lichaam kon de rust niet vinden. Hier liggen we dan, een halfjaar na de opname op de neonatologie. Opnieuw in het ziekenhuis, jij aan slangetjes, een gebroken gezin en opnieuw in angst..