Daar lag ik dan zonder mijn kinderen

De keizersnede stond gepland,  de jongens zouden eerder gehaald worden. Alle metingen zagen er gunstig uit. Ik heb nou eenmaal een goed huisje voor het laten groeien van kinderen😊

Een paar dagen van te voren werd ik onrustig. Ik voelde mij die maandag nacht anders dan anders. De druk werd groter van onderen en ik kreeg rare pijntjes er bij. In de ochtend gingen we uit bed. Marc maakte Sofie deels klaar voor de dag, mijn moeder zou zoals elke dinsdag komen om mij te helpen in het huishouden en met Sofie. Ik zei ik moet toch even naar de wc. Mits ik ging staan voelde ik iets knappen. Jahoor, daar kwam het, mijn vliezen waren gebroken. Ik riep marc dat hij snel moest komen, je raakt toch lichtelijk even in paniek ofzo.  Marc zou die dag op zn werk alles afronden voor de komende periode,aangezien de geplande keizersnede er aan zat te komen. Maar dat liep allemaal even anders. 

Ik belde mijn moeder. Ze zei al weken daarvoor, ik ben bereikbaar hoor! Ik slaap met mijn telefoon. Je raad het al. Ze nam niet op. 🤭 Mn zusje gebeld, die nam op en woonde toen nog thuis. Ik zei ik krijg mam niet te pakken, ze moet komen want wij moeten naar het ziekenhuis aangezien mijn vliezen zijn gebroken. 

Mn moeder kwam snel en wij maakten haast om bij het ziekenhuis te komen. Helaas is het een drama in de stad om bij het ziekenhuis te komen dus we stonden ook nog eens in de file. Eenmaal aangekomen werden er gelijk allerlei onderzoeken gedaan. Ze konden geen scheur voelen in de vliezen,dus dachten dat ik misschien wel urine verloren was. Ehh.. nou ik ken de geur van vruchtwater en het was zoveel dat kan niet anders. Maargoed ze hadden het woord naar huis al weer laten vallen. Naar huis? No way. Ik ben hier nu, mn vliezen zijn echt gebroken dus ik ga niet weer naar huis. 

Het werd lang wachten in het ziekenhuis.  Ze hadden een kweek genomen van het ,wat voor water het ook maar mocht zijn, en het bleek toch wel degelijk vruchtwater te zijn. Ze probeerden nog een plek te regelen op de ok, aangezien de boys nog steeds in stuit lagen en het gezien mn voorgaande bevalling beter was om weer met een keizersnede te gaan bevallen. Rond 13.00uur werd ik naar de vercouver gebracht en werd ik klaar gemaakt op de operatie. Man wat was ik zenuwachtig.  Misselijk van de zenuwen.  Marc werd meegenomen voor zn ok pak en ik werd naar de operatiekamer gereden. Het was tijd voor de ruggeprik. Jemig hoe dan, dacht ik. Hoe kan ik zo ver naar voren buigen. 2 dames sterk duwden mij naar voren. Maar het lukte niet, ik kon niet ontspannen. Jeetje wat deed dat zeer. En de prik was nog niet eens gezet. Uiteindelijk zat ik "comfortabel" en konden ze de prik zetten. Helaas, 1e keer ging mis. 2e keer idem, 3e keer.....na de 4e keer prikken was het goed. Ik wist niet meer dat die prik zoveel pijn deed. 

Toen moest ik plat liggen. Oh als dat ding maar snel werkt. Ik kwam in ademnood.  Zo'n grote buik en dan plat liggen. 

Ze gingen van start en al snel werd ik weer misselijk. Mn hart ging als een malle tekeer. Als alles maar goed gaat met ze. Ze worden veel te vroeg gehaald. 

Als eerste kwam Daan ter wereld.  Hij mocht een paar seconden bij me liggen, toen werd hij gecheckt door alle artsen die aanwezig waren in de ruimte. Vanwege de vroeggeboorte en de tweeling moet er dubbel zoveel aanwezig zijn op de OK. Ik kreeg van Marc een duim omhoog te zien, oke het zal wel goed gaan. Ik wist niet waar ik op moest letten. Kon Daan eigenlijk niet zien, ze waren nog bezig met baby 2 en ze waren ook veel tegen mij aan het praten. Oke marieke, deze baby krijgen we even wat moeilijker er uit. Hij heeft zicht behoorlijk naar boven genesteld en ligt dubbel. Voor mijn gevoel duurden die 3 minuten echt uren, maar daar was hij, Jens!

Jens mocht ik nog korter zien. Even snel kijken en door. Hij had het moeilijk doordat hij vast had gezeten in mijn buik. Ik hoorde alarmbellen. Het waren de bedjes. Ik hoorde heel veel maar wist eigenlijk niks. Na een paar minuten kreeg ik ook dit keer een duim omhoog van Marc. Ze gingen naar de afdeling en marc moest van mij mee. Blijf maar bij ze, met mij komt het wel goed dacht ik. 

Opeens voelde ik mij niet lekker worden, ik gaf het aan bij de verpleegkundige die achter mij zat. Toen begon de gynaecoloog ineens tegen me te praten. Oke marieke, wat is er aan de hand? Nou we krijgen je baarmoeder niet terug naar zn originele stand en je verliest eigenlijk teveel bloed. We gaan je wat toedienen zodat het hopelijk sneller gaat maar hier kan je wel misselijk van worden. En dat werd ik, en weer het gevoel dat ik wegviel. Ik kreeg weer wat anders toegediend waar ik weer hartkloppingen van kreeg. 

Ik keek naar het plafond, ik dacht heel veel. Maar eigenlijk alleen maar aan mn kinderen. Ik hoorde een lichtelijke paniek bij alle mensen die om mij heen stonden, en ik keek naar boven en kon me alleen maar focussen op die bloedspetter die ik zag. Zal die nu van mij zijn? De gynaecoloog sprak mij nog een x aan. We gaan nog 1x wat doen marieke. Dit duurt te lang. Wat ze precies deden weet ik niet meer. Maar ik dacht nou dit was het. Mn kinderen zijn er en ik kom hier niet meer weg. 

Gelukkig was dat niet het geval en was ik klaar om mn roes uit te slapen op de vercouver.  Ik had veel morfine gekregen blijkbaar want was een behoorlijke tijd van de wereld. Ik heb tussendoor wel vaak gevraagd naar mn kinderen blijkt, maar dat weet ik niet meer. Helaas hebben ze mij een beetje aan mn lot over gelaten voor mijn gevoel.  Ik heb daar te lang gelegen terwijl ik eigenlijk ook graag naar mn kinderen en marc toe wou. Ik heb er uiteindelijk nog om gebeld,  van joh hoe wordt het mag ik er al naar toe? Marc belde mij zelfs op mn mobiel om te vragen waar ik bleef. Hij hoorde maar niks en maakte zich zorgen! Ik kreeg de indruk dat ze me vergeten waren, zo kwam het over althans. Dat heb ik nog steeds moeite mee.