Daar istie dan toch; het spreidbroekje

De eerste keer op het consultatiebureau werd ons gelijk al verteld, dat ze voelden dat het rechter heupje van onze perfecte dochter iets minder mee gaf, dan het linker. Dat kon niks zijn, het kon ook duiden op een heupafwijking. "Ik stuur gemiddeld tien baby's door met dezelfde constatering, gemiddeld is er bij één maar daadwerkelijk iets aan de hand. We doen het alleen voor de zekerheid, het hoeft niets te betekenen" En nog een heel verhaal meer over dat ze het voor de zekerheid doen, beter nu dan later en bla bla bla. Dus manlief en ik keken elkaar aan; het zal dan vast allemaal wel mee vallen.

Daarna op controle geweest bij de kinderarts in het ziekenhuis, deze voelde voor de zekerheid nog even aan de heupjes, maar die kon niks vinden en daarmee was voor mij de kous af. Het was dus gewoon een spiertje.. Een maand later zijn we weer voor een afspraak bij het consultatiebureau en de arts kijkt de heupjes van onze kleine meid nog een keer na. Vervolgens krijg ik weer het hele verhaal van de vorige keer en de mededeling dat ik voor de zekerheid toch maar een echo moet laten maken. Ok.. dat valt even tegen, maar ach, de andere kinderarts had niets gevoeld, dus het zal allemaal wel mee vallen. 

Twee weken geleden was het dan zo ver, we konden een echo laten maken. Het voelde een beetje nutteloos om daar een halve dag vrij voor te moeten nemen, want immers, er was zeer waarschijnlijk toch niets aan de hand (dat 1 op de 10 verhaal en tjah, de andere kinderarts voelde niks..) Daar wederom de uitleg gekregen waarom het zo belangrijk was om daar nu al naar te kijken. Daarna de kleine op de bank gelegd in een stellage voor de echo. Een kant vond ze nog wel prima, bij de andere kant was ze het natuurlijk hartstikke beu.. maar goed, alles voor het goede doel. Nu viel wel op dat de echo dame verder geen uitleg gaf bij de echo, ze zei eigenlijk helemaal niets.. Toen ging ze even aan de beentjes voelen "Je ziet dat dit knietje minder hoog komt, dat zie je wel vaker hierbij"... *ohooh* 

Met andere woorden, "slecht" nieuws.. We kregen uitleg bij de echo en zagen dat het rechterheupje inderdaad minder mooi ontwikkeld is dan het andere. Maar goed dat het consultatiebureau ons toch doorgestuurd heeft dus.. 

Vanochtend was het dan zo ver.. op naar het ziekenhuis naar de orthopeed. Deze beste man begon bij binnenkomst meteen met de vraag "waarom hebben jullie een echo laten maken".. euh.. ja.. weet ik veel, omdat het moest? (Ik begon natuurlijk gelijk te twijfelen, is er dan niets aan de hand?) Vervolgens ging de beste man verder met een uitleg over de echo's (exact hetzelfde verhaal als we al bij de echo zelf hebben gehad) Om daarna te vertellen dat ze "dus" een spreidbroekje kreeg en daarmee was het gesprek afgelopen. Owkeeeeej... Manlief en ik keken elkaar weer aan *dit wisten we toch al* en zijn vervolgens weer in de wachtkamer gaan zitten tot de verpleegkundige ons zou roepen om het broekje aan te meten. 

De verpleegkundige deed eigenlijk al het werk wat we van de orthopeed verwacht hadden. Deed het uiterst charmante Pavlik pakje aan en gaf ons een hele uitleg over hoe het werkte, hoelang het aan moest en wanneer we terug moesten komen. Daar heb je tenminste wat aan! Ze moet het "ding" in ieder geval de komende drie maanden, 23 uur per dag aan en daarna kijken we weer verder.

Dochterlief liet uiteraard gelijk merken dat ze het er niet mee eens was. Ik ken inmiddels veel huiltjes van haar, dit was er geen van honger of van vermoeidheid, dit was echt frustratie. Een "waarom-kan-ik-niet-meer-schoppen" en een "mama-waarom-doe-je-me-dit-aan-vanavond-zal-ik-gewoon-weer-doorslapen" huil (ok, deze laatste kwam zo in mij op na een wat kortere nacht als normaal..). *Dat wordt nog wat...*

Nu bij thuiskomst heeft ze al fijn in de box gespeeld en nu ligt ze "lekker" te slapen. Ze wordt wel steeds wakker en begint dan te huilen, dus ze moet echt nog even wennen. Maar, gezien hoe ze in het begin reageerde, vind ik het tot nu toe allemaal wel meevallen. Ik denk dat dochterlief en snel genoeg aan gewent is. Deze mama zal denk ik ietsje meer tijd nodig hebben...