Daar gingen we…
Met de heli naar het UMCG
Zo, dat was even spannend. “Maar je hebt wél voor het eerst gevlogen!” En wij ook.. In een helikopter althans. Helaas niet voor een pleziertochtje. Zo zie je maar, het ene moment nog aan het nagenieten van ons eerste bezoekje met jou aan Ermelo, het volgende moment hupsakee in de heli naar het UMCG. Op z’n zachtst gezegd enorm balen.
Je had een aanval. Dat heb jij momenteel zo’n vijf keer per dag, dus we zijn er redelijk aan gewend, maar nu was het anders. Je was niet jezelf tussendoor. Je was sowieso al de hele dag niet jezelf. Geen lachjes, niks. Je wilde alleen maar slapen. En nu die aanval. Je kwam er niet uit. Ook niet nadat ik midazolam had toegediend. Er gebeurde niets…
Nou, toen ging het allemaal snel. Ambu kwam eraan, huisarts arriveerde… ze deden hun onderzoeken en jij werd langzaam suffer en slapper. We dachten dat je uit de aanval was, want je ogen vielen dicht. Maar wanneer we ze zachtjes openden, zagen we dat ze nog steeds wegdraaiden. Bah… Zo willen we jou niet zien. Arme schat.
‘De heli staat klaar,’ werd ons verteld. Hé, was dat echt nodig? Maar het was echt nodig. Er moest echt even goed naar jou gekeken worden. Sowieso, omdat je ook helemaal niet jezelf was de laatste uren.
Daar gingen we: ik op de brancard met jou in mijn armen, papa zat achter ons. Ik was zó bang dat hij niet mee mocht, maar na even rekenen mocht het toch. Phieuw. Met z’n drieën in de helikopter. Ik hoopte zo dat je bleef slapen. Dat je niet bang zou zijn. Ik bleef tegen je praten, je gezicht strelen en hield je stevig vast. Papa bleef mijn haren aaien. We stegen op en de vlucht naar Groningen ging, letterlijk, vliegensvlug. We waren er zo. Ondertussen toch maar af en toe even naar buiten kijken, want wanneer zaten we nou in een helikopter. Maar het voelde vreselijk. Wéér naar het ziekenhuis…
Ik was zó bang dat het weer een lange opname zou worden. Wat zouden de artsen zeggen? Wat zou er gaan gebeuren?
Maar gelukkig zijn we nu weer onderweg naar huis. Het fijnste plekje voor ons drietjes. Een beetje extra, nieuwe medicatie mee en we duimen dat je dan snel weer helemaal de oude bent!
Niet te vaak dit soort gekke dingen alsjeblieft…
Mama van 2
Jeetje heftig hoor. Fijn dat jullie nu weer thuis zijn. Hopelijk slaat de extra en nieuwe medicatie aan. Dikke knuffel voor jullie ♥️