Daar gaan ze dan!

Eind december wordt mijn tweede zoon geboren, wat is een tevreden mannetje. Hij huilt bijna niet en hij kan lekker rustig om zich heen kijken. Ik geniet van enorm van hem. Hij is zo anders als zijn grote broer.

Vanaf eind februari begin ik me iets minder vrolijk te voelen, vanaf 16 maart moet hij op het kinderdagverblijf starten. Ik vind hem nog veel te jong en wil hem bij mij houden. Vlak voor hij begint, wordt besloten dat de kinderdagverblijven dichtgaan. Ik ben blij en opgelucht, hij mag langer bij mij thuis blijven.

Ik moet zelf weer beginnen met werken, gelukkig kan dit thuis. Vanwege Covid-19 is het druk op ons werk, heel erg druk. Acht weken lang doe ik mijn best om baby, peuter en werk te combineren. Ik heb het gevoel dat ik mijn werk tekort doe, ik kan me niet inzetten hoe ik me zou willen inzetten. Ik werk in de avond vaak over en ook in het weekend gaat de pc soms aan. Daarnaast krijgt mijn peuter te weinig aandacht. Het huis is ontploft met speelgoed, hij klimt en springt op de bank, eet de koekjestrommel leeg. We kopen meerdere keren nieuw speelgoed, zodat hij daar weer even zoet mee is. Wel is hij in deze weken eindelijk zindelijk geworden, zowel overdag als in de nacht. Ik kan minder met mijn baby knuffelen als ik aan het werk ben. Ik geef hem zijn drinken en verschoon zijn luier, daarna gaat hij weer in de box, de wipstoel of slapen in de kinderwagen (zodat ik niet continue naar boven hoef te lopen). Hij krijgt weinig aandacht terwijl ik aan het werk ben.

Mijn baby is ondertussen alweer 19 weken, wat een verschil met 8 weken geleden. Ik zou hem het liefste nog langer thuis willen houden, maar mijn werk heeft recht op mijn volledige aandacht. Voor hem is het ook beter, hij zal meer aandacht krijgen op het kinderdagverblijf dan wanneer hij thuis is en ik aan het werk ben.

We lopen naar het kinderdagverblijf. Mijn peuter heeft er zin in, eindelijk weer met zijn vriendjes spelen. Hij maakt van zijn handen een verrekijker en kijkt of hij het kinderdagverblijf al kan zien. Mijn baby kijkt mij met grote ogen aan in de kinderwagen, gezellig een rondje wandelen. Hij weet niet dat ik hem zo ga afgeven op het kinderdagverblijf, dat hij bij vreemde mensen is de rest van de dag, die zijn ritme niet kennen, voorzichtiger zijn vanwege Covid-19. Ik praat mezelf moed in om niet te gaan huilen. Ik heb 8 weken extra van mijn kids mogen genieten en morgen zijn ze weer twee dagen thuis. Mijn peuter ziet het kinderdagverblijf en wil het liefst rennen. Samen gaan we naar binnen, we ontsmetten onze handen en wachten tot de juffen eraan komen. Mijn peuter heeft er zin in, geeft een zoen en gaat vrolijk naar zijn groep toe. De andere juf vraagt of er bijzonderheden zijn voor mijn baby. Ik geef aan alles op een briefje te hebben geschreven en in dat deze tas zit. De overdacht moest immers zo kort mogelijk zijn. Er komen alweer een andere moeder aan om haar kinderen weg te brengen. Ik geef de kinderwagen met baby af en loop de deur uit. Door het raam zie ik dat ze met mijn baby op de arm naar zijn nieuwe groep loopt.

Ik loop naar huis, mijn ogen prikken. Niet huilen.. niet huilen... alles komt goed.