3 jaar geleden
Confrontaties na het verlies van je kind
Het is een doordeweekse dag en ik breng Mylan weer naar school. We fietsen die kant op en we maken Mylan zijn fiets vast aan het hek. Ik draai mij om en er staat een moeder met kinderwagen recht voor mijn neus, die haar andere kind ook naar school brengt. En direct gaan mijn gedachten weer aan de gang
'waarom jij nou wel? Ik wilde ook zo graag met Sylvan in de kinderwagen Mylan naar school brengen'
Ik weet het, het komt over als een stukje jaloezie, wat het ergens ook wel gewoon is. Maar ik weet diep van binnen dat die jaloezie vooral het gemis is, omdat ik het ook zo voor me had gezien.
We lopen verder en we komen een moeder tegen met een mooie zwangere buik. ze straalt en ik geef haar groot gelijk, want het is het mooiste wat er is om zo'n prachtig wondertje bij je te dragen. Weer gaan mijn gedachten met me aan de loop, terwijl ik half naar Mylan zit te luisteren...
We staan bij het hek waar Mylan naar binnen moet. Ik geef hem een dikke knuffel en heel veel kusjes en zeg dat ik enorm veel van hem hou.
Ik ben weer onderweg naar mijn fiets, terwijl ik me langs een aantal kinderwagens manoeuvreer en Mylan zwaait en schreeuwt mij uit totdat ik uit het zicht ben.
Ik rij de straat in en kom een buurvrouw tegen in de auto, die net bevallen is van een meisje. Ze zwaaien naar me en ik zwaai terug, terwijl ik ondertussen weer een steek voel in mijn hart van de pijn. Niet omdat ik het ze niet gun, maar vooral omdat ik het onszelf zo gun.
Ik kom thuis en ga de vaatwasser uitpakken en ruim de boel een beetje op. Ik scroll daarna even kort door Instagram en kom allemaal zwangerschapsaankondigingen, moeders die bevallen zijn en foto's van pasgeboren baby's tegen. Ik doe mijn telefoon gauw aan de kant, want ik kan het even niet hebben vandaag...
We zijn inmiddels iets meer dan een jaar verder, maar nog steeds heb ik moeite met confrontaties van kinderwagens, zwanger vrouwen en alles wat met baby's te maken heeft. Het liefst ga ik het nog steeds zoveel mogelijk uit de weg, maar ik weet dat het onmogelijk is en het nou eenmaal bij het leven hoort.
Ik wil ook zo graag weer stralen achter een kinderwagen, net zoals ik toen bij Mylan deed....
Ik blijf hoop houden🙏
Ellen_moeder van een engel en een bengel
Het blijft dubbel op heel veel momenten, maar dat gevoel komt voort uit de liefde die we voelen voor ons kindje die er niet meer is. Die liefde is zo gigantisch aanwezig, maar die liefde kun je niet fysiek aan je kind geven en dat is soms zo zwaar😔💔 hier gaat het over het algemeen goed en genieten we enorm van onze zoon Mylan, maar vaak genoeg denk je aan hoe het had moeten zijn en helemaal als je zoon zijn gemis ook toont van zijn broertje. Dat doet toch wel extra zeer als je eigen zoon het erover heeft, als je ziet hoeveel verdriet hij nog wel eens heeft😢 dikke knuffel voor jou❤😘
Arlene88
Het zijn ook allemaal momenten waarop je extra denkt aan hoe het had kunnen zijn, inderdaad dat gemis... Rosa is januari 2019 stil geboren en afgelopen september heb ik een zoontje Duuk mogen krijgen die het heel goed doet, 1maart mocht grote zus Yenthe naar de basisschool en ook al liep ik wel met de kinderwagen vond ik het ook moeilijk om de mamaś te zien met kindjes van ongeveer 2jaar want zo had het toch gewoon ook bij mij moeten zijn gaat dan door mijn hoofd... het blijft gewoon zo enorm verdrietig maar al die momenten dat we extra aan ze denken zijn toch ook wel weer fijn, voor altijd in je hart! (en sommige periodes wordt t missen echt minder en soms weer even meer....)
Ellen_moeder van een engel en een bengel
Lieve mooie mama van Nino, ik heb toevallig net je blog gelezen en keek even op je profiel en zag dat je kindje overleden is door de gbs😢 Mylan ons eerste kindje had ook gbs bij de geboorte en heeft toen op het randje gelegen. Ik denk dat je idd wel gelijk hebt dat het geen jaloezie is, maar zo voelt het soms wel. Ik weet dat het vooral enorm het gemis is, omdat je het zo anders voor je had gezien allemaal. Helaas begrijp je mijn gevoel daarin💔 hele dikke knuffel terug van mij🙏❤😘
Nino Mulder
Ik begrijp volkomen jou gevoel... ben 8 juni 2020 bevallen van ons stilgeboren 1e kindje... plotseling, totaal onverwacht na 41 weken goede zwangerschap.. het is geen jaloezie, maar de vraag is, waarom hun wel en jij niet? Je gunt het een ander heel erg, maar je mist het zo erg en je wil zelf ook gelukkig zijn.. elke confrontatie is moeilijk en pijnlijk, en vooral alles wat met baby's te maken heeft... Dikke kus voor jullie 😘 van mij en van ons mooie sterrenkindje Nino