BV-maffia, ze zijn overal!

Welke naam kiezen we? Hoe zullen we het kamertje inrichten? Welk geboortekaartje kiezen we? Wordt de kleine gedoopt straks? Willen we in het ziekenhuis of thuis bevallen? Zal ik zwangerschapsgym doen of niet? Als je zwanger bent, komt er een hoop op je af. Het lijkt nog zo lang, 9 maanden wachten op je kleine. Toch is het ergens maar goed ook, je hebt immers een hoop te regelen, in te richten en de nodige knopen door te hakken. Dan moet je je ook nog eens proberen te weren tegen de sluwe verkopers in babywinkels, die zeer geslepen op jouw zwangerschapshormonen inspelen en je het ‘beste van het beste voor je kindje’ (lees: het duurste van het duurste) proberen aan te smeren. Thank God dat husband en ik daar vooraf afspraken over hadden gemaakt. Ja je moet over heel veel nadenken. Zo ook over borstvoeding. Mensen die niets met kinderen hebben (en die nog niet zijn afgehaakt na de eerste zinnen) krijgen mogelijk een ongemakkelijk gevoel bij het horen van dit woord. Borstvoeding. Nou ik kan je vertellen, zelfs ik als mama, die het hele gebeuren er omheen heeft meegemaakt, krijgt een lichtelijk opborrelend slokje gal in mijn keel bij het horen van het woord. Dit had ik vroeger nooit, maar dat is wel ontstaan destijds. Laat ik het er verder over hebben in de afkorting BV (zoals je het ook op alle fora tegen komt, ja ik spreek inmiddels ook de zwangerschaps-en mama-slang). Laat ik voorop stellen dat ik niet tégen BV ben, maar ik ben wel tegen de BV-maffia. En geloof me, die is nergens ter wereld zo actief en fel als in Nederland. Het caporegime in Nederland is een zeer sterk ontwikkeld orgaan, met leden in alle rangen en standen. They are everywhere! Als een sleeper cell, popelend om een nieuwe misse, schieten ze in actie bij het zien van een bolle vrouwenbuik. O, die was gewoon dik. At ease. O wacht, zij is wel zwanger. Attack! Maar dames, dit is slechts de warming-up. In deze fase worden de zaden der schuldgevoel geplant. Op dat je zult gehoorzamen aan de strikte BV-maffiawetten (vakkundig opgesteld door de Don en zijn consiglieri, streng uitgevoerd en gehanteerd door de diverse Caporegimes en hun soldati). Gij zult voeden met uw borsten en uitsluitend uw borsten. Vol ongeduld wachten de soldati de resterende draagtijd van de moeder af. Tot de dag eindelijk daar is: de komst van een baby en nog belangrijker: de komst van de mamahormonen…

Uiteraard wil iedere aanstaande of pas geworden moeder het beste voor haar lieve kleine baby. Ook ik. Tijdens mijn zwangerschap heb ik ieder boek, magazine, website en forum gelezen over zwangerschap en baby’s. Over BV had ik uiteraard ook nagedacht en mijn huiswerk netjes gedaan. Ik ga het gewoon proberen. Why not. En mocht het niet lukken, om wat voor reden dan ook, dan is een fles ook prima. Als ik dit zo lees denk ik “Ja, zo ken ik je weer. De good old nuchtere Elly. Positief benaderen en lukt het niet, hop, er is altijd een plan B”. Deze good old Elly was echter ver, VER te zoeken toen kleine Max er net was. Vergeet zwangerschapshormonen (het ergste wat me daarmee overkwam is dat ik in huilen uitbarstte toen ik spijt had van de door mij zelf uitgekozen lunch bij LaPlace. Ik had toch liever noodles gehad). Kersversemama-hormonen, dát zijn pas hormonen! Van (dacht ik) sterke, nuchtere, intelligente vrouw werd ik meteen na Max’ geboorte getransformeerd in een onzeker, paniekerig en hulpeloos vrouwtje. Zodra de kleine man er uitgerold was, werd er meteen op aansturen van de aanwezige verpleegster een ‘menu’ aangeboden (ja precies, uit mijn 2 dames). Hmm, dat lukte niet. Ach, komt wel. Dat kind moet gewoon even wennen, hij is net op deze wereld. Een paar uur later waren we thuis, gelukkig met kraamhulp. Nog maar eens proberen. Ging toch niet handig. Hij kon er niet mee over weg. En de voorraad leek beperkt. Alle mogelijke posities uitgeprobeerd (gelukkig had ik ooit yoga gedaan), maar het pakte maar moeilijk. Als hij pakte was het op de tanden bijten, man wat deed dat pijn. Maar….alles voor het kind. Na nog langer aanmodderen en vreemde toeren uithalen (zelfs tot het vreselijke, -voor mij- pijnlijke kolven, wat voor geen meter ging), bleef Max afvallen. Maar ja, stoppen was niet zomaar een optie. Het voelde als falen. Plus merkte ik dat er subtiel (en later steeds minder subtiel) werd aangestuurd op toch even volhouden. Nou goed. Met bijvoeden (het arme kind kreeg amper iets binnen en sliep uiteraard helemaal niet) aangemodderd. De spanning liep op. Tegen ieder voedingsmomentje (waar ik zo naar uitkeek tijdens de zwangerschap: lekker je kleintje tegen je aan houden) begon ik meer en meer op te zien. Het was pijnlijk, Max kon zijn weg niet vinden, ik was onwijs onzeker of hij wel wat binnenkreeg. Na een paar dagen moest ik mijn tranen al bedwingen als hij alweer moest eten. En dat doen ze vaak in het begin. Eat-sleep-poop-repeat, eat-sleep-poop-repeat. Husband had al lang tegen me gezegd:”Stop er toch mee! Dit is voor jou én voor de kleine niks zo!”. Ja maar ja maar…Zelfs de huisarts die op visite kwam fluisterde me in mijn oor (met gevaar voor eigen leven, wetende dat de BV-maffia, op dat moment aanwezig in de vorm van de verloskundige en de kraamhulp, mee luisterde. They have ears everywhere) “meisje, wat doe je je zelf aan. Het werkt gewoon niet. Klaar. Stop er lekker mee, geloof me daar ga je dankbaar voor zijn”. Ja maar ja maar. De flesvoeding was al in huis, vanwege het bijvoeden (het kwam voor geen meter op gang). Zelfs daar werd mijn schuldgevoel verergerd door de melding op het pak ‘borstvoeding is het beste voor je kindje’. Deze melding moet er op van de overheid. Ga voor de grap naar de website van Nutricia babyvoeding. De eerste zin die je leest is deze. Thanks overheid. Die zelfde overheid heeft zelfs bepaald dat die eerste flesvoeding nooit met korting of in de bonus kan. Stel je voor dat er daardoor meer mensen op het duivelse flesvoeden overgaan. Zucht. Nou na weken huilen huilen en aanrommelen was het afbouwen gestart. Na het laatste flesje voelde het even moeilijk, maar o wat een verademing. Max at zijn buikje rond, kwam binnen no time aan en sliep veel beter. De voedingsmomentjes waren opeens wél zo fijn als ik me eerst had voorgesteld. En het mooie was dat husband die momentjes ook gewoon kon hebben met zijn kleine man. Super. Gesterkt door die gedachte ging ik de wijde wereld in met my little monkey. Maar juist in die wijde wereld staan ZE je op te wachten. Just when you think you’re out, they pull you back in! Op discussies op Facebook -bijv. bij een topic over groentenhapjes- ging het al snel over BV. De maffialieden begonnen vrij snel zeer fel te worden. Conclusie: IEDEREEN kan BV geven. Doe je dit niet, dan ben je lui en egoïstisch. Dan wil je duidelijk niet het beste voor je kind. Overigens is 3 maanden BV natuurlijk niet genoeg (ik zie die geitenwollen dames hun jongste kind al hullen in een wrap van zelf geteeld biologisch katoen en in de pauzes van de basisschool hun spelende 5-jarige ook nog even van het schoolplein afplukken om zijn uitgebreide BV-ontbijt nog even af te toppen. Je hebt immers twee borsten). Eerst fok je je razend op over die lui en laat je je nog verleiden tot een reactie ook. Niet doen, gewoon niet doen. Vervolgens zit je niets vermoedend ergens in een wachtkamer met je kleine man. Veilig zou je denken. Hier zitten mensen die ik niet ken, die kijken hoogstens met een ‘aaaah’ de maxi-cosi in, om mijn mensje te bewonderen. Wat ook gebeurde. Tot een oudere vrouw (waarschijnlijk een Capo, met strikte opdrachten van haar Don op pad gestuurd) begon met een ‘aaah’ en vervolgens vol overtuiging vroeg/ gebiedde: “je geeft hem toch wel borstvoeding he?!”. SERIOUSLY?? Kennen wij elkaar? Vraag ik u naar wat u met uw borsten uitspookt zo op een doordeweekse dag? Flabbergasted als je bent stamel je “eh, nee. Niet meer”. Met een ernstig verontwaardigde blik (inclusief rollende ogen waar een 16-jarig meisje nog wat van kan leren) kwam er een iets te luid “Huuuuhhh?? Hoe kán dat nou? Dat is écht veel beter hoor, anders bouwt hij hélemaal geen weerstand op! Ik zou er gauw toch weer mee starten.”. Did this just happen? Really? Lieve lezer, ik kan je garanderen dat dit letterlijk, woord voor woord zo is gegaan. Ik heb geen artistieke vrijheid genomen om smeu aan te brengen in deze anekdote. Mijn best doende om niet te huilen van woede antwoordde ik met een tomatenrood aangelopen hoofd: “Ik dacht het niet. Zoals u weet gaat het niet altijd in het leven zoals gepland. Hij is kerngezond, dolgelukkig en mevrouw, al zóu ik het weer willen, die kraan is echt definitief dicht. Die melk-de-witte-motor is niet meer aan te zwengelen. Er is geen aanknop!”. Gelukkig was ik toen aan de beurt, anders was het minder vriendelijk gebleven. Trut.

Je ziet, ze zitten overal. Het netwerk is geïnfiltreerd tot in de overheid, wachtkamers, supermarkten, het gehele internet, zelfs op je werk. En ben je die demonische flesvoedingsbrug toch over, ondanks al hun verwoede pogingen? Dan zullen zij er alles, maar dan ook ALLES aan doen om je nog genoeg schuldgevoel mee te geven voor de komende jaren. Mijn dosis schuldgevoel is gelukkig al een poosje op en er is eigenlijk alleen nog de nodige boosheid over. Wat de motieven van deze maffia zijn, wie zal het weten. Wellicht een obsessie ontstaan in hun tienerjaren, toen de voorgevel niet naar wens langzaam ontwikkelde? Of misschien is het als de heksen van Roald Dahl, die geen haar en tenen hebben. Wellicht missen deze dames tepels en zijn daar verbitterd over. Of omdat het zo fijn is om je met een ander te bemoeien. Zij zijn perfect en zullen er naar streven dat de rest van de vrouwheid deze levenswijze zal volgen. Ten koste van alles. Als er al iemand voor uitkomt dat zij geen BV geeft, komt er standaard een uitleg. Een verdediging. Zorg maar beter dat je er een goed verhaal bij hebt, want stel je voor dat de maffia je vindt (and they will find you). Wie zal zeggen wat er dan met je gebeurt. Ik schrijf deze blog dan ook met gevaar voor eigen leven. Ze zitten immers overal. Terwijl ik dit typ is er in de controlekamer van de Don een heel paneel aan alarmbellen afgegaan, is mijn laptop gehackt en staan er 12 satellieten en 9 bommenwerpers op mij gericht. Ready to launch. Ik vrees voor wat er gebeurt als ik op ‘publiceer’ klik. Waarschijnlijk haalt deze blog het wereldwijde web niet. En ik de volgende dag niet. Toch trotseer ik deze gevaren en ga er voor!

Ik ga zelfs zo ver dat ik bij deze een movement opzet, geïnspireerd op de Baas-In-Eigen-Buik-beweging in de jaren ’60. Ik vind dat iedere vrouw het recht heeft om te kiezen tussen BV en fles (zoals dat in de meeste landen ook heel normaal is). Niemand hoeft zich daarvoor de verantwoorden, niemand hoeft rollende ogen naar jou (of achter je rug om) of blikken van medelijden richting de baby te verwachten. Ik start de BOEB-movement! Baas-Over-Eigen-Borsten! Baas-Over-Eigen-Borsten! Baas-Over-Eigen-Borsten!

(Dit ging te ver vrees ik. Dit had ik nooit mogen schrijven -dit is BV-hoogverraad-. Mensen, het was me een eer voor jullie te mogen schrijven. Ik vrees dat dit mijn laatste typsel ooit is. They are closing in, mijn huis is waarschijnlijk al omsingeld. Vaarwel…)