Breath-holding-spells? (1/2)

Al sinds Julia 3 maanden oud is gaat ze iedere dinsdag naar de kinderopvang. Zo ook deze dinsdag in oktober. Zoals altijd komt ze volledig ka-pot terug van de opvang, moe maar voldaan zullen we maar zeggen. Nog even een beetje eten en daarna op bed. Het leek niet anders te gaan dan alle andere dagen, ik zou de tafel afruimen en Ronald zou Julia vast de pyjama aantrekken. Nog voordat ik de tafel volledig afgeruimd had ging ik ook even naar boven. Al in de deuropening zag ik het.. haar gezicht stond op standje huilen maar er kwam geen geluid uit. Heel rustig pakte Ronald haar op waarop ze gelijk wegzakte, een slappe pop had hij in zijn armen die in en in wit werd, zelfs een beetje grauw. Waar Ronald heel rustig bleef raakte ik volledig in paniek. Ik riep haar naam en schudde haar aan maar er kwam geen enkele reactie. Ik zocht naar mijn telefoon om 112 te kunnen bellen. Op dat moment schoot er vanalles door me heen, ik zag mijn grootste angst al werkelijkheid worden en in gedachten hoorde ik de sirenes al aankomen. Ik had mijn telefoon gevonden maar nog voor ik daadwerkelijk de hulpdiensten kon bellen leek Julia iets bij te komen. Ik wilde haar overpakken maar op dat moment zakte ze weer weg. Dit keer hoorden we al snel (weer?) een ademhaling, dit stelde wat gerust. Ze leek te slapen en was niet wakker te krijgen. We legden haar in haar bedje en keken elkaar aan, wat moesten we nu doen? 112 bellen voor een kindje dat ogenschijnlijk rustig leek te slapen leek ons niet de bedoeling, maar niets doen was ook geen optie.

We besloten de huisartsenpost te bellen. We werden ontzettend fijn ter woord gestaan aan de telefoon en ze vroegen ons om Julia gelijk in de auto te zetten om haar toch even te laten checken bij de huisartsenpost, gewoon om een aantal dingen te kunnen uitsluiten. Door de Corona-crisis mocht er helaas maar één ouder mee naar binnen bij de huisartsenpost. Ronald ging met Julia naar binnen en ik bleef wachten in de auto. Toen ze aan de beurt waren belden ze mij zodat ik toch iets mee kreeg van het gesprek. Julia werd volledig onderzocht en er werd gelukkig niks afwijkends gevonden. Inmiddels was Julia een stuk alerter en vond ze de blauwe handschoenen en lampjes maar wat interessant. ''Er wordt hier flink geflirt''  hoorde ik de vrouwelijke arts zeggen, om er gelijk aan toe te voegen dat ze het over mijn dochter had, haha! Er werd dus niks afwijkends gevonden, dit in combinatie met ons verhaal maakte dat ze dacht aan breath-holding-spells. Een vaak onschuldige 'aanval' waarbij kinderen hun adem inhouden en hierdoor buiten bewustzijn kunnen raken. Ze vertelde erbij dat dit over het algemeen wat vaker voor komt bij temperamentvolle kinderen, ook iets waar wij ons wel in kunnen vinden ;). Er werden over en weer nog een aantal vragen gesteld en we kregen adviezen wat we bij een eventueel volgende keer konden doen om haar uit de 'aanval' te krijgen. Gerustgesteld zaten we even later weer in de auto terug naar huis. Een paar dagen later gebeurde het opnieuw en kregen we haar ondanks de adviezen niet uit de 'aanval'. (1/2)