9 jaar geleden
Borstvoeding, voor mij nooit meer.
Na drie jaar voel ik me nog schuldig omdat ze al die tijd wel honger had.
Ik heb ons eerste kind nooit borstvoeding gegeven en omdat Elisa, onze tweede en meteen ons laatste is wilde ik het toch proberen. Na een paar dagen borstvoeding gegeven te hebben had ik pijn maar ik dacht dat dit normaal was en wel over zou gaan. Helaas werd het zo erg dat mijn man een blokje om ging als ik weer moest aanleggen omdat ik letterlijk gillend en huilend en met kromme tenen borstvoeding gaf daarbij komt dat Elisa zich elk drie kwartier kwam melden. Toen Elisa 10 weken was en ze weer niet stil te krijgen was zijn we naar de dienstdoende huisarts gegaan want ik trok het niet meer, geestelijk en lichamelijk niet. Ik heb bij de huisarts mijn gedachte op tafel gegooid namelijk dat ik wel voldoende borstvoeding had maar niet voedzaam genoeg. Volgens de huisarts moest ik doorzetten en was het niet mogelijk wat ik vertelde. Ik heb het nog 1 week volgehouden tot een zondagavond, Elisa begon weer te huilen, echt hartverscheurend maar ik kon echt niet meer. Ik heb mijn man gevraagd een fles te maken en na in het totaal 500 CC was onze dochter tevreden en heeft ze voor het eerst door geslapen. Ik ben toen Cold Turkey gestopt met de borstvoeding. Vanaf de dag erop kreeg Elisa normale flessen en kwam ze wel één of twee keer per nacht maar ze was wel tevreden. Ze had dus wel al die tijd honger en ik heb dus onbewust Elisa uitgehongerd. Nu zijn we ruim 3 jaar verder en heb ik een vrolijke dochter met soms een heksenfase maar ik voel me nog steeds schuldig. Mijn omgeving zegt dat ik het moet vergeten en geen schuldgevoel moet hebben maar dit is makkelijker gezegd dan gedaan.
Anoniem
Ik heb me lang schuldig gevoeld omdat ik geen borstvoeding heb gegeven. Wel geprobeerd, maar ik had er de energie niet voor en Dunya kon niet goed vasthouden. Dan liet ze los, ging ze huilen en ik was heel gespannen in die tijd. Kolven ging ook niet zo makkelijk: 45 minuten kolven en ik had 20 cc. Met een elektrische kolf. Dat vond ik zo frustrerend. En toen maar volledig flesvoeding gaan geven. Maar ze is nu een heel gelukkig kind van zeven jaar. Iedere moeder wil het beste voor haar kind en die dokter had er ook beter op moeten letten. Gewoon volhouden vind ik geen eerlijk advies. Je doet je best en je hebt uiteindelijk naar je gevoel geluisterd. Goed gedaan dus! Schuldgevoelens zijn onterecht en voegen niks toe.
Annemiek2
Heeft je dochter erg geel gezien de eerste dagen/week? Dat zou dan een singaal geweest kunnen zijn dat je niet de juiste voeding gaf. Ja ze had honger dat blijkt maar zoals Trijntjeh ook al zegt je moet je niet schuldig voelen. Je zit onder de hormonen en wilt het beste voor je kind. Als je daar dan niet de juiste begeleiding krijgt heb je echt pech. Ik was heel onzeker in de eerste week en ze hebben verteld dat ik het goed deed en ik kan wel nog meer vertellen wat ze probeerde om me wel te laten voeden maar ik ben toch met 10 dagen gestopt omdat ik het niet vertrouwde. Ook mijn zoontje heeft honger gehad zeker de eerste 3 dagen in het ziekenhuis. Toen ik hem ging bij voeden met kv ging het beter en trok zijn kleur bij. Bijna heel babyzorg nl is pro bv en zeg dan maar eens nee (met al die hormonen in je lijf). Ik heb me ook schuldig gevoeld omdat ik stopte maar wat ben ik boos geweest op het ziekenhuis omdat ze zo pro bv zijn en niet naar de moeder en kind keken. Het is echt niet zo dat alle vrouwen/mama's goed kunnen voeden. Laat het los je kunt er niets meer aan veranderen, hooguit andere moeders tips geven en hun vertellen dat het niet hun schuld is en dat ze moeten luisteren naar hun gevoel en niet naar een huisarts die niet echt door vraagt. Het heeft mij rust gegeven toen ik het los liet.
TrijntjeH
Niet doen! Stoppen met schuldig voelen. Makkelijk gezegd, dat weet ik wel. Maar je heb alles gedaan wat in je zat om het te laten slagen. Iets wat jij wilde omdat jij vond dat dat het beste was voor je baby. Het is niet gelukt. Jammer. Maar je hebt niet gefaald. Ze had misschien honger, maar misschien was ze een hongerige baby? Als ze echt uitgehongerd was, was dat echt wel gesignaleerd met oog op gewicht. Laat het los, en wel zo snel mogelijk. Je wilt toch niet dat het mislukken van de borstvoeding centraal staat in de herinnering die je hebt aan de babytijd van je kleintje? En ik weet hoe het is als het mislukt. Bij mijn eerste mislukte het ook. Tranen met tuiten heb ik gehuild. Mijn tweede heeft meer dan een jaar lang b.v gehad. Ik heb me wel eens schuldig gevoeld dat zij het wel kreeg en grote zus het niet had gekregen. Moeders kunnen zich altijd wel ergens schuldig om voelen. Maar heel vaak onterecht. Zo ook in jouw geval. Je hebt gedaan wat je kon PUNT. Digi knuffel van mij voor jou ;)