Borstvoeding is ook niet leuk

Laten we voorop stellen dat ik weer 6 maanden met veel voldoening en liefde borstvoeding heb gegeven. Ik heb die slapeloze, plakkerige nachten en de theezakjes die ik eraan overhoud voor over maar dat het me, na een eerste geweldige borstvoedingsperiode, zou tegenvallen? Nee dat had ik nooit gedacht.

Bij onze eerste zoon ging de borstvoeding zoals in elk pro borstvoedings artikel geschreven wordt. Hij hapte direct goed aan, dronk goed en bleef dit voor 7 maanden ook doen. Tot hij de wereld interessanter vond, vergat te drinken en het voeden bijna onmogelijk werd. Toen was het ook goed, hij was er klaar voor. Ik echter nog niet. Wat een tranen heb ik gelaten en ondanks alle strubbelingen zocht ik 100 redenen om toch door te gaan met de borstvoeding. Omdat ik dat wou. Uiteindelijk wist ik ook wel, zolang het voor hem goed is moet ik me erbij neerleggen. En zo geschiedde.

Toen ik zwanger was van onze tweede zoon keek ik dan ook uit naar weer zo'n mooie periode. Een heerlijk rustig kindje die bij mij kwam drinken. Het exclusieve gevoel, enkel bij mij kan hij zo mooi en tevreden drinken. Weer een klein ventje die zou groeien op de voeding die ik zou produceren. Zelfs naar de stuwingen keek ik uit want dat betekende dat mijn lijf goed zou reageren op zijn behoefte en ik daarin weer kon voldoen.

Daan werd geboren en binnen een uur mocht hij laten zien of hij ook kon aanhappen aan de borst. Een natuurtalent net als zijn broer. Gretig zocht hij de borst, hapte aan en begon te drinken. Ik was natuurlijk al in de zevende hemel maar dit was het kersje op de taart. De eerste 3 maanden ging dan ook alles zoals het hoorde te gaan. Hij dronk goed, groeide goed en ik vond het weer machtig mooi. Dat kleine ventje aan de borst, mooier kon ik me niet voorstellen. Tegen de 4 maanden werd het lastiger, Daan werd laks in het aanhappen en dronk onrustig. Regelmatig zat ik (en hij) onder het melk omdat hij weer zonder duidelijke reden los liet. Doordat hij ook veel lucht mee hapte kreeg hij last van krampen en soms spuugde hij mij tijdens het drinken al onder. Toen maakte ik met mezelf en mijn man een afspraak. Een half jaar. Tot de 6 maanden houd ik het nog vol en dan kijken we verder. Ik had nooit gedacht dat ik dit zou zeggen maar met een zwaar hart tel ik de dagen af. Zondag is het zo ver. Dan is Daan 6 maanden oud en gaan we stoppen met borstvoeding. We bouwen af, maken de voorraad op uit de vriezer maar dan is het klaar.

Daan raakt te veel afgeleid en kan enkel nog goed drinken als we horizontaal in het donker in bed liggen. Buiten het bed drinkt hij dan ook snel te weinig, waardoor mijn hele dagen voornamelijk bestaan uit het voeden om zijn hazenslaapjes heen. Slapen doet hij dus ook niet goed. Een baby die overdag slecht slaapt, slaapt 's nachts ook slecht heb ik wel eens ergens gelezen, Daan is het schoolvoorbeeld hiervan. Slapen is een drama. In de nachten zijn we meer wakker dan dat we slapen. Naast het feit dat hij in geborgenheid zijn rust zoekt is hij ook 9 van de 10 keer zo oververmoeid dat hij over zijn slaap heen is. En probeer dan nog maar eens een oververmoeid kind rustig een voeding te geven. Maaiende armpjes en het steeds opnieuw loslaten van de borst maakt het voor ons beide niet prettig meer. Het gevolg is opnieuw te weinig te drinken en dan begint het vicieuze cirkeltje weer opnieuw. Elke keer met een andere reden maar die cirkel blijft in stand.

Dus met een zeer tegenstrijdig gevoel gaan we stoppen. En weer wil ik niet. Weer zoek ik 100 redenen om door te gaan. Productie krikken we wel weer omhoog zodat hij meer en langer drinkt. Toch? Dat moet dan toch wel? En weer weet ik dat het goed is zo. De afgelopen maanden hebben mij al genoeg bloed, zweet en tranen gekost. Nu is het tijd voor rust en structuur. Voor ons beide. En zo zal het geschiedde.

Foto door Lonieke Waayenberg Fotografie