Borstvoeding: 'Fulltime kolven brak me op'

Het is Internationale Week van de Borstvoeding. Dat het geven van borstvoeding niet vanzelfsprekend is weet ik maar al te goed. Met pijn in mijn hart ben ik deze week aan het afbouwen en komt ons borstvoedingsavontuur daarmee ten einde. Trots dat ik een maand lang alles heb gegeven om het te laten slagen, maar helaas. Ik heb altijd gezegd dat ik het geven van borstvoeding zeker wou proberen. En zo stapte ik er 5 weken geleden in.

Tijdens de bevalling heb ik Lily zelf aangepakt en heeft ze het eerste uur heerlijk op mijn borst gelegen. Lily was helemaal goedgekeurd, maar wel ontzettend moe. Aanleggen lukte dan ook (helaas) niet. Je weet van tevoren dat borstvoeding niet vanzelfsprekend is, maar dat het aanleggen überhaupt niet lukte had ik niet verwacht. 

We verbleven daarna nog 2 nachten in het ziekenhuis en kregen begeleiding op het gebied van borstvoeding. Het energie level van Lily bleef laag waardoor het aanhappen haar heel veel energie kostte. Maar we bleven het wel af en toe proberen en ondertussen begon ik met mijn eerste kolfsessie. Dat vond ik best wel spannend, maar het viel reuze mee. Dit was overigens puur om mijn melkproductie op gang te brengen, de eerste druppels bleven nog uit. 

Eenmaal thuis kregen we dagelijks van onze kraamhulp begeleiding rondom borstvoeding. Het aanhappen ging nog niet soepel, maar al wel een stuk beter en mijn melkproductie kwam op gang. Wat was ik trots op die paar milliliter die ik Lily via een spuitje kon geven. Wel merkten we dat live borstvoeden nog steeds te intensief was voor Lily. We deden dit dan ook alleen wanneer zij hier energie voor had. Ik ging kolven zodat ik haar wel mijn moedermelk kon geven, zonder dat het haar teveel energie kostte.

Het voelde zo fijn dat mijn melkproductie elke dag meer werd en ik Lily met mijn eigen melk kon voeden. Die stuwing was dan weer minder fijn, maar gelukkig trok dat na een dag of 2 weg. Om mijn melkproductie nog meer te stimuleren en Lily volledig te kunnen voeden met mijn borstvoeding, ging ik fulltime kolven, elke 2-3 uur. Dat is best pittig. Je staat altijd aan. Dag en nacht.

Het was hard werken, maar met elke dag vooruitgang, het feit dat Lily door mijn melk ging groeien en het fijne moment samen wanneer live voeden sporadisch wel lukte, gaf dit genoeg motivatie om door te blijven gaan.

Maar er waren genoeg momenten waarop ik me afvroeg of dit het allemaal waard was. Dan ging alweeeer die wekker om te kolven, terwijl ik voor mijn gevoel net een kolfsessie achter de rug had. Ook ging het ten koste van mijn momenten met Lily, dan zag ik Marijn haar voeden en zat ik daar weer te kolven. Toen Marijn weer ging werken nam ik alle nachten voor mijn rekening, ik moest ‘s nachts toch al kolven. Maar dubbel zoveel werk, dus dubbel zoveel tijd kwijt. 

Daarbij kwam ook nog eens dat mijn melkproductie ineens achteruit ging. Ik had al geen hoge productie en kon Lily de eerste 2 weken net bijhouden qua vraag/aanbod. Met mijn productie die omlaag ging en Lily juist meer nodig had, moesten we wel kunstvoeding bij gaan geven. Die eerste fles vond ik wel een ding. Niks ten nadele van kunstvoeding, maar ik was zo trots dat ze eerder gevoed kon worden met enkel mijn moedermelk. Toch zette ik me daar overheen en was ik blij met elke druppel die ik haar kon geven. Maar dat je na elke kolf sessie ziet dat er minder in de fles zit, doet toch wel zeer. Het voelt dan alsof je lichaam faalt en dat gevoel heb ik tijdens het fertiliteitstraject zo vaak gehad. 

Ik zette (met tips van mijn lieve lactatiekundige) alles op alles om die productie op te krikken. Supplementen, warmte compressen, oxytocine neusspray, cluster kolven. You name it, ik heb alle hulplijnen ingeschakeld. Even ging het de goede kant op. Yes! Maar als ik dan een keer iets later kolfde, nam de productie alweer af. 

Kortom, ik moest er continu bovenop zitten om die productie redelijk op peil te houden en daarmee redde ik het alsnog niet om Lily grotendeels met afgekolfde borstvoeding te voeden. 

Het aanleggen bleef ik af en toe ook nog proberen, maar Lily werd er vooral overstuur van. En ik dus ook. Kortom: waar doe je het dan nog voor? De knoop doorhakken lukte lange tijd niet, tot vorige week donderdag. Ik was alleen thuis en Lily was de hele dag zo onrustig. Ze wou alleen maar eten en van slapen moest ze niks weten. Maarja, er moest ook gekolfd worden. En ook al kolf ik handsfree, ik kon haar op dat moment niet geven wat ik graag wilde en ik voelde constant de druk dat ik nog moest kolven terwijl een huilende baby in mijn armen lag.

Toen was het klaar. Ik stuurde mijn lieve lactatiekundige een berichtje dat ik wou afbouwen, zo kon ik mezelf ook niet weer ompraten. En toen was het definitief. Het hoofdstuk ‘borstvoeding’ wordt afgesloten.

Hoewel het als de juiste beslissing voelt en rust geeft, doet het wel zeer. Ik had zo gehoopt om Lily (live) borstvoeding te kunnen geven en ergens hoopte ik steeds dat dit nog zou lukken, maar nu moet ik accepteren dat dit niet gaat gebeuren. Wie weet dat ik in de toekomst ooit nog borstvoeding mag gaan geven, maar voor nu is het hoofdstuk afgesloten. 

Trending op Mamaplaats: Moeder en een eigen onderneming starten: zo doe je dat!