Borstvoeding.. Een groeiproces.

Toen ik zwanger was van mijn zoontje, besloot ik wat twijfelend dat ik borstvoeding (bv) een kans wilde geven. Maar lukte het niet, wilde ik het ook niet forceren. Heel stiekem hoopte ik ergens dat het niet zou lukken. Dan had ik in ieder geval een legitieme reden om het niet te doen. Ik wilde het namelijk vooral omdat het 't beste was voor m'n kindje, maar voor mezelf vond ik het toch nog een beetje gek.

Na de geboorte kwam de bv ietwat moeizaam op gang, maar met wat kolven ging het al snel heel goed. De eerste tijd was het wel wennen. Ik was niet het type wat zomaar overal d'r borst bloot legt en haar kind eraan hangt. Zeker niet op een terrasje of een café, maar zelfs thuis met visite erbij vond ik het onprettig. Wat volgde, was veel rekenen met voedingen en kraambezoeken. Bedenken waar het eventueel kan als we weg gingen etc. 

Maar eerlijk is eerlijk, ik keek ook altijd weg als ik een vrouw in het openbaar wel haar borst tevoorschijn zag toveren. Niet omdat ik het fout vond, maar omdat ik niet wilde dat ze zou denken dat ik uitgebreid keek. Zelf merkte ik hetzelfde bij vooral mannen. Als ik voedde praatte ze wel met mij, maar keken ze me niet meer aan. En hoewel ik het onnodig vond, snapte ik het wel. 

De momenten dat ik er wel van genoot, was als we lekker thuis waren met z'n drietjes. Lekker op de bank of op bed. Dan was zo een momentje wel heel lief en gezellig. 

Toen ik ging werken bouwde ik het langzaam af. 1 ding wist ik zeker, ik ga niet kolven. Dat apparaat heen en weer slepen, maar vooral omdat ik me door kolven écht een koe voelde. Gelukkig kon het mijn zoontje niet interesseren wat hij kreeg als hij het maar kreeg. En na 5 maanden om en om bv en fles, ben ik volledig gestopt. Het was fijn, maar ook prettig dat het nu klaar was. 

Bij m'n dochtertje is het toch anders. Ik heb er wel iets op gevonden, waardoor ik ongemakkelijke gevoelens kon weg nemen. Tegenwoordig leg ik een deken of hydrofiel luier over haar heen. 1 hoekje onder m'n bh en derest valt over haar heen. Dat helpt uitermate goed en daardoor voelt het voor mij niet ongemakkelijk. Maar ook mijn omgeving reageert hier goed op. Ik heb er zelfs complimenten op gekregen. 

Precies dat stukje maakte het voor mij zoveel leuker en makkelijker om bv te geven. Ik denk nu totaal niet na over bezoek en voeden of wat te doen als we weg zijn. Ik zorg dat ik altijd een dekentje of hydrofiel bij me heb en dan komt het helemaal goed. En dan ineens merk je ook dat het constante berekenen het borstvoeden gewoon minder leuk maakte. 

Het was voor mij dus echt een groeiproces, waarbij ik mijn eigen manier moest vinden. En nu ik deze heb gevonden, denk ik nog niet echt aan stoppen. 

Ik wil alleen wel aanvullen dat ik soms ook wel gek word, van alle ophef die er gemaakt word over het zogenaamd niet kunnen voeden in het openbaar. Men zegt vaak dat mensen het raar of fout vinden. Maar ik denk dat we onderschatten hoeveel mensen ook de moeder niet ongemakkelijk willen maken door te kijken. Als ze zich dan geen houding weten te geven, dan maar weg kijken. Dat wil niet zeggen dat men het fout vind, maar gewoon de geschikte  houding die hierbij hoort niet kunnen vinden. 

En met m'n dekentje erbij voed ik werkelijk overal en ik ben er nooit op aangekeken. Mensen hadden 't soms gewoon niet eens door. 

M'n dekentje is m'n eigen privacy, maar tegelijk houd ik ook rekening met mijn omgeving. Ik heb daarmee nooit meer anders dan positieve reacties gekregen. En ik denk dat dat (in ieder geval voor mij) de sleutel tot succes is.