Borstvoeding: droombeeld in duigen

Als ik nu aan borstvoeding denk voel ik verschillende dingen, maar geen van allen echt positief: boosheid, verdriet, teleurstelling, jaloezie en schuldgevoel. Bij de eerste zwangerschap was het voor mij vanzelfsprekend dat ik borstvoeding zou gaan geven, ik zag geen reden om het niet te doen en ging er niet vanuit dat er een mogelijkheid was dat het niet zou lukken. Na tien dagen ben ik echter gestopt en overgestapt op de fles. Dat voelde op dat moment als een last die van mijn schouders viel. De borstvoeding vond ik namelijk verschrikkelijk. Mijn tepels voelden alsof ik ze een uur langs de bakstenen had staan schuren, mijn borsten deden pijn, ik voelde me ziek, zwak en misselijk door de borstontsteking en raakte al in paniek van het idee dat ik weer moest voeden. Na een voeding begon ik al weer af te tellen tot het moment dat ik weer zou moeten, ik zag er zo tegenop. Als ze in haar slaap een geluid maakte was ik bang dat ze wakker zou worden, bang dat ik haar weer aan moest leggen. Toen kwam daar op dag tien de verpleegkundige van het consultatiebureau en zij vroeg me waarom ik dit deed en of ik het wel leuk vond. In tranen begon ik een heel betoog over hoe belangrijk en goed borstvoeding was en hoe fijn het was dat ik die momentjes met haar had. Nadat ze weer weg was bleef ik over ons gesprek en vooral haar vraag nadenken. Vond ik het wel fijn? Schoot iemand hier iets mee op? Was het niet beter om gewoon te stoppen? En nog diezelfde dag besloot ik dat het genoeg was geweest. Fenna heeft niks aan een moeder die constant huilt en pijn heeft, een moeder die bang is dat haar eigen kind wakker wordt. Dus toen mijn man die avond thuiskwam vertelde ik dat ik wilde stoppen, hij stond er helemaal achter na mij al die dagen zo te hebben zien worstelen. We gingen over op de fles en langzaam maar zeker werd ik weer mezelf, ik kreeg de rust weer terug en was weer aan het genieten van mijn kind. Belangrijker nog: ik zag niet meer op tegen de momenten dat ze wakker werd, maar keek er juist naar uit. Ik voelde in alles dat dit de goede beslissing was voor ons. 

Natuurlijk is borstvoeding de beste keuze als het aankomt op voedingsstoffen en bijkomende voordelen, maar er komt meer bij kijken dan alleen dat. Ik ben van mening dat het in sommige gevallen juiste een betere keuze is om voor flesvoeding te kiezen, als de omstandigheden daar naar zijn. Elke situatie is tenslotte weer anders en ieder kiest dat wat voor haar en haar kind het beste is, niet alleen op basis van voedingsstoffen.

Toen ik zwanger was van de tweede bracht dit wel weer twijfels met zich mee. Zou ik het weer proberen? Zou het deze keer wel kunnen lukken? Ik dacht weer terug aan dat droombeeld dat ik had van borstvoeding geven. Ondanks dat ik er volledig achter sta om flesvoeding te geven, en dit voor Fenna heel goed werkte, leek het me toch zo mooi als het gewoon zou lukken. Als ik die moeder zou zijn die gewoon bij de eerste hongersignalen mijn kind op soepele wijze aan de borst zou leggen, of we nou thuis zijn, in een restaurant of op een verjaardag. Dus besloot ik om het toch weer te proberen, maar deze keer zouden we in tegenstelling tot de vorige keer bij voorbaat een pot flesvoeding in huis halen. Op die manier zouden we in ieder geval geen nachtelijke paniekmomentjes hoeven hebben als het niet zou lukken. Om het te laten slagen besloot ik de hulp van een lactatiekundige in te schakelen. Tijdens de zwangerschap hadden we een consult en na de bevalling kwam ze ook langs, daarnaast kon ik al mijn vragen via de app aan haar stellen. Ik was ervan overtuigd dat het deze keer echt zou lukken. Ik begon al tijdens de zwangerschap met kolven om de productie op gang te brengen, bekend te raken met het kolven en een voorraad op te bouwen voor als het even niet ging. Na de bevalling legde ik Olivia regelmatig aan en het leek erop dat het best goed ging. Natuurlijk was het even zoeken en wennen, maar het ging steeds beter en het deed geen pijn. Ik lette goed op of de baby goed aanhapte en of de tepel er rond uit kwam, zoals ik van de lactatiekundige had geleerd. Na een aantal dagen ging de gevoeligheid echter over in pijn. Volgens de lactatiekundige ging het aanleggen goed, hoewel ze natuurlijk wel wat tips had. Toen kwam ook de stuwing, wat het niet makkelijker maakte. Maar door de eerste melk weg te laten lopen en zo de druk eraf te halen ging het aanleggen alsnog goed. Toch werd het pijnlijker en pijnlijker en merkte ik dat ik langzamerhand weer op het punt kwam dat ik naast het wiegje zat en bij ieder geluidje hoopte dat ze nog door zou slapen. Ik probeerde tepelhoedjes, hydrogel pads en allerlei verschillende houdingen. “Borstvoeding hoort geen pijn te doen!”, zei de lactatiekundige keer op keer tegen me. Toch zat ik op een gegeven moment huilend te voeden, alsmaar afvragend wat er mis ging. Door de pijn ging het aanleggen slechter en kwamen we in een vicieuze cirkel terecht. Mijn man probeerde me te overtuigen om te stoppen, maar daar wilde ik niks van weten. Iedereen om me heen zei dat flesvoeding een prima alternatief was en dat er niks mis mee was om gewoon te stoppen als het niet meer ging. Dat wist ik en zou ik zelf ook tegen ieder ander hebben gezegd. Maar dit is misschien wel mijn laatste kind en dus mijn laatste kans om dit te laten slagen en het droombeeld van borstvoeding te realiseren. Ik voelde me schuldig tegenover Olivia dat ik haar dit niet kon geven, ik voelde me schuldig tegenover Fenna dat ik door de borstvoeding zo weinig tijd voor haar had, ik was verdrietig, boos en jaloers. Waarom lukt anderen dit wel en mij niet? En ik weet ook dat het bij lang niet iedereen zo vanzelfsprekend is en er heel veel mensen zijn die bewust, onbewust, gedwongen of uit eigen keuze flesvoeding geven. Ik had het zelf ook al eerder gedaan, toch had ik er nu meer moeite mee. Misschien omdat dit voelde als mijn laatste kans. Dagenlang heb ik lopen twijfelen. Uiteindelijk was ik in mijn hoofd heel de dag bezig met borstvoeding en het afwegen van mijn keuzes en alle emoties die daarbij kwamen kijken. Tot opluchting van mijn man, besloot ik daarom toch te stoppen. Mijn verdriet, boosheid, schuldgevoel en jaloezie gingen niet direct weg, vooral als ik moest kolven, anderen zag voeden of in de winkel borstvoedingsspulletjes zag liggen kwamen ze weer volop terug. Maar de pijn werd minder, ik vond het weer fijn als mijn dochter wakker werd en ik haar lekker bij me kon nemen. Langzaam maar zeker worden inmiddels mijn emoties minder heftig en kan ik me beter bij mijn keuze neerleggen. Ik weet dat mijn dochter er prima groot op zal worden. Maar borstvoeding is blijkbaar niet voor mij weggelegd en daar mag ik best van balen.