4 jaar geleden
Bonus moeder
Toen ik mijn man leerde kennen had hij goed contact met zijn ex en zag hij zijn kind regelmatig. Ik leerde zijn zoontje kennen en ik merkte dat er een goede klik was tussen ons. Zo goed eigenlijk dat hij het leuk vond als ik de zorg voor hem deed. "Wil jij mij douche Demi? En zullen we dan nog even samen een spelletje doen? Tuurlijk lieverd! En vervolgens kwam hij tegen me aanzitten als we tv gingen kijken op de bank. Toen mijn man en ik gingen samen wonen kwam hij om het weekend bij ons slapen. Wij maakte een kamer voor hem zodat hij zich ook thuis zou voelen bij ons. De week dat hij niet kwam slapen kwam hij de dinsdag uit school. Wij genoten van zijn aanwezigheid en gingen veel weg met het gezin. Ik werd echt gek op dat kindje. Toch kon je wel merken dat het uit elkaar gaan van zijn ouders hem verdriet had gedaan ook al was hij nog zo klein. Toen ik hem leerde kennen was hij 3 jaar. Hij kon verdrietig worden als mijn man en ik elkaar een knuffel gaven.. hij wilde dit dan ook en dan sloten we hem bij ons in de armen.
Al snel raakte ik zwanger en werd de situatie anders.. vader en moeder kregen meer ruzie. Eerder gingen ze nog wel eens als gezin weg en nee ik vond dat niet makkelijk maar alles in het belang van het kind. De ruzies gingen over vanalles.. van geld tot aan gezinsuitjes tot aan een kast die nog niet inelkaar was gezet. Dingen die eigenlijk helemaal nergens over gingen. Eigenlijk draaide er niks meer om het belang van het kind maar om gevoelens die erbij kwamen kijken. Ik zag de strijd die mijn man had.. ik zag het verdriet dat mijn man had om de strijd..
Ook kregen wij (moeder en ik) meningsverschillen. Ik noemde hem mijn bonus zoontje.. Dit sprak ik dan ook uit op socialmedia ik werd hierover aangevallen. Ik vind het jammer dat volwassen mensen dingen niet normaal met elkaar kunnen uitspreken want mijn intensie is het nooit geweest iemand te kwetsen door hem mijn bonus kindje te noemen.. Ik was en ben namelijk trots op hem.. en dat soort gevoelens deel ik graag..
ik merk dat ik de afgelopen jaren veel geslikt heb en over me heb laten heen komen.. ik dacht dan ook regelmatig laten we het maar zo doen hoe moeder het graag wil zodat er minder spanning was voor mijn bonuskindje. En mijn man vond dat ook.. eigenlijk probeerde hij alles te doen om ruzies te voorkomen.
De situatie heeft ook voor spanning in onze relatie/huwelijk gezorgd. Toen ons zoontje werd geboren zag ik hoe gelukkig mijn bonuszoontje was.. hij was grote broer en dat vertelde hij ook overal waar we naar toe gingen.
Ons zoontje werd door omstandigheden opgenomen in het ziekenhuis in het weekend dat het zoontje van mijn man zou komen. Dit zorgde natuurlijk voor problemen. De problemen werden erger en erger waardoor er helaas afstand is genomen van de situatie. Omdat er niet meer in belang gekeken kan worden van het kind.
Omdat wij gelukkig zijn als gezin en dit mag blijkbaar niet? Omdat hij graag bij ons is? Ik weet het niet..
Ik heb me er lang over ingehouden maar ik kan het gewoon niet begrijpen. Het doet iets met me.. Het doet heel veel met me. En weetje er is niemand die aan mij vraagt hoe ik me nu voel bij deze situatie.. want ja ik ben maar een bonusmoeder.. maar ik was en ik ben gek op het kind.
Mijn man heeft er alles aan gedaan altijd ingestemd en toch is moeders wil wet.. ik begrijp dat moeders tijd nodig hebben om bepaalde situaties te verwerken. Maar in sommige situaties worden belangen van het kind vergeten..
En ik hoop echt dat moeders die dit lezen mochten ze uit elkaar zijn met hun partners blij kunnen zijn als ze opnieuw gelukkig worden hoe moeilijk dat ook is. Helemaal als je kindje het goed kan vinden met de vrouw in de relatie.. want het gaat toch immers om het belang van het kind?? En ik heb ondertussen 2 geweldige zoontjes.. maar toch voel ik een leegte. En ik hoop dat die leegte zich snel vult dat ik weer liefde mag geven aan 3 kinderen.
Ashhhh
Heel herkenbaar. Neem jezelf ajb niks kwalijk, want een betere bonusmoeder bestaat er niet en dat moet gewaardeerd worden ❤️
yvonnenco
Wat ontzettend jammer. Eerlijk is eerlijk, ik ken beide situatie's niet zelf. Máár ik kan me wel voorstellen dat ondanks je je misschien voorneemt juist het beste voor je kind te doen, dat het wel steekt. Wanneer ouders uit elkaar gaan, moet je al delen. In bijv onze situatie hoef ik mijn kind alleen met juf te delen. Spijtig genoeg niet met een oma. Máár als je ziet dat wij vrouwen het soms al lastig vinden wanneer misschien onze eigen moeder of schoonmoeder zich iets teveel bemoeit, dan kan ik me wel indenken dat het voor een moeder nóg lastiger is wanneer het (klinkt oneerbiedig maar is in haar ogen wel zo) die andere vrouw haar plaats toch inneemt. Zoals gezegd, ken ik dit echt niet want wwijhebben onze zoon helemaal voor onszelf... maar als ik er aan denk dat ik hem zou moeten delen... Dan weet ik heel eerlijk gezegd niet, ondanks dat ik er echt zoals jou overdenk, of het me ook zou lukken zonder kleerscheuren. Vooral als ze nog zo jong zijn dan ben jij normaal zijn allesie. Ik snap héél goed wat je bedoelt, écht. En ik keur het ook niet goed dat ouders zo reageren en vooral juist voor het kind. Máár toch als ik eerlijk ben, begrijp ik t diep in mijn hart ook een beetje wel. Best wel dubbel eigenlijk. Heel moeilijk hoor. Ik heb mijn man al gezegd dat alleen daarom hij niet weg mag😉 uiteraard een grapje want als het niet meer wil dan is dat ook niet gezond. Wel heel veel sterkte en ik snap ook jou kant goed. Zijn zoontje en jou bonuskindje kan er immers niets aan doen maar hij is wel de inzet van dit hele nare gebeuren voor alle partijen. Toch blijf ik er ook bij dat juist alles om hem niet draaien en hoe moeilijk ook, wij als (bonus)ouders soms dan maar op onze tanden moeten bijten. En van jou kant te horen dien jullie dat ook écht! Top! Maar misschien doet zijn moeder dat ook wel maar zit zij met nog een geelvstuk onverwerkt verdriet. Sterkte en succes. En als je je bonuskind weer mag zien.. platkuffelen😘
Anoniem
Zelf “gelukkig” getrouwd en mama van 2 kinderen, en heb ik zoiets nooit mee gemaakt. Zoals ik het lees, heb je hard je best gedaan, met eigen kamertje voor je ‘bonus’ kind en leuke dingen doen. Jammer dat het contact dan slecht is gelopen. Maar leegte? Heb je geen contact meer met je bonuskindje? Komt dit door de moeder?
10 and counting
Heel herkenbaar! En het gaat van kwaad tot erger. Mijn man zijn zoon is bijna 10. Wij leerden elkaar kennen toen hij bijna vier was. Zij waren toen al gescheiden. En hij had een Co ouderschap en ging heel goed. Sinds ons samen wonen ging het ineens moeilijk. Ineens was hij een slechte vader, ging ze nare dingen vertellen zonaal dat kind niet meer naar ons toe wilde. Avonden huilde om zijn moeder. Inmiddels zijn wij getrouwd en hebben zelf ook kinderen gekregen. Zijn Co ouderschap is veranderd naar om het weekend , want het ging gewoon niet meer, voor papa niet en voor het kind niet. En zelfs de weekenden gaan soms maar moeizaam. Elke keer komt hij hier met dingen die moeder verteld , “ het is te druk daar voor jou hè? “ papa heeft niet genoeg aandacht voor jou” etc waardoor kind zelf niet meer gaat willen. Rare is dat hij wel MOET van zijn moeder. Na de zoveelste driftbui hebben wij gezegd : het hoeft niet, we willen graag dat je hier bent als je dat leuk vind maar als je echt niet wilt is het geen moeten. Nu heeft ze dus zichzelf ermee ( en kind uiteraard). Want kind wilt niet door haar gepraat over ons. Maar hij moet wel anders heeft zij geen vrije weekenden meer. Dus nu schopt hij al stennis thuis voooor hij opgehaald word. Echt triest dit. En je kan er werkelijk helemaal niks aan doen.