Bloedtransfusie nummer 2

We dachten we dat het een stuk beter met Noah ging, totdat we op de controle totaal onverwachts hoorden dat zijn HB weer gezakt was tot in de transfusiezone. In deze blog vertel ik over de tweede bloedtransfusie met een verrassende wending. Helaas was deze keer echt geen fijne ervaring. 

Dat Noah's HB weer zo ver gezakt was kwam behoorlijk binnen en ik weet niet wat ik erger vond. Dit, of dat mijn moedergevoel er zo naast zat! Een onzekere week ging het weer worden met niet de vraag of, maar wanneer zijn 2e bloedtransfusie zou gaan plaatsvinden. En dan moet je toch weer proberen te vertrouwen op dat moedergevoel. Die antenne stond vlijmscherp afgesteld sinds de controle en ik observeerde No elk moment van de dag. 

Die constante onzekerheid werd erg slopend en dit uitte zich in ontzettende vermoeidheid. Toch hadden we nauwelijks tijd om hierbij stil te staan. Het leven ging ondertussen in volle sneltreinvaart door. Björn werkte gelukkig thuis en kon zo af en toe ook een steentje bijdragen met de zorg voor onze 2 oudste kinderen. Denk hierbij aan taxi spelen naar voetbal, zwemles, dansles, en speeldates. Eigenlijk hadden we ook weleens behoefte aan wat gezelligheid, toch bleef het kraambezoek ver op afstand. Vanwege corona en de zorgen om Noah werd vaak gezegd, toch werd ons zelden gevraagd hoe wij hier zelf in stonden. 

Op vrijdag 7 mei was daar het moment dat Noah duidelijk symptomen liet zien. Hij dronk minder, was suffer, zag bleek en we waren klaar voor bloedtransfusie nummer 2. Het zou weer gaan gebeuren! Deze keer vonden we het iets minder spannend want de vorige bloedtransfusie ging supergoed en we gunden het ons mannetje zo om zich weer fit te voelen. En wetend dat zijn HB dan weer ongeveer 2 weken goed zou zijn, gaf ons ook weer wat rust. Een belletje naar de SEH en we mochten vertrekken richting ziekenhuis. In de wachtkamer begon hij voor het eerst ineens een beetje te glimlachen. Aangezien wij wel beter wisten wat het mannetje te wachten stond vonden we het ook meteen heel sneu. Alsof hij hiervoor gestraft zou gaan worden door daarna allemaal prikken te krijgen. 

En of hij dat werd. Deze ervaring was zo anders dan de vorige keer! Het leek er allemaal zo gehaast aan toe te gaan en we waren amper 5 minuten binnen en er ging al een infuusnaald zijn handje in. Zonder verdoving of succerose, gewoon hup prik m er in. En het lukte niet. En nog een keer prikken. Het bloed waar wij zo zuinig op waren door zijn bloedarmoede leek inmiddels overal te zitten. Op de handen van de arts, op zijn bedje. Op zijn handje. Noah schreeuwde het uit en ik kon me alleen maar focussen op troosten. Met de tranen in mn ogen vroeg ik om succerose. Ik kneep het vlug in zijn mondje maar het hielp helaas niet. Het was echt een chaos, zo had hij ook zijn truitje nog aan. Toen ik vroeg of dat eerst niet uit moest kreeg ik nog een compliment ook dat ik een ervaren moeder was. Mij leek het niet meer dan logisch want met een infuus in zijn handje zou dat toch niet meer uit kunnen 🤔

Halverwege het bloed afnemen liep de arts weg en vroeg aan de verpleegkundige of zij het wilde afmaken. Zij liet nog even trots aan mij zien hoe je met een infuusbuisje op en neer kon melken wanneer het bloed niet meer lekker wilde stromen. Ik kon het zelf niet meer aanzien en was helemaal verdoofd. En ik ben er achteraf echt naar van geweest dat ik dit allemaal zo heb laten gebeuren! Nadat het bloed was afgenomen werd het buisje uit zijn handje gehaald. Toen brak helemaal mijn klomp. Heel dat gebeuren alleen voor bloedafname 😳 Noah had al, zo gok ik, zeker 20x bloed moeten laten prikken maar dat gebeurde altijd gewoon met een simpele hielprik! Omdat ik mijzelf na deze ervaring echt verweten heb dat ik hier niets aan heb gedaan op dat moment, heb ik nadien wel in Noah zijn dossier laten zetten dat bloedafname alleen nog via een hielprik mocht gebeuren. Dat was dan het enige wat ik nog voor hem kon doen, zorgen dat dit niet never nooit meer ging gebeuren. 

Toen kwam het moment van de uitslag. Daar waar wij afwachtten of de bloedtransfusie nog dezelfde nacht moest plaatsvinden of de volgende ochtend kwam hier een verrassende wending die we ook weer totaal niet hadden zien aankomen. Ons mannetje zat blijkbaar vol verrassingen waar echt het allersterkste moedergevoel niet tegen opgewassen was. 

Noah zijn HB was, voor het eerst sinds zijn geboorte GESTEGEN!! Van 4.4 naar 4.7. Hij had nu helemaal geen bloedtransfusie nodig! Eigenlijk zouden we nu moeten schreeuwen van blijdschap want dit is een mijlpaal waar we al 5,5 week op aan het wachten waren. Helaas door de marteling we zojuist hadden meegemaakt hebben we dit totaal niet als een vreugdevol moment ervaren. 

Uiteindelijk vertrokken we daarom eerder verdrietig door de vervelende ervaring dan blij door de goede uitslag, zonder bloedtransfusie weer naar huis. 

Wordt vervolgd...