Bijna 10 maanden zonder jou

9 maanden, 3 weken en 3 dagen zonder jou.

Zonder jou in ons leven.

Hoe gaat het nu met ons?

Ik wil zeggen dat het goed gaat, en in zekere zin is dat ook. Maar tegelijkertijd gaat het ook niet goed.

Hoe ga je verder na het verlies van je kind, je kleine meisje die veilig in mijn armen moest liggen.

De afgelopen maanden zijn echt heel zwaar geweest. Kort na het verlies van Zana kwam de lockdown en kwamen onze kindjes thuis te zitten.

Ik moet ineens juf zijn, mama zijn, politieagent en had teveel ballen om hoog te houden. Ik had gewoon geen tijd om te rouwen om Zana, om stil te staan bij wat er allemaal gebeurd is.

En op een dinsdagmiddag zei mijn lichaam; Klaar! Ik kon letterlijk niks meer.

Heb mijn man gebeld dat hij naar huis moest komen en toen is het balletje gaan rollen.

Ik was op, er zat geen leven meer in me en ik was er klaar mee. Als dit was waar ik voortaan mee moest leven… Ik zat in een heel diep zwart gat.

Doordat mijn man ook thuis moest zijn voor mij en de kinderen kwam de klap bij hem ook binnen en uiteindelijk is hij hierdoor zijn baan kwijt geraakt. Achteraf gezien een geluk bij een ongeluk, want we hebben 4 heerlijke maanden samen gehad om allebei weer op adem te komen.

Ik ben een cursus gaan volgen om dichter bij mezelf te komen en dat heeft me ontzettend goed gegaan, daarnaast nog EMDR therapie en stilletjes aan krabbelde ik weer omhoog.

Lang heb ik mezelf afgezonderd van iedereen, ik leefde echt in mijn bubbel. En daar heb ik me ook geen seconde schuldig om gevoeld, dit was mijn verdriet, mijn verlies waar ik doorheen moest.

Ik zag natuurlijk ook dat andere verder gingen met hun leven en dat deed soms echt pijn. Hoe kon de wereld toch doordraaien zonder haar?

Inmiddels kan ik zeggen dat ik begrijp waarom andere wel doorgingen, maar wat heb ik me soms alleen gevoeld. Al de goedbedoelde adviezen.. Ik had er echt niks aan. Mits je zelf in deze situatie hebt gezeten kun je niet oordelen of adviseren wat een vrouw moet doen na het verlies van haar kind.

Gisteren hebben we een knuffel ontvangen van Een Sam Voor Jou. Zij maken een knuffel met het geboortegewicht van je overleden kindje. Zo kostbaar, zo bijzonder maar ook oh zo pijnlijk. Het gewicht van die knuffel was echt teveel, het had Zana moeten zijn, niet een roze konijn.

De meisjes waren erg blij dat de knuffel er was, ze waren zo trots dat ze toch op deze manier hun zusje vast kunnen houden.

15 november is het 1 jaar geleden dat ze is geboren. Al een jaar? Pas een jaar? Ik weet het niet.

Die dag gaan we haar urn plaatsen in een urnenmuur in onze woonplaats. Het is tijd om haar een beetje los te laten en ik wil graag een plekje hebben waar ik naar toe kan gaan om haar te bezoeken. Nu staat de urn hier in de kast, maar op een gegeven moment zie je het niet meer ECHT. Je ziet het wel, maar het staat er altijd. Ik wil graag mijn momenten kunnen uitzoeken om echt even stil te staan bij haar.

Al met al gaat het goed, maar er zijn dagen dat ik alleen maar wil schreeuwen en gillen, de hele wereld wil laten weten dat zij heeft bestaan en dat ik nog elke dag verdriet heb om haar.

Maar het is ook goed dat de wereld doorgaat, maar voor mij, voor mij zal de wereld nooit meer hetzelfde zijn sinds 11 november 2020….