Bevallingsrust in corona-tijden

Ik had me mijn bevallingsverlof heel anders voorgesteld. Dat is wel het minste dat ik kan zeggen.. 

Ik ben een echte plannen-madame. We hadden dus ook goed nagedacht over baby 2. Ons hart zei ja, maar is er plaats voor? Is er tijd voor? Is dit goed voor Seth? Heel wat vragen, maar we besloten om er voor te gaan. Ideaal van zodra hij naar school ging. Seth zou dan al wat zelfstandiger zijn, zou het ook allemaal al wat beter begrijpen en zou overdag naar school gaan zodat ik wat tijd had voor de baby.

19 februari 2020 kwam Lenn ter wereld, gezond en wel. Ons geluk kon niet op. Het was de laatste week voor de krokusvakantie. Seth wou ook niet naar school en had het moeilijk met het feit dat ik in het ziekenhuis lag. We hielden hem dus thuis van school en de week er na was het vakantie, zo kon hij mee wennen aan de nieuwe situatie. Gelukkig deed Seth het kei goed en was Lenn een droom van een baby.

Toen mijn man terug moest gaan werken en de vakantie van Seth voorbij was, ging de heropstart een beetje moeizaam. Hij was 2 weken thuis geweest en wou ook liever bij mama en broer blijven. Daarom ging hij voornamelijk halve dagen naar school.

Maar nog geen 2 weken later kwam er een zwaar verdict: Corona. Lockdown. Scholen meteen dicht. Een geluk bij een ongeluk, want ik was thuis en kon Seth dus zelf opvangen. Hij moest niet naar een noodopvang, hij kon gewoon veilig in zijn bubbel blijven.

Maar gemakkelijk, nee dat was/is het niet. Ik geef eerlijk toe dat ik heel veel gehuild heb. Was dit nu mijn bevallingsverlof? Niet kunnen buiten komen, constant thuis met 2 kindjes die ook duidelijk moesten wennen aan de situatie, geen bezoek, geen hulp. Als ik het neerschrijf klinkt het zelfs voor mezelf wat cru. Maar ik voelde me zo slecht. Vaak gefaald. Ik had onvoldoende tijd. Ik kon er niet genoeg zijn voor Lenn, en ik kon er ook niet genoeg zijn voor Seth. Dubbel schuldgevoel. Ik werd vaak boos op Seth omdat hij dingen deed die niet mochten, of omdat hij opeens kwaad op de grond lag te stampen, maar had dan meteen zo'n spijt. Ook voor hem is dit niet makkelijk. Ook hij moet zijn draai vinden. Ook hij mist zijn vriendjes, zijn grootouders, .. Ook hij wil graag naar de dierentuin of naar de speeltuin. 

Ik had me zo voorgenomen om van dit verlof te genieten. Het is dan ook mijn laatste kindje. Wou Lenn heel de dag op mij slapen, dan bleef die mand strijk wel staan tot morgen. Enkele vriendinnen van mij zijn dezelfde periode als mij bevallen, we zouden zoveel dingen samen doen met onze kleintjes. Bezoek hebben we amper gehad, zijn feestje moesten we annuleren. Dat zijn dingen die pijn doen voor mij, dingen waar ik belang aan hecht. Ik wil mijn mannetje tonen aan de wereld. 

Ik wou genieten van dat kleine babytje. Maar door de omstandigheden was hij plots zo groot. Ik had het precies gemist, opeens was het 'plat' er af, opeens is hij al 3 maanden. En die tijd komt nooit meer terug. Ik ga dit nooit opnieuw beleven, en dat is iets waar ik het nog steeds heel moeilijk mee heb.

Mensen die niet in deze situatie zitten zullen me misschien moeilijk begrijpen. Ik zie mijn 2 kinderen doodgraag, en ik ben nog steeds blij dat ik Seth zelf kan opvangen. Ik ben dankbaar voor de tijd samen met mijn gezin, de band die mijn 2 zoontjes hierdoor hebben kunnen opbouwen. Maar ik ben ook verdrietig omdat ik niet heb genoten van mijn verlof, van mijn klein babytje.