Bevallen van een sterrenkijker

5 februari zou ik in de avond worden ingeleid, maar die ochtend kreeg ik buikpijn. Ik zei nog tegen mijn man: wat is dit nu?! Kunnen toch geen weeën zijn, want vanavond word ik ingeleid! Nou, wel dus! 8.45 uur de eerste wee en om 11.00 uur lag ik al in het ziekenhuis met 8 centimeter ontsluiting. De kleine uk lag al maanden goed, dus dat was fijn. 

Echter schoot de bevalling ineens niet meer zo op. Ik moest van de verloskundige constant van mijn rug naar mijn rechterzij draaien. Ik had geen idee waarom. De verloskundige kende mij goed genoeg, dus heeft niks gezegd op dat moment. Helaas hielp het draaien van mij niet, de kleine bleef eigenwijs als sterrenkijker liggen. Dit houdt in, dat ze met de neus richting ‘de sterren’ ligt. Hierdoor kunnen ze minder makkeijk geboren worden, al helemaal bij een eerste bevalling. Ik had geen pijnstilling, dit doen ze niet meer als je boven de 8 centimeter uitsluiting zit. Maar ik heb er wel om gesmeekt. Uiteindelijk moest de gynaecoloog het overnemen, er zat poep in het vruchtwater. Gelukkig bleef mijn lieve verloskundige toch erbij tot het einde, wat een geweldige vrouw! 

Mijn weeën zwakten af, waardoor er gekozen werd om weeënopwekkers toe te dienen. Nou, ik snapte op dat moment de meerwaarde daar dus echt niet van, ik kreeg de ene perswee na de andere, maar persen mocht ik niet! 

Ik ben nogal een control freak. De start ging zo snel, dat eigenlijk iedereen wel dacht dat ik binnen een paar uur klaar zou zijn, ik ook. Ik raakte ‘de controle’ voor mijn gevoel kwijt, raakte in paniek, geïrriteerd, vermoeid. Ik heb dan ook de gekste dingen geroepen: 

Achteraf gezien sloeg dat allemaal nergens op natuurlijk, en ik moet er nu ook wel om lachen. Maar goed, de weeënopwekkers deden hun werk, en ik mocht eindelijk gaan persen na 2,5 uur! Alleen, omdat de baby verkeerd lag, had ie te weinig plaats om eruit te komen. Dus daar kwamen de enge woorden, ze gingen inknippen. Gelukkig was ik al te ver heen, anders was ik zo die kamer uit gerend. Nou goed, je voelde er dus werkelijk niks van achteraf gezien! Het inknippen was het beste wat ze hadden kunnen doen, driemaal persen later, en de baby vloog er zowat uit. Om 16.47 uur was ze dan geboren! Onze Femke ?

De bevalling had ook niet langer mogen duren, want Femke kreeg het moeilijk, ik overigens ook. De gynaecoloog wilde eigenlijk de pomp gaan gebruiken en er werd ook gesproken over een spoed keizersnede. Mijn verloskundige heeft echter aangegeven dat ze dacht dat ik het ook zonder dat kon. En gelukkig bleek dit ook zo te zijn. Achteraf gezien ben ik daar super blij om!