Bevallen en afscheid nemen

Bedankt voor al jullie lieve reactie’s! Het doet me goed dat er zo veel mensen met ons meeleven, het doet me ook verdriet dat er zo veel mensen het zelfde meegemaakt hebben. Dit gun je niemand.

Op 27 sep ben ik bevallen van een veel te kleine maar o zo mooie zoon. Het was zwaar omdat je weet dat je bevalt van een baby die niet leeft dus de pijn is zo oneerlijk. De bevalling ging verder vrij voorspoedig en om 13:27 uur zijn wij voor de tweede keer ouders geworden.

We hebben hem vervolgens in een bak koud water gelegd hij bleef zo mooi en hij zag er zo vredig uit! We hadden ook een hele lieve verloskundige die ons super begeleide. Zij rade ons aan om hem in water te bewaren. We hebben hem vastgehouden, ik heb hem een kus kunnen geven en we hebben hem aan onze dochter kunnen laten zien. Zij vond het wel interessant maar ook wel spannend. Stichting still is nog langs geweest en hier hebben we hele mooie foto’s van gekregen. Heel blij en dankbaar voor. We wilde hem eigenlijk niet mee naar huis nemen maar door de watermethode hebben we het wel durven doen. Dit was de beste beslissing ooit!

Op 1 okt hebben we afscheid genomen van onze kleine man we hebben hem uit zijn bak water gehaald en in een klein dekentje gedaan en in zijn mandje gelegd. Onze dochter (20 maanden) vond het spannend maar ook wel interessant. We hebben nog even tegen hem kunnen praten en hebben hem nog een kus kunnen geven.

Daarna zijn we naar het crematorium gereden (de nieuwe Ooster). De dame die ons daar begeleide/hielp was heel vriendelijk en begripvol. Haar dochter een heeft kind verloren bij een zwangerschap van 23 weken. Ze kende ons verdriet dus.

We hebben het heel klein gehouden met alleen onze ouders, het zusje van mijn man en Dochter. Zij was stil en was erg onder de indruk. Wilde alleen maar bij papa op schoot zitten.

Na wat mooie woorden en hele mooie muziek hebben we nog even echt afscheid genomen. We hebben het mandje nog even open gehad en nog een laatste kus gegeven. Daarna hebben we hem meegegeven aan de dame van het crematorium.

Met de familie zijn we gaan lunchen. Bij aankomt in het restaurant heb ik maar meteen een fles wijn besteld, vroeg de ober of we wat te vieren hadden. Wat moet je dan zeggen? Heb gezegd dat we net afscheid genomen hadden van ons zoontje. Zijn reactie “o sorry” maar hij kan daar natuurlijk niks aan doen...

Na een lekkere en ook wel gezellige lunch met twee glazen wijn thuis maar even gaan slapen. Was kapot. Daarna nog veel na gepraat met mijn man en gelukkig hebben we een hoop lieve vrienden en familie om ons heen waar we ook mee kunnen praten.

De dagen daarna waren leeg, net als de plek in de koelkast waar de bak met onze kleine man had gestaan.

We zijn heel blij dat we Onze dochter hebben. Door haar gaat het leven gewoon door, we moeten naar buiten, de zandbak en boodschappen doen.

Vanaf morgen gaat mijn man weer werken, Dochter naar de opvang en ik ga maar even koffie drinken met een vriendin. Ben zelf nog even niet in staat om te werken.

Het gaat eigenlijk best oké verder. Het is allemaal heel verdrietig en ik zit nu ook te huilen als ik jullie reacties lees! Ik zal nog veel meer huilen, het verdriet is nog lang niet over en denk ook niet dat dat ooit gaat gebeuren.

Wel weten we dat het beter is zo hij heeft geen eerlijke kans gehad.

Bedankt voor al jullie mooie en lieve reactie’s!

Ik hoop ook zo dat wij binnenkort weer een kindje mogen verwachten. Het is zo welkom hier. Inmiddels zit ik echt te huilen...

Xx