4 jaar geleden
Angstgevoelens na de bevalling
Ga ik wel een connectie voelen met mijn kindje?
Angst. Angst om geen connectie met je eigen kindje te voelen. Angst dat dit de eerste én laatste keer gaat zijn.
Ik ben 21 februari 2020 bevallen van een pracht meisje. Dit verliep alleen anders dan ik van tevoren dacht. 22 uur aan weeën, een weeënstorm met rug- en buikweeën, mijn dossier dat niet gelezen werd waardoor er fouten zijn gemaakt tijdens én na de bevalling. Persweeën weggepuft omdat ik ‘nog niet zover kon zijn’. Eindstand: persen op eigen kracht. Hartslag van de kleine daalde ernstig en er was een overslag te horen. Paniek, chaos. 3x ingeknipt, vacuümpomp, adertje geraakt. En toen, toen werd ze na een korte 18 minuten op mijn borst gelegd. Dit was hét moment. Ik heb altijd gedacht dat ik zou huilen van blijdschap en opluchting als de kleine op mijn buik gelegd werd. Maar niks was minder waar. Ik was totaal in shock. Ik kon alleen maar rechtuit kijken, helemaal van de wereld. Ik liet totaal geen emotie zien. Wat was er net allemaal gebeurd? Één van de eerste dingen die ik tegen mijn vriend zei was: ‘Even over die tweede hè, daar moet ik niet aan denken’. Stemmetjes in mijn hoofd of ik wel liefde zou gaan voelen voor dit mensje en angst dat dit mijn eerste én gelijk mijn laatste bevalling zal zijn.
Na 2 dagen begon ik weer een beetje te aarden. Vragen werden beantwoord door de verloskundige over wat er nou precies fout is gegaan tijdens én na de bevalling. Ik kon het daardoor een plekje geven. ‘S avonds legde ik ons meisje op bed, ik keek naar haar prachtige gezichtje, naar mijn vriend en daar waren ze. De tranen, van geluk én opluchting. Ik heb een prachtkind op de wereld gezet en ik ben zo trots op ons gezinnetje. Ik voel daadwerkelijk de moederliefde. De volgende morgen vroeg de kraamhulp hoe de avond/nacht was geweest. En ik zei tegen mijn vriend: ‘Schat, even over die tweede hè, die komt er wel’. De kraamhulp moest lachen. Alles komt goed.
Liefs,
Kelsey
https://www.instagram.com/kelseydooves/
