Alsof het niet nog erger kon.

Toen de verloskundige klaar was met hechten, werd mijn meisje dus overgenomen voor alle controles. Ze woog een mooie 4040 gram en alle reflexen werken zoals het hoort. Tijdens de controles ging mijn dochter nog meer achteruit dan toen ze op mijn borst lag. Ik begon me zeker zorgen te maken want haar lipjes en handjes werden steeds blauwer en ze kreeg steeds meer moeite met ademhalen. Dit zat mij zo niet lekker dat ik er iets van zei, maar werd eigenlijk gelijk aan de kant gezet en kreeg als antwoord 'ze moet nog even wennen aan deze wereld'. Ik snapte niet waarom ze haar niet naar een andere kamer brachten. Ik kon wel tegen die kou van de kapotte airco, maar een pasgeboren baby hoort in 23 graden te liggen. Het enige wat ik de hele tijd alleen maar kon denken was dat ik dit niet herkende, ik kon dit niet vergelijken met mijn eerste kindje... ik begon me steeds meer zorgen te maken.

Toen we hoorde dat onze dochter geen poepgaatje had, werd gelijk de kinderarts ingeschakeld. Ik beviel in een geboortecentrum van een groot ziekenhuis wat net geopend was. Toen ik zelf mocht beslissen waar ik ging bevallen wilde ik perse daar bevallen, want als er iets met ons kindje zou zijn, dan zou er vrijwel direct een kinderarts aanwezig zijn. Er zou zelfs, een team paraat staan 24/7 voor die afdeling. Niets leek helaas minder waar, dat alles daar nog niet helemaal soepel liep was duidelijk te merken. Voor mijn idee duurde het wel een uur voordat er eindelijk een kinderarts kwam om mijn dochter te onderzoeken. In de tussentijd ging het steeds slechter met mijn dochter. 

Toen de kinderarts binnenkwam stelde ze zichzelf eerst voor, maar dat boeide me eigenlijk allemaal vrij weinig. Het enige wat ik kon denken was 'het boeit me niet hoe je heet, onderzoek gewoon snel mn dochter'. Gelukkig nam de kinderarts mij wel direct serieus en wilde haar, eigenlijk vrijwel direct toen ze haar zag, naar een andere kamer brengen waar de temperatuur wel goed was. Ik stuurde mijn vriend gelijk mee, ik wilde absoluut niet dat mijn kleine meisje alleen zou zijn, ik red mezelf wel. Toen ze terug kwam werd alles uitgelegd. Mijn dochtertje werd gewoon weer naast mij gezet in de kamer met de kapotte airco, tijdens de uitleg van wat er nu verder zou gebeuren zag ik haar weer verslechteren. Ze zouden kijken in welk ziekenhuis er plaats zou zijn voor haar, omdat ze waar ik lag niet gespecialiseerd waren in de afwijking die zij had. Toen ze alles hadden uitgelegd en de kinderarts en kraamzorg zag dat mijn dochter weer verslechterde werd de beslissing genomen om haar over te plaatsen naar de neonatologie afdeling van het ziekenhuis waar we toen waren.

Mijn dochtertje was niet bij mij, ik kon niet lopen en lag daar maar. Mijn kennis en mijn vriend waren bij onze dochter en mijn schoonmoeder was bij mij gebleven. Er ging niks door me heen, het is een soort nachtmerrie waar je in terecht komt. Je beseft het je allemaal nog niet. Toen ze op de neonatologie afdeling lag werd mij verteld dat ze de volgende ochtend zo snel mogelijk overgeplaatst zou worden naar een ander ziekenhuis, welk ziekenhuis was toen nog niet bekend.

Toen ik dacht dat het niet erger kon, werd mij ook nog verteld dat er geen mogelijkheid was om bij mijn dochter te kunnen zijn. Ik kon vast wel op een kamer met een moeder met kind liggen. Maar mijn vriend kon naar huis gaan want voor hem hadden ze geen plek. Later kwam er een andere verpleegkundige die een kamer voor me kon regelen met een andere moeder, maar mijn vriend kon nog steeds naar huis gaan want hij mocht absoluut niet blijven. Mijn vriend en ik keken de persoon die ons dit vertelde met grote ogen aan? Ben je nu serieus van plan om mij zonder baby bij een moeder te leggen met baby? Spoor je wel, ben je gek in je hoofd! Ik was zo boos, ze konden niks voor mij betekenen. Mn vriend werd met de seconde eigenlijk bozer. Ik ging niet in het ziekenhuis blijven, in mn eentje ergens op een kamer zonder baby en zonder vriend. Niet na alles wat er was gebeurd. Uiteindelijk ben ik samen met mijn vriend naar huis gegaan, zonder baby. Mijn moederhart was verscheurd. Hoe kunnen zo met iemand omgaan nadat je zoiets heftigs hebt meegemaakt? 

Toen we thuis aankwamen heb ik alleen maar gehuild, ik was gebroken en verscheurd, door de manier hoe ik was behandeld en door wat we net allemaal even in 6 uur tijd hadden meegemaakt. Na 2 uur huilen en schreeuwen begon het allemaal een beetje tot ons door te dringen voor zover dat kon. Toen we een tijd hadden zitten praten zijn we uiteindelijk maar gaan slapen. Om half 5 gingen we naar bed en mn vriend sliep eigenlijk vrij snel want die was helemaal kapot. Ik daarentegen kon maar 2 uurtjes 'slapen'. Toen ik wakker werd pakte ik snel weer mn ipad om naar mn kleine meisje te kijken via een speciale wedcam, ik kon haar niet fysiek in de gaten houden maar zo kon ik haar toch nog zien. Ookal lag ze 7 kilometer verderop in het ziekenhuis, nog niet eens een dag oud. Rond 10 uur zou ze overgebracht worden naar het AMC in Amsterdam.  Wat we ons toen niet beseften en niet wisten was dat de achtbaan waar je in terecht komt nog moest beginnen en hoe erg het ook klinkt, het zou allemaal nog veeel heftiger zou gaan worden.