Als je niet serieus genomen wordt… deel 1

38 weken zwanger van onze 3e zoon. De zwangerschap verloopt voorspoedig. het gaat me, net als bij de vorige 2, makkelijk af. Met 38 weken beval ik thuis terwijl de andere twee lekker doorslapen. Een prachtig jongetje, gezond en alles erop en eraan! Nils noemen we hem. Vanaf dag 6 drinkt ie zijn flesjes minder goed en krachtig, slaapt eigenlijk alleen maar dus gewoon een tevreden baby denken we. Na een heerlijke kraamweek wilt de vlk nog niet afsluiten omdat er bij ons allemaal een soort van niet pluis gevoel heerst. Maar we kunnen onze vinger er niet op leggen. Dag 9 laat Nils bijna alle voeding langs zijn mondje lopen, een enkel slokje krijgt hij nog maar binnen. Van alles al geprobeerd, goedkoopste fles, grotere speen enz maar hij lijkt gewoon niet te willen. Bij steeds aandringen huilt ie wat maar dat is het.. ‘s avonds lijkt zijn ademhaling te veranderen, lijkt wat oppervlakkiger en bij zijn laatste fles ligt hij enorm te zweten. Het is genoeg, dit klopt niet dus we bellen de HAP. De assistent geeft aan dat we direct mogen komen en de kinderarts wordt opgeroepen. Daar aangenomen checkt de huisarts Nils een beetje en de kinderarts knijpt alleen in zijn been om te kijken of hij niet uitgedroogd is. Niks aan de hand vind hij! Even in de gaten houden dat ie niet uitdroogt en weer lekker naar huis gaan. Heb vol verbazing nog gezegd dat het echt niet goed is maar hij hielt voet bij stuk, niks aan de hand met dit jochie! Die nacht dronk hij echt niks meer en de volgende morgen tijdens het weer proberen met de fles begon hij onbedaarlijk te huilen. Voor het eerst in die 10 dagen dat we hem echt hoorde huilen. Ik heb de vlk gebeld omdat ik zeker wist dat er wat mis was met hem. Toen zij net binnen kwam had Nils gepoept dus ik trok zijn broekje uit, zijn beentje helemaal blauw gemarmerd. We temperatuurde hem en kwam niet hoger dan 35.. direct door naar de eerste hulp en toen begon de nachtmerrie..

Daar aangekomen werd hij direct van me overgenomen, van zuurstof voorzien en ik moest er achteraan rennen. Ik moest wachten.. toen ik weer bij hem mocht kwam de kinderarts uit zijn kamertje lopen. Ik kon nog uitbrengen dat ik vannacht hier ook stond en dat er volgens hem niks aan de hand zou zijn.. het enige dat hij zei was “oh dat was u ook”.. papa en de opa’s en oma’s waren inmiddels ook in het ziekenhuis aangekomen toen er een arts naar ons toe kwam. Onze zoon had ws een hartafwijking, was heel erg ziek en zou zo opgehaald worden door het WKZ. Wij moesten afscheid nemen want ze wisten niet hoe hij de weg daar naartoe door zal komen. Wij konden ook niet mee, hij ging met een speciale couveuse ambulance die kant op en daar is geen plek voor ouders.. wij moesten thuis spullen gaan halen en dan rustig die kant op gaan. Zo lang ze met hem bezig waren zouden we niks horen. We waren verslagen.. van een gezond jongetje naar heel ernstig ziek.. ons lieve mannetje.. ‘geboren om voor altijd lief te hebben’.. dit stond ook op zijn geboortekaartje.