Als de klap pas later komt..

Voordat ik deze blog begin wil ik vertellen dat het gras niet altijd groener is aan de overkant. Elk huisje zijn kruisje en dat is helemaal prima. Via social media zie je altijd de mooiste plaatjes en ik merk aan mezelf dat ik ook altijd de mooiste foto's deel maar ik wil wel eerlijk blijven. Ook de mindere dingen mogen gedeeld worden. Iedereen zijn of haar onzekerheden. Zolang je hier maar sterker uit komt, zolang je er maar van leert.

Nu iets langer dan een jaar na de geboorte van onze tweeling, na maar te zijn door gegaan merk ik dat de klap nu pas echt komt. De vroeggeboorte heeft onwijs veel indruk gemaakt op ons gezin. Ons oudste meisje was toen 1,5 jaar, ik lag 6 weken opgenomen voordat ik uberhaupt beviel van onze tweeling dochters. 2,5 uur weg van huis, van Jazzy (onze dochter). Ik vond dit mentaal erg zwaar. Waar ik normaal 24/7 bij mijn dochter was waren we nu opeens gescheiden.

Wat er allemaal in die weken gebeurt is kun je lezen in mijn andere blogs.

Toen onze tweelingdochters na een hele heftige bevalling werden geboren ademde onze eerste dochter niet, uiteindelijk is ze beademt. Op dat moment moest onze tweede dochter er nog uit. Haar hartje deed raar en ik werd met spoed naar de OK gereden, ik wist niet eens of onze eerste dochter leefde. Ik bleef maar roepen "leeft ze?" "Leeft ons meisje?".

Ik werd de OK binnen gereden en ons tweede meisje moest eruit en snel ook. Ter plekke kreeg ik een masker met lachgas en onze dochter werd er letterlijk uit getrokken. Ik kan je vertellen dat dit voor mij een trauma is geworden. 1 kindje bij je weg en niet weten of ze leefde en je andere kindje eruit getrokken en zelf helemaal van de kaart. Ik zag alles wazig en het leek net of ik even weg was van de situatie. Ik deed mijn ogen dicht voor mijn gevoel een paar minuten, waarschijnlijk waren het seconde. Ik deed mijn ogen weer open. Ik droomde niet, dit gebeurde gewoon allemaal echt.

Na een tijdje hoorde ik dat onze beide dochters het goed deden ondanks alles. Dit was echt een grote opluchting voor ons allemaal. Jeetje wat was ik onwijs bang, minuten voelde als uren.

Ik werd terug gebracht naar de kamer waar ik al 6 weken opgenomen lag. Opeens moeder van 3 kindjes. Wat vond ik het heftig. Ik was kapot, viel de hele tijd weg. Maar ik kon niet slapen. Ik moest kolven, alles voor de meisjes.

Al snel mochten we gaan kijken bij onze dochters die op de NICU lagen. 2 aparte couveuses stonden in de kamer, de kamer was donker en er lagen doeken over de couveuses. Het duurde even voordat ik goed durfde te kijken wat vond ik het spannend. Daar lagen ze dan onze meisjes. Zo onwijs fragiel en rood. Zulke kleine babytjes had ik nog nooit gezien. Beide amper een kilo.

Al snel liep ik weer. Ik moest door, van het Ronald McDonald huis gingen we naar de meisjes toe en dat 3 of 4 keer per dag. Als we op onze kamer waren moest ik kolven en kon ik eigenlijk niet uitrusten. Wat was ik moe, echt uitgeput maar ik moest door. Kolven, de meisjes verzorgen, op de kamer met de meisjes buidelen, terug naar de kamer, snel eten. En dit echt weken lang. Je haalt echt je kracht uit je kindjes die op dat moment vechten voor hun leven.

Tepelkloven, bloedende tepels en stuwing. Alles kwam voorbij maar het boeide mij niks, zolang ik onze dochters maar kon voorzien van wat ze "goud" noemde op de NICU. Eigenlijk is het ook het enige wat je kunt doen.. zo voelt het tenminste.

Na een tijdje werden de meisjes overgeplaatst naar een ziekenhuis dichterbij huis (vanaf ons huis ongeveer 3 kwartier rijden) nou dit was al zoveel fijner dan die 2,5 uur weg van huis. We konden onze oudste dochter weer ophalen en weer thuis slapen. Maar jeetje wat vond ik dit heftig. Elke dag reden we naar het ziekenhuis, oppas voor onze dochter, meisjes verzorgen, kolven en borstvoeding brengen, dochter ophalen en zo maar door. Ik vond het erg pittig, we leefde echt in een rollercoaster. Je zit continue in tweestrijd, zo graag bij je oudste dochter willen zijn maar ook je 2 kleine kwetsbare meisjes willen bezoeken, het liefst zo lang mogelijk.

Na 10 weken ziekenhuis mochten onze kleinste meisjes het ziekenhuis eindelijk verlaten. Voor mijn gevoel kwam ik in een soort put terecht, de vroeggeboorte had enorm veel indruk op mij gemaakt maar kon het niet goed uiten. Dat de meisjes het zo onwijs goed deden na alles was het allermooiste op dat moment, ik was onwijs dankbaar, maar wow ik was zo bang om alsnog een van onze dochters kwijt te raken, dat als ik naar hun bedjes liep een van onze dochters niet meer zou ademen. Dit gevoel bleef een hele lange tijd aan en moet zeggen dat dit pas na maanden minder werd. Ik heb de situatie tussen leven en op het randje van de dood van zo dichtbij gezien, en als het om je eigen kinderen gaat is dit amper te beseffen. Heb veel nachtmerries gehad en moet zeggen dat het nu pas (ongeveer 14 maanden na de geboorte van onze tweeling) een beetje begint te landen, het helpt mij om er over te schrijven omdat ik altijd een binnenvetter ben, mijn gevoel uiten vind ik lastig dus dit is voor mij een goede manier!

Op dit moment zijn onze dochters bijna 15 maanden en doen ze het beide onwijs goed! Mexy is een beweeglijk meisje, altijd vrolijk en haar stralende lach met de kuiltjes in haar wangen maakt mijn dag altijd. Novy is ons kleine poppetje, hebben we wel nog zorgen over, ze weegt nog maar 6,3 kg, dit kan te maken hebben met de NEC die ze heeft gehad maar het kan ook iets anders zijn. Ze krijgt nu begeleiding van een diëtiste en een revalidatiearts plus kinderarts. Alles op haar eigen tempo, en dat ze er gaat komen weet ik zeker!