Alles behalve verwacht

Ik wil graag mijn bevalling verhaal delen, ik begin met de laatste maand van mijn zwangerschap.

Ik woon in Kopenhagen samen met mijn Deense vriend. Op 8 augustus 2019 wordt ons eerste kindje verwacht. Maar alles liep anders dan verwacht. Ik moest voor controle na het ziekenhuis (een normale controle) de verloskundige keek mijn buik na en begon te voelen hoe mijn zoontje lag, ze kwam erachter dat die in de stuit lag ze zei tegen mij dat er een mogelijkheid is dat die zelf draait maai de kans erg klein is omdat de baby al zo groot is. Ze voorstelde dat we een afspraak lieten maken met de verloskundige in het ziekenhuis waar ze gaan proberen om hem te draaien. Mijn vriend en ik zijn er beide mee akkoord gegaan, dat we dat graag een kans willen geven. Een week later zaten we dan in de wachtkamer, eindelijk was het onze beurt. Ik moest gaan liggen kreeg van wat kabeltjes en apparatuur aangesloten en zouden dan na 30 min terugkomen om de spierverslapper (spuitje) te geven. Eindelijk kreeg in mijn spuitje en moest heerlijk met mn hoofd laag gaan liggen wat zo fijn is als je maagzuur hebt, maar goed dat doen we gewoon even. Nu is het zo dat ze na een aantal minuten aan de gang gaan maar toen ging het alarm een spoedgeval. Waar we natuurlijk begrip voor hadden, de aardige mevrouw vergat dat ik nog met mijn hoofd omlaag lag en ben even op het hulp knopje gaan drukken, zodat ze me even recht overeind kunnen zetten. Een tijdje later begonnen we weer van voor af  met het verzoek om mijn zoontje te draaien. Iets in mij zei dat gaat niet lukken hij wil niet draaien of er is iets waardoor die niet draaien kan. elke keer was hij bijna op de juiste plek maar toen dacht meneer, niks ik ga weer terug (is ook lekker op de moederkoek liggen met je hoofd) we moesten het helaas opgeven want hij wilde niet. We hebben een nieuwe afspraak gemaakt ongeveer 8 dagen erna om het nog een kans te geven maar ook dat mocht niet baten.

We kregen een consult bij een van de afdelingshoofden om te gaan overleggen wat we gaan doen, word het een keizersnee of een natuurlijke bevalling dat over kan gaan na een keizersnee als niet alles verloopt zoals gepland. Wij zitten bij deze mevrouw en ze zegt uiteindelijk mag ik het zelf eens proberen want het kan niet waar zijn dat het niet lukt. wij zeiden beide:  ja hoor je probeert maar dat mocht helaas ook niet baten. En nee het doet niet zo erg pijn het is meer vervelend dan pijnlijk, voor mij in ieder geval. Tip: doe het wel zo snel mogelijk hoe kleiner de baby is hoe minder onprettig het is. Maar goed, we hebben een plan gemaakt dat we wachten met en keizersnede tot de uitgerekende datum (zoals ik al zei ik iets in mij zei dat ik voor en keizersnee moet gaan wat er klopt iets niet. Nou ons plan staan vast 6 august 2019 keizersnee.

De nacht van 28 juli op 29 juli, mijn vliezen breken.... Drie uur nachts. Ik maak m’n vriend wakker die vervolgens antwoord weet je het zeker dat je vliezen zijn gebroken, nou ik voelde me net zoals in de films dat het er gewoon uit loopt als een gek. (Billen zijn kleiner dan het hoofdje daardoor komt meer ruimte vrij)  mijn vriend moest toen het ziekenhuis bellen want ik mag dus niet staan ik moet platliggen op mijn rug, omdat ik kan riskeren dat de navelstring uitzakt. Kans is vrij klein 2 op de 1000 bevallingen. De ambulance is aan gekomen en brengt mij na het ziekenhuis, mijn vriend komt ons achterna met in onze eigen auto. In het ziekenhuis word  er gekeken hoeveel ontsluiting ik heb en het is nog maar 1,5 cm, dus nog een hele weg te gaan. Ik heb mijn situatie van de stuitligging verteld en dat we een geplande keizersnede hadden gepland , maar dat we het toch eerst natuurlijk willen proberen. Ze zeiden dat we ons aan het plan houden, zodra het niet snel genoeg gaat of iets niet volgens plan wordt hij met een keizersnee gehaald. Ik kreeg en paracetamol en een warmte kussen voor de weeën,  ze zouden dan over 30 min weer komen om te kijken hoe het gaat met de ontsluiting etc. Ik denk nog geen 5 min later kreeg ik extreme weeën en kon ik niet eens meer liggen. Ik had het gevoel dat er wat uit moest (ja het is zoals het is) en ging daarom na de wc. Ik ging weer terug naar de kamer en vertelde mijn vriend dat ik constant de drang heb dat er iets uit moet en krijg intense weeën. Ik zei tegen hem,  als dit pas het beginfase is dan geef mij maar en ruggenprik... ik ging weer na het toilet waar ik volgens ineens is uit voel vallen... het eerste wat door mijn hoofd ging was shit de navelstreng. Ik snel terug na de kamer en plat gaan liggen, vervolgens m’n vriend op pad gestuurd om hulp te halen, ondanks dat ze over 15 min weer zouden komen kijken hoe het gaat, voelde ik dat dit foute boel was. Mijn vriend is als een gek gaan rennen om hulp te halen, Intussen kon ik merken dat mn zoontje als gek begon te schoppen...en begon ik me erge zorgen te maken...

De verloskundige is intussen aangekomen, zodra ze de situatie bekijkt kan ik zien aan haar dat het niet goed is. Hop stop haar hand erin om hem omhoog te shoppen omdat de navelsteng verknelt zat. ik merk geen hartslag hoor ik haar zeggen, ze zegt tegen mijn vriend dat hij de deken moet pakken en onder mij moet leggen en vervolgens op alle alarm knoppen moet indrukken (godzijdank raakte hij niet verstijft door de Chok) in nog geen enkele seconden lig ik op de OK en werd er verteld wat ze gingen doen, ik word zo onder narcose gebracht... enigste wat er in mij opging was haal hem eruit nu!!! voor dat ik onder narcose ging vertelde ze dat ze weer een hartslag voelde, en ik wist diep van binnen dat die het zou redden maar hij moet er nu uit!

Ik word wakker en hoor ineens gefeliciteerd, ik ben totaal versuft en verward. Ik word na de verkoeverkamer gebracht om bij te komen en ik mag nog niet na de afdeling om dat ik nog te veel bloedt. Ik had zeker wel een liter bloedt verloren zei de verpleegkundige.

Intussen krijg ik eindelijk de mogelijkheid om mijn zoontje vast te houden. Helaas moest de verpleegkundige  een keer in de zoveel tijd op mijn buik drukken om de baarmoeder te helpen krimpen. Ik kon die vent wel slaan, god wat deed dat pijn!! Nadat mijn bloedingen eindelijk onder controle waren, mochten we eindelijk naar de afdeling toe om bij te komen van alles.

De volgende dag.

De verpleegkundige vroeg ons de dag ervoor of de verloskundige en de chirurg mochten langskomen om alles samen te bespreken wat er die dag is gebeurd,  en dat wilde we graag. We kregen beide complimenten dat we zo snel gereageerd hadden, van het moment dat ik iets ongewoons merkte na het moment van hulp halen. Ze vertelden ons als we 10 min langer hadden gewacht, we geen levende baby op de wereld hadden gezet. Helaas komt het veel voor dan mensen nog even wachten tot we zelf komen controleren en dan is het vaak al te laat. Ook kreeg ik te horen dat ik van 1,5 cm na 6/7 ben gegaan in ongeveer 15 min en dat mijn lichaam bijna het hele bevallingproces heeft doorgaan en dat zal een voordeel zijn bij baby nr. 2. Dat vond ik wel prettig om te horen na alesl dat misging dat er toch nog wat goeds aan mijn lichaam was. (Zo voelde het voor mij).

Ook vertelde ze nog een keer dan Liam ons zoontje geen hersenschade heeft opgelopen en ze het na hebben gekeken doormiddel van het bloed in de navelstring te testen op zuurstof waarden.

Hoe gaat het nu:

Liam in nu 18 maanden en is een gezonde lieve jongen en ontwikkeld zich goed. Met mij gaat het wisselend, ik ben super trots en blij om moeder te zijn, maar Ik heb angsten en trauma’s opgelopen en die wil ik straks gaan verhelpen door middel van therapie. Ik kan iedereen aanraden die ook een traumatische ervaring hebben gehad, om snel erna hulp te zoeken ik zelf heb te lang gewacht. Je voelt elke keer dat je het onder controle hebt, maar het komt steeds weer terug. Ik hoop hiermee andere te helpen met eenzelfde soort ervaring, dat we niet alleen zijn en ik graag contact wil met mensen die er graag over willen praten.