Allen aan de borst!

Bij baby nummer 1 was er geen twijfel mogelijk, borstvoeding zou het worden. Dat is immers het meest gezonde en je bent toch wel een echt onmens als je je kind dat misgunt. De druk van buitenaf en in de naaste omgeving was ook niet lichtjes te noemen, dus over andere opties werd niet eens gedacht.
De borstvoeding verliep prima en na een jaar (applaus alom dat ik het zo lang had volgehouden) stapten we over op flesjes. Ook bij baby nummer 2, die al van in de buik onverzadigbaar bleek, liep de borstvoeding op wieltjes. Bij hem duurde de productie maar 6 maand, maar nog steeds een wel geprezen resultaat. En toen kwam baby nummer 3. De baby die het niet zo had met eten en ook nog eens allergisch bleek aan koemelk . Weer met volle moed begon ik aan de borstvoeding na de succesverhalen met baby 1 en 2.

Fast forward naar tien dagen oude baby nummer 3. Die bleek af te vallen en onder zijn geboortegewicht beland te zijn, ondanks voedingsbeurten van anderhalf uur en dat elke drie uur. Dat lange voeden was zooo zwaar, ik had het gevoel dat ik nooit nog iets anders zou doen. Ik had geen idee hoe ik ooit een stap buiten de deur zou kunnen zetten met deze binge drinker. En ondanks al die moeite bleek mijn baby stilaan ondervoed te raken.
Moeder aan de kolf om te boosten, maar ook dat mocht niet baten. Baby nummer 3 bleef afvallen. Toen de vroedvrouw vertelde dat ik nu toch echt wel flesjes moest beginnen bij geven, voelde ik me vreselijk gefaald. Tranen met tuiten heb ik gehuild! Want mijn kind viel af, door mij, omdat ik zo graag borstvoeding wou geven en niet wist dat hij eigenlijk nauwelijks dronk. Wekenlang heb ik geworsteld met een schuldgevoel. Dus ik bleef maar verder doen om het zo lang mogelijk vol te houden. Kolven, voeden, al wat maar kon om toch maar verder borstvoeding te kunnen blijven geven naast de flesjes. Alle kloven en kwaaltjes ten spijt, deze mama zou niet opgeven. Want opgeven, dat zit nu eenmaal niet in me.
Na 2,5 maand heb ik de strijdbijl moeten neerleggen. Met een gekwetste borst waar amper nog 20 ml uitgeperst kon worden, en een mama die intussen de wanhoop nabij was, besloot ik dat ik mijn best had gedaan en het zo echt niet meer kon. Baby nummer drie eet nu eenmaal niet zo geweldig, ook niet aan de fles.

En mag ik even zeggen wat een opluchting dat was? Ik voelde me weer beter in mijn vel, genoot veel meer van mijn tijd met de baby en kon de tijd die ik anders aan de kolf zat nu met hem spenderen. En toch, in mijn hoofd had ik nog even tijd nodig om dat schuldgevoel af te schudden.
Maar weet je wat? Het is ok om geen borstvoeding te willen/kunnen geven. We willen allemaal het beste voor onze baby. En soms is het beste wat ons als mama goed doet voelen. Wat heeft onze baby aan een borst als de mama die eraan zit een emotioneel wrak is? Dus wat je ook wil, het maakt niet uit. De borst of de fles, onze babies worden sowieso groot. En die gelukkige mama dat is het belangrijkste!