Alleen jij weet wat het beste is voor je kind!

Om even de mamma's in spe een hart onder de riem te steken maar ook gewoon omdat het leuk is dat je gewoon in het openbaar je debiele mening kan verkondigen -in de categorie omdat het kan- komt ie dan: Relle is nu zes maanden; toen zij drie weken oud was is ze opgenomen in het sophia kinderziekenhuis in verband met acute obstipatie die zo heftig was dat ze nog maar net op tijd bij waren, na een week zijn we weer ontslagen zonder antwoorden maar met een manier om haar vanaf nu te kunnen helpen poepen, wij moeten haar darmspoelen zodat zij haar ontlasting kwijt kan, inmiddels zijn we heel wat ziekenhuizen verder, amc, amphia, heel veel onderzoeken verder en nog steeds is haar ontlastingprobleem verre van opgelost maar in deze heerlijke, bewogen zes eerste maanden heb ik net zo veel geleerd als in de rest van mijn leven (en dat was al aardig wat toevallig). Niet dat ik jullie daar allemaal mee lastig ga vallen maar het volgende wil ik wel ff uiteenzetten. Als je denkt waar gaat dit heen zometeen, gewoon blijven lezen. De eeuwige discussie tussen mamma's over borst en flesvoeding, hapjes met 3 maanden, hapjes met 6 maanden. Ja. Laat ik ook m'n mond eens open doen. En nee ik ben geen stellige pro of con dat ten eerste mocht het mammavuur in jullie nu al aangewakkerd zijn..: Relle heeft drie maanden lang borstvoeding gehad, geweldig want dat was de reden dat ze niet in de couveuse hoefde net na d'r geboorte en we ook gewoon de volgende dag naar huis mochten -zodra ik weer gevoel in m'n benen had-, ze viel namelijk helemaal niet af maar kwam gelijk aan, echter..... Toen ze werd opgenomen in het Sophia kinderziekenhuis moest ze nuchter blijven omdat we afwachtten of ze wel of niet geopereerd moest worden, superfrustrerend want je hoort je kindje van drie weken oud moord en brand schreeuwen en ondertussen klappen je tieten bijna uit elkaar van de stuwing omdat je niet mag voeden (ik ga er voor het gemak vanuit dat alle mannen al veel eerder zijn gestopt met lezen dus ff lekker rauw en kort door de bocht). Ja ze zeggen dat je moet kolven.. Klopt. Maar als je kindje telkens weg wordt gehaald voor infuus prikken, onderzoeken, echos, colon inloopfotos zit jij er niet echt op te wachten om met zon plastic ding op je tiet te gaan zitten. Laat staan dat je een toeschietreflex krijgt. Want hoe meer stress omdat het "moet" hoe minder eruit komt. Na een week Sophia kwamen we thuis en had ik misschien nog 20cc per borst per 4uur voor madam klaarstaan, maar ik gaf niet op!! Ik belde de lactatiekundige en die zei: iedere twee uur aanleggen en nakolven, ook snachts, een week lang. Prima dacht ik -na een week ziekenhuis, herstellende van een hele zware keizersnee, ook die ging niet soepel- doe ik gewoon, alles voor m'n meisje. Als een zombie ging ik door, dag in dag uit nacht in nacht uit. Aanleggen, kolven, kind terug in slaap krijgen, zelf slapen en inmiddels na een uur telkens de wekker weer... En opnieuw. Vijf dagen later was mijn kolfopbrengst 40cc. Filmpjes opgezocht, massage, een combinatie van hand en elektrisch kolven, niks mocht baten. Paarse tieten.. Huilend van frustratie belde ik de huisarts of ik alsjeblieft oxytocine neusspray mocht om de tsr op te wekken (gegoogled), dat mocht ik gezien ons gedoe al met relle en we het volgens haar al zwaar genoeg hadden (ik besefte niet echt wat ze ijlde want leefde een beetje in een roes) ook kreeg ik domperidon voorgeschreven, een middel oorspronkelijk tegen maagklachten maar met als bijwerking een verhoging van prolactine in de hersenen (stiekeme tip) de stof die nodig is om melk te produceren. Goed. Yonne aan de slag, relle kreeg ondertussen aangevulde voeding nutrilon ha, twee dagen later gaf ik het echt op, er kwam nog steeds niet veel meer uit en ik zei huilend tegen Jack: ik geef het echt op, ik heb gedaan wat ik kon, gevochten en gevochten maar hier stopt het echt. Prima. Een uur later dacht ik nou ik zal nog eens voor de lol kolven kijken hoeveel eruit komt, ik kolfde 130cc uit iedere borst... Met stomheid geslagen besefte ik dat nu het niet meer "moest" van mezelf het wel ging en ik ging trots en met goede moed weer voeden. Maar dat ik borstvoeding geven dankbaar en rustgevend vond... Eeeehm nee. Fuck die rozengeur en maneschijn boekjes. Tuurlijk vond ik het fijn om te zien dat relle zo explosief groeide van mijn slagroom -zoals de dokters zeiden- en ik vond het huid op huid contact heel intens en prettig, maar rooskleurig is het allesbehalve of je moet bij die 1% mammas horen die totaal niet hebben afgezien en waar alles vanzelf ging. Een paar weken later werden we weer opgenomen, dit keer in Breda. Omdat ze nog steeds megod niet wisten wat de oorzaak was werd geopperd om eens voor de lol te kijken wat alleen maar voeding van Nutrilon hypo allergeen zou doen. Dit moest ze drie dagen lang en ik moest weer gaan kolven. Tot iedereens verbazing produceerde relle de tweede dag voor het eerst in heel veel weken een eigengemaakte poepluier, zowel de artsen als wij waren met stomheid geslagen, dit hadden ze nog nooit gezien. Ondertussen voelde ik me meer en meer falen als mamma, ik had al de keuze gemaakt om te kiezen voor een keizersnee omdat ze in stuit lag en dit minder risico's voor haar meebracht ook al wilde ik haar zo graag zelf op de wereld zetten en nu bleek ook nog mijn melk slecht voor haar te zijn. Ik besloot met heel veel verdriet dat ik hierbij stopte met borstvoeding geven. Het afbouwen heb ik heel snel gedaan ik wilde ook niet meer aan die kolf ik was er helemaal klaar mee. Toen mijn productie helemaal gestopt was stopte relle nog dezelfde dag toevallig met zelf kunnen poepen -naast de klysmas want die kreeg ze ook nog steeds-. Terug naar het ziekenhuis. Het lag toch niet aan de borstvoeding........ Mezelf voor m'n kop geslagen maar erbij neergelegd dat het nou eenmaal niet anders was. Maar inmiddels heb ik het volgende geleerd: vanaf het moment dat zij in mijn buik zat en ik hoorde dat ze toch in stuit lag zoals ik al dacht en de verloskundige wekenlang ontkende, heb ik gekozen voor de weg die voor haar!!! het meest veilig was, niet uitwendig draaien, niet zelf proberen op de wereld te zetten met alle risico's van dien, die keizersnee verdomme eerder plannen want ik weet zeker dat ze het niet volhoud, nee doen we niet, BAM madam kwam op de datum die ik zei. (Ik liep nog net niet met opgestoken middelvingers -en een lekkende doos- het ziekenhuis binnen) Ook al wilde ik zo graag en had ik bijna een soort van "zin" in de bevalling en wilde ik graag thuis zijn in mijn huis als ze op deze wereld terecht kwam. Mijn bed stond op klossen, het zeiltje lag onder mijn hoeslaken en toen mijn vliezen braken zat Yonne in de auto naar het ziekenhuis, verdomme. Koste wat kost heb ik geprobeerd relle borstvoeding te blijven geven, nog steeds weten we niet waarom het toen ineens wel en nu weer niet goed gaat. Maar één ding is voor mij heel erg zeker: ik werd er geen betere mamma op toen ik zo aan het kloten was met die borstvoeding. Natuurlijk was ik nog steeds lief voor d'r en knuffelde ik net zo veel maar ik was ook uitgeput, moe en verdrietig, niet iets waarvan ik trots ben dat relle dat heeft moeten zien. Mijn punt is mamma's -in spe- het maakt niet uit of je borst of flesvoeding geeft, of je dat wel of niet in een bomvol restaurant geeft, of je met 3 maanden begint met hapjes omdat je denkt dat je kind daar echt aan toe is of gelooft in de rapley methode en tot 6 maanden wacht. JIJ bent mamma, niemand kan jouw kind zo goed lezen en vertegenwoordigen als jij. Kritiek ga je krijgen, naast de immens mooie tijd die het is want daarin wijd ik in dit stuk niet eens uit maar dat is het!! Of je nou een paar minuten de kleine laat huilen of als een idioot -net als ik- iedere minuut gaat kijken "of ze het nog doet", heb bij voorbaat het val kapot aan heel de wereld -inclusief consultatiebureaus en kinderartsen- en doe waar jij achter staat.

Er is voor mij maar 1 regel: kun je je keuzes verantwoorden tegenover jezelf en tegenover je kleine, als je keuzes daaraan voldoen moet je erachter staan vol zelfvertrouwen. En al die idiote verhaaltjes over slapen, eten, hoeveel ze max wakker mogen zijn etc etc. Volgens mij zijn er meer uitzonderingen dan kinderen die deze gemiddeldes bepalen of al die mamma's lullen uit hun nek of zijn de eerste maanden al weer vergeten -9 maanden op 9 maanden af... Zwangerschapsdementie??? Just sayin'-. Ik ben trots dat ik relle niet heb geprobeerd te laten draaien, dat ik bedacht dat ze een verdomd goede reden zou hebben om al die tijd al zo te liggen en te blijven liggen, pissed op het ziekenhuis dat ze me niet serieus namen, en ook op de fouten die zijn gemaakt toen ze opgenomen werd en ik op alle fronten gelijk bleek te hebben -een bijbel op zich waar ik nu niet over ga vertellen-, begripvol naar alle mamma's die wel een poging tot draaien zouden doen, want ook dit snap ik, blij dat ik relle heb gegeven wat zij nodig had in de tijd dat het belangrijk was, stellig in het feit dat ik weiger relle weer op te laten nemen puur ter observatie m.a.w. Proefkonijn, om te "kijken wat er gebeurd anders komen we er nooit achter". Nee. Dit is mijn dochter. Die in haar prille leventje al teveel pijn heeft gekend. Ze blijft geen enkele nacht meer in het ziekenhuis, ze gaat mee met mij. Voor de artsen is ze een nummertje, voor mij mijn hele wereld, maar toch ook: dankbaar voor de artsen die omgaan met een mamma zoals mij, met een hulpvraag maar die wel grenzen stelt aan de mate waarin die hulp geboden kan worden en BOVENAL: vol lof voor alle mamma's op de wereld die mij voorgegaan zijn en die nog gaan komen. Het is verdomme niet niks en al helemaal niet met alle nekhijgers, laat je door niemand van de wijs brengen en volg je gevoel ook al is het eng om iemand te vertegenwoordigen die je nog niet goed kent in het begin en die niet kan praten. Lieve mamma's om mij heen, ben trots op jezelf, deel je verdriet, deel je euforie, trek op tijd aan de bel en ben eerlijk over je gevoelens tegenover jezelf en de buitenwereld, schakel op tijd hulp in, maar ga niet klakkeloos overnemen wat tegen je word gezegd, sluit jezelf af en toe op, ga op tijd naar buiten, las momenten in voor jezelf, doe niet aan "schuldgevoel" in het eerste jaar van je mini, betrek je partner (!!!) op tijd bij alles en probeer niet alles alleen te doen, maar vooral...... ben en blijf jezelf. Want naast mamma ben je ook nog..... Ik ben gewoon nog steeds Yonne

Amen