Al anderhalve maand met zonder jou

Ondertussen zijn we alweer anderhalve maand verder sinds Vigo geboren is. Nog vaak denk ik terug aan het moment dat we te horen kregen dat zijn hartje niet meer klopte en de twee weken die hierop volgden. In deze twee weken werd Vigo geboren (24-04), hadden we zijn crematie (28-4), vierde ik mijn 30e verjaardag (03-05) en was het zondag 8 mei ook nog moederdag. Moederdag viel me heel zwaar want hoewel ik moeder was geworden, voelde ik me geen moeder. Het liefst bleef ik deze dag gewoon op bed liggen. In die twee weken kregen we iedere dag visite en bijna iedere dag kwamen er weer kaartjes binnen. Het waren drukke weken maar het was ook heel fijn omdat we voelden dat zoveel mensen met ons meeleefden. Het was echt hartverwarmend om te zien hoeveel we kaartjes hebben ontvangen en ook juist de kaartjes uit “onverwachte hoek” waren zo fijn! Ik ben hierdoor wel echte de waarde gaan inzien van een kaartje, al stond er alleen maar in dat ze niet wisten wat ze moesten schrijven.

Na deze 2 weken ging Wesley weer aan het werk. Dit was voor hem de beste manier om zijn gedachten te verzetten. Ik was nog niet zover en bleef nog even thuis. Na 3 weken besloot ik weer naar mijn werk te gaan. Ik keek er ontzettend naar uit om de kinderen weer te zien (ik werk in het speciaal onderwijs) maar ik wist ook dat het confronterend kon zijn. Een collega haalde me op bij de poort en samen liepen we de school in. Van te voren waren collega’s en leerkrachten geïnformeerd over mijn komst en dat het oké was als ze me gewoon begroetten zonder verder vragen te stellen. Het was gek om weer terug te zijn want zonder mijn baby buik was ik “weer gewoon terug”, en omdat niemand iets vroeg was het ook alsof er niks gebeurt was. Dit was dubbel, maar ergens ook fijn dat ik niet constant mijn verhaal hoefde te vertellen. Ook collega’s gaven aan dat ze het fijn vonden dat ik had aangegeven wat ik graag wilde. Zo wisten zij ook wat ze het beste konden doen als ze me tegenkwamen.

Ik maakte een praatje met wat collega’s en ging daarna naar de klas. Zij waren al op de hoogte van de situatie en wilden maar al te graag knuffelen. Bij binnenkomst waren de eerste woorden van een leerling: “wel jammer dat je kindje dood is”. BAM, in your face, maar wetende dat het vanuit een goed hart komt, was het ergens ook heel lief. Heel veel knuffels, en “wijze lessen” van de kinderen later ging ik weer naar huis. Na anderhalve week ging ik weer terug naar mijn werk want de kinderen gaven een voorstelling waar ook de ouders kwamen kijken. Veel ouders leefden mee in de tijd dat ik zwanger was en ook nu waren ze ontzettend lief en kwamen ze even een praatje maken. Het was fijn om ze te spreken. Ik ben die ochtend 2 ½ uur op school geweest en in de auto brak ik. Ik heb die dag zoveel gehuild en toen pas realiseerde ik me wat mensen bedoelen met: voor de rest van de wereld gaat het leven door maar voor jullie staat ie stil. Dat is wat ik letterlijk deze ochtend heb ervaren. Alsof alles om me heen is gebeurd en ik op een soort automatische piloot leefde. Dit is iets wat ik niet van mezelf herkende en dat maakte me zo verdrietig. Vervolgens werd ik verdrietig omdat ik verdrietig werd… snap je het nog? Ik zelf snapte er namelijk helemaal niks meer van. Ik herkende mezelf totaal niet terug. Wanneer ik thuis ben voelt het alsof ik de hele wereld weer aan kan, dat ik weer “gewoon” aan het werk kan en dat het goed gaat. Het is moeilijk om dan te realiseren dat ik zelfs in een ruimte waar 2 gesprekken langs elkaar worden gevoerd ik mijn focus al kwijt ben, en dat het dus nog helemaal niet zo goed gaat.

In mijn hoofd was ik ook veel bezig met deze dag, donderdag 9 juni. Vandaag hadden we weer een afspraak met de gynaecoloog naar aanleiding van de onderzoeken die bij Vigo gedaan zijn. Vandaag zouden we te horen krijgen of ze een aanleiding hebben gevonden voor zijn overlijden. Helaas waren de uitslagen van de onderzoeken nog steeds niet binnen… Dit was eigenlijk best wel een domper maar omdat na de geboorte een vernauwing in de navelstreng is gevonden gaf de gynaecoloog aan dat we er vanuit kunnen gaan dat dat de oorzaak is en dat we van de uitslag van de onderzoeken niet zoveel hoeven te verwachten. Het komt dus neer op hele dikke vette pech.. en dat is aan de ene kant ontzettend kut, want waarom moet ons dat gebeuren… maar aan de andere kant geeft het wel hoop voor de toekomst…