Afscheid nemen van Fenne

Daar zaten we dan. Als kersverse ouders die in plaats van geboorte kaartjes uitzoeken, nu na moesten denken over een rouwkaart. De grond zakte letterlijk onder mijn voeten weg. Ik snapte nooit wat ze bedoelde met dat er een gedeelte van jezelf mee sterft maar nu wist ik het.

Fenne was op en stond in vergelijking met Bibi 5 - 0 achter. De bloedtransfucies die ze kreeg sloegen niet aan en de bloeding in haar hoofdje was flink. We hebben meteen Familie gebeld dat ze de behandeling van Fenne stop gingen zetten vanavond en dat ze afscheid konden komen nemen. Het was allemaal zo onwerkelijk en het deed zo'n pijn. Zo'n klein meisje die ik alles had gegund. Al het geluk en de liefde van de wereld! En een mooi leven maar het stopte voor haar al naar twee dagen. Het is zo onmenselijk. Ik heb schreeuwd dat ik dit niet kon. Ik ben een slechte moeder als ik zeg : " Ja , stop de behandeling.' Maar ergens wist ik dat het veel slechter zou zijn als ik haar zou laten lijden en vechten waar ze nooit door heen zou kunnen komen. Wij als volwassenen kunnen soms amper vechten tegen een hersenbloeding laat staan een babytje van 25 weken die nog niet volgroeid was. Ze vertelde mij dat stel ze zou er door heen komen, zou ze misschien over een jaar nog komen te overlijden en allemaal complicaties hebben. Ze zou nooit kunnen lopen , praten of slikken. Ze zou gevangen zitten in haar eigen lichaam.

Je wil niet dat je kindje zo gaat leven.

Het was 19.00 uur en onze ouders, broers en zussen met aanhang waren er. Ik zou opgehaald worden met het bed. Ze waren bang dat ik het allemaal niet aan zou kunnen. Ook omdat ik nog zwak was van de bevalling, wouden ze liever dat ik zou blijven liggen. Niels en ik werden opgehaald en naar de NICU afdeling gereden. Mijn bed werd precies tussen de couveuses van Fenne en Bibi in gezet. Er stonden 5 verpleegkundige om Fenne heen.

Ze vertelde dat ze snel moesten gaan werken.

' Wij weten niet hoelang Fenne het zonder zuurstof vol kan houden. Vandaar dat we met zoveel man zijn. De een verwijderd dadelijk haar draden. De andere 2 halen de deksel van de couveuse en ik probeer haar zosnel mogelijk op je borst te leggen. De kans dat ze meteen overlijd als de draden eruit zijn is heel groot maar ookal leeft ze nog een minuut, dan willen we heel graag dat ze die laatste minuut bij jou ligt voor het vertrouwlijke gevoel.'

De andere verpleegkundige was er bij om foto's te maken.

Ik was zenuwachtig, verdrietig en bang te gelijk. Ik heb mijn topje een stukje laten zakken zodat er huid op huid contact zou ontstaan omdat dat na de bevalling helaas niet mogelijk was.

Ze telde af en we zagen hoe iedereen zosnel mogelijk hun taken uitvoerde.

Daar lag ze. Eindelijk op mijn borst. Ik kon haar eindelijk knuffelen, ruiken, aanraken. Ze had nog een slangetje, dat was morfine zodat ze zo min mogelijk pijn zou hebben.

We kregen een paar minuten samen. De gordijnen werden dicht gedaan zodat we even lekker met zijn vieren konden zijn. Na een kwartiertje werd ik met Fenne op mijn borst terug gereden naar mijn kamer waar onze familie was. Ik zag geschrokken gezichten en hier en daar een traan. Het was stil. De kinderarts wilde graag weten of Fenne al was overleden of dat ze nog leefde. Met de stethoscoop luisterde ze op haar borst.

Ze keek verbaast.

' Ze leeft nog.' Dit hadden ze dus al niet verwacht, dat ze het zonder beademing nog zolang zou volhouden.

Al die tijd is het in de kamer stil geweest. Hier en daar een snik of een knuffel.

Na een half uur ging ze weer luisteren.

19 November 2018. 21.15uur.

' Fenne is helaas overleden.'

Iedereen die dat wou heeft Fenne vast gehouden.

Na een tijdje vroeg de arts of familie even buiten wou wachten omdat wij Fenne gingen wassen en aankleden. Ook werden er gips en inkt afdrukken gemaakt. Er kwam een fotograaf van ' make a memorie ' en daarna zouden wij Fenne na het capel brengen (de aula).

Uiteindelijk hebben de artsen besloten het infuus in haar hoofdje te laten zitten. Ze wisten niet waar het bloed dan uit zou komen als ze deze zouden verwijderen. Dus hebben we besloten haar mutsje die ze van ons bij de geboorte gekregen had, met haar naam erop, op te laten.

Rond 23.00 gingen we Fenne na het capel brengen. Ik ging van het bed in de rolstoel. Fenne werd in een doek gewikkeld en bij mij in de armen gelegd.

De arts vroeg of ik het doek over haar gezichtje wou leggen voor mensen die langs zouden lopen.

Daar gingen we dan opweg naar het capel.

Ik in de rolstoel met mijn overleden dochtertje in mijn arm, Niels duwde de rolstoel en de arts voor op.

We gingen helemaal na de onderste verdieping van de lift. We stapte de lift uit en kwamen uit in een grote hal wat een beetje leek op een soort fabriek. De verpleegkundige had ons hier al voor gewaarschuwd. Overal hingen TL buizen en mensen reden rond met een soort golf karretjes. Het eerste wat ik dacht was : hoe kun je hier nou een aula hebben.

We liepen een stukje de hal door en kwamen opnieuw bij een lift. We gingen nog een verdieping na beneden.

Uit eindelijk kwamen we in een klein halletje uit waar voor ons meteen een grote deur te zien was en naast die deur stond een hele grote pilaar met een grote steen erop.

De verpleegkundige drukte op intercom naast de pilaar.

Het duurde even maar de deur werd open gedaan door een klein oud mannetje. Hij knikte naar ons en liet ons binnen. Hij gaf ons een hand en wees ons de weg. We kwamen in een gang met een rood tapijt en op de muur hing een grote spiegel. Op een of andere manier voelde het goed. Het voelde rustig en fijn. We liepen naar het achterste kamertje waar de deur al van open stond.

We kwamen in een soort baby kamertje terecht met een grote roos op de muur. Verder stond er een bank met allemaal knuffels en tot slot een baby bedje. We hebben nog even met de man gepraat. Hij was benieuwd hoe het mogelijk was dat zo'n klein wezentje hier terecht zou komen. Na het gesprek kregen we met zijn drieeen even de tijd om nog afscheid te nemen en te knuffelen.

Na een paar minuten kwamen de man en de verpleegkundige terug. De man vroeg of we onze dochter in bed zouden willen leggen. Het was heel fijn hoe ze het deden. Het voelde alsof we haar gewoon naar bed brachten. We hebben haar een kus gegeven en zijn samen met de verpleegkundige terug gegaan naar mijn kamer.

Ik probeerde me groot te houden. Ik was moe en geleefd. Het was over 12 en onze familie was weer naar huis. Ik pakte mijn kolf spullen en vroeg aan Niels of hij mij wilde helpen. Niels pakte mijn hand en keek me aan. " Weet je zeker dat dit nu nog wil doen? Je bent moe.'

' Ja, dat moet!!' Ik barste in huilen uit en was boos tegelijk. Alsof het besef dat Fenne er niet meer was, toen pas binnen kwam. De verpleegkundige kwam binnen en zag mijn huilend met de borstkolf in mijn hand tegen Niels aan staan.

' ach meid, wees niet zo streng voor jezelf. Dat kolven komt morgen wel weer'.

'Nee! Ik heb nog een dochter! Ik wil niet ook voor haar een slechte moeder zijn! Ik moet dit toch doen!'.

Niels en de verpleegkundige hebben me rustig proberen te krijgen en ik kreeg een kalmerings tabletje.

Niels is bij mij in bed gaan liggen en zijn allebei huilend in slaap gevallen.