Acceptatie van angst

Ondertussen is het alweer bijna een jaar geleden dat tante Corona ook Nederland trof, het werd een vreemd en ander jaar dan hoe ik me deze had voorgesteld. Ik kan jullie even kort meenemen naar mijn 2020. Toen wij met Rens thuis kwamen en het nieuwe jaar begon, zag ik dit echt als een nieuwe start. We laten alle ellende van 2019 achter ons en gaan met goede moed het nieuwe jaar in. Ik had een jaar verwacht waarin ik meer met vriendinnen wilde afspreken, een jaar waarin ik zowel moeder als vrouw als vriendin als dochter als zus wilde zijn. Een jaar waarin ik me zou ontwikkelen als moeder, maar ook vooral door zou blijven gaan met Marieke zijn. Ik was misschien ook een beetje voorbarig aan het begin van 2020, ik had namelijk verwacht dat dit een nieuw jaar zou worden waarin ik onze slechte start kon achterlaten. Maar tjonge jonge, wat heb ik daar van geleerd. Ik kon 2019 niet ''zomaar'' achter mij laten, want dit was een deel van mij geworden. De bevalling, de periode in het ziekenhuis, het afscheid.. alles hoort bij wie ik nu ben als persoon. Het heeft me gevormd tot wie ik ben op dit moment en dat was niet de verwachting die ik had. Het werd een bijzonder jaar.. 2020. Een jaar waarin ik mezelf goed heb leren kennen, een jaar waarin afspreken met anderen nihil was, een jaar waarin we hebben moeten leren om te vertrouwen in de toekomst, ook al weten we niet wat en waarop we moeten vertrouwen. We hebben dit jaar geleerd om een gezin te zijn, om met elkaar obstakels te overwinnen. Een jaar waarin we veel bezoekjes hebben gehad bij de neuroloog, kinderarts, fysiotherapeut, maatschappelijk werker, logopediste en jeugdarts. Maar dit is niet het enige waar 2020 voor stond. Ik heb meerdere dierbare familieleden verloren, waarbij ik op een ''coronaproof'' manier begrafenissen heb meegemaakt. Het was een intens jaar, waarin zoveel is gebeurd en dat terwijl tante Corona de macht heeft over ons allemaal. Niet verwacht, maar wel gebeurd.

Ik heb afgelopen jaar veel geleerd, over mezelf en over mijn rol als moeder en daar wil ik graag wat over schrijven. Hoe positief ik altijd probeer te zijn, zo lastig en ingewikkeld vind ik onze situatie ook. En dan kom ik uit op de diverse A woorden: afscheid, acceptatie, aandacht, anders, angst, aanpakken, afwachten, alleen en anticiperen. Het is veel geweest en ik probeer alles op mijn eigen manier ergens een plek te geven. Soms lukt het, maar soms ook niet. Ik start met acceptatie, een moeilijk begrip vind ik zelf. Kijk maar eens om je heen, de maatschappij in. Accepteren wij elkaar? Accepteren wij het handelen van anderen? Accepteren wij de emoties die wij zelf voelen? Nee, ik heb niet het idee dat we alles accepteren. Ik betrek het op mijzelf, mijn eigen emoties, want wat is er nou lekkerder dan zeggen dat het goed gaat? Soms vind ik dat heerlijk, durf ik eerlijk te bekennen. Want als ik daadwerkelijk moet zeggen hoe ik me voel, kan de ander een half uur vrij nemen om te luisteren. In het afgelopen jaar heb ik wel geleerd om deze emoties te accepteren. Ik ben goed in huilen en durf dit ook steeds meer te laten, sommige mensen zullen me een waterval aan huilen vinden, maar ach, ik vind het geen zwakte. Ik denk dat dit een stukje verwerking is en het uit mijn lichaam moet. Er zit toch nog verdriet, pijn en onzekerheid in mijn lijf en dat mag eruit komen. Ik ga jullie meenemen in mijn reis, mijn innerlijke reis, waar het niet altijd zo goed gaat als dat ik laat zien aan de buitenwereld.

Eigenlijk wilde ik over een hele andere tak van acceptatie schrijven, maar goed, daar kom ik nu dan eindelijk bij aan. Ik was laatst op bezoek bij goede vrienden van ons en daar zat ik aan de keukentafel. Je verwacht het niet, maar ik moest huilen en dat kwam omdat me gevraagd werd hoe het nou echt gaat. Ja, eigenlijk niet helemaal goed. Het gaat aan de ene kant goed met ons, omdat we dankbaar zijn en gelukkig zijn met ons drietjes, maar tegelijkertijd gaat het niet goed. Ik vind bijvoorbeeld de situatie soms heel lastig en dan loop ik tegen mezelf aan. Ik wil de situatie hoe het was heel graag achter me neer leggen en te durven zien dat het goed gaat met Rens, maar dat lukt me niet altijd. Laatst werd Rens in de nacht krijsend wakker en daarna bleef hij er een beetje in hangen. Hij begon een vreemde houding aan te nemen en ik begon te twijfelen, is er toch nog wel sprake van epilepsie? Heeft Rens hier toch wel iets aan overgehouden? En al die vragen door mijn hoofd... maken me onzeker en op den duur gek. Ik laat me gek maken door mijn eigen gedachten. Maar aan de andere kant, vind ik niet dat het gek is, maar dat ik op scherp sta. Even terug naar december 2019. Wij stonden 16 dagen scherp in het ziekenhuis. Na een paar dagen wisten wij precies welke piepjes bij welk apparaat hoorde en wat dat tot gevolgen had bij Rens. In de eerste maanden dat wij thuis waren, hoorde ik de piepjes van de ziekenhuis apparatuur non stop in huis. Terwijl ze er niet waren. Het zat in mijn hoofd. Ik durf een weddenschap aan te gaan door te zeggen dat iedere NICU-ouder dit ook heeft gehad, die piepjes in je hoofd horen, terwijl ze er niet zijn. Het is een soort instinct denk ik, dat we hebben gehad en een stukje angst. Piepjes waren niet altijd goed. Maar ja, wat ik dus eigenlijk probeer te beschrijven is dat mijn gedachten alle kanten op gaan. De ene dag heel positief, de andere dag heel toekomstgericht, weer een andere dag sta ik de hele dag op scherp en een volgende dag ben ik onzeker of ik het wel goed doe. Maar terwijl ik heel onzeker kan zijn, kan ik een uur erna angstig zijn, angst om Rens alsnog te verliezen.

En precies dat is wat ik moeilijk vind. Mijn gedachten gaan van hot naar her en ik krijg er nog geen grip op. Ik accepteer ons ''verleden'', wat er allemaal is gebeurd heeft moeten gebeuren. Als Rens niet gehaald was met een spoedkeizersnede op 28 november 2019, dan weet ik niet hoe ik er nu bij had gezeten. Dat zijn dingen waar ik niet over na ga denken, want dat is speculeren over iets wat nergens op slaat. Dus hup, dat sla ik over. Maar toch, de acceptatie, de angst, het anticiperen op Rens.. ik vind het soms zo lastig. De ene keer gaan we naar de arts en lopen we positief naar buiten, maar een andere keer kan het weer een negatief gesprek zijn en ga ik met een zwaarder gevoel weg. Het is de hele tijd aanpakken en afwachten. De hele tijd volgen en zelf keuzes maken. Wij zijn de ouders van Rens en wij zijn degene die keuzes maken hoe we iets gaan aanpakken, maar tegelijkertijd willen we afwachten wat professionals zeggen, want zij weten meer dan wij. Dus daarin willen we ze volgen, maar tegelijkertijd ook ons eigen gevoel volgen en onze eigen keuzes maken.

Misschien merk je het zelf al op tijdens het lezen... mijn leven is redelijk op orde, maar mijn hoofd nog niet helemaal. Ik accepteer ons leven met Rens, ik accepteer dat onze start zwaar klote was. Ik accepteer de zorg die we nodig hebben en ik accepteer de emoties van mijzelf en van mijn man. Maar ik accepteer nog lang niet alles en dat is wat mij dwars zit. Ik merk dat ik nog angstig ben en dat wil ik niet accepteren, dat wil ik vergeten. Maar ik weet ook dat ik deze angst moet leren accepteren, wil ik verder kunnen. Aan de ene kant denk ik dat ik op dit moment gewoon door moet typen met een ander thema, terwijl ik aan de andere kant denk dat ik er nu wel even ruimte voor moet maken. Het tweede voelt beter, dus ik breek hem open. Laten we het hebben over angst. Ik ben bang. Bang om té positief te zijn, bang om straks keihard te vallen, ik ben bang en daarom bescherm ik mezelf, dat doe ik door niet alles te zien, door niet overal mijn aandacht op te leggen. Ik ben bang om Rens kwijt te raken. Die angst komt voort uit de periode in het ziekenhuis. De tranen rollen nu alweer over mijn wangen, ik baal er zo van dat ik deze angst nog in me heb. De momenten in het ziekenhuis, waarbij ik naast hem stond, met mijn hand zijn buik aaide, die angst die ik toen voelde, heb ik helaas soms nog steeds. De angst dat hij weer een aanval krijgt, de angst dat we hem kwijt raken, de angst dat hij straks niet zelfstandig in de samenleving kan leven. Het zijn dingen waarop iedereen zijn mening kan geven, waarop genoeg mensen zeggen dat ik het los moet laten en dat Rens het super goed doet. Dat weet ik, dat zie ik ook. Maar het gaat nu om mijn angst gevoelens. Dat staat los van hoe goed hij het doet. Dat is een stukje in mij, een stukje wat ik nog niet heb durven te accepteren en een stuk waar ik niet trots op ben.

Ik zie dat Rens het goed doet, ik word helemaal vrolijk van hem. Het is een vrolijke dreumes, hij zoekt op zijn eigen manier een weg in zijn ontwikkeling. Hij doet niet de standaard, maar wijkt daar een beetje van af. Dat is allemaal prima, anders, maar dat is goed. Hij leert zichzelf vooruit te bewegen, niet op de manier dat het CB zou willen, maar dat interesseert me niets. Hij doet het op zijn manier en hij ontwikkelt zich. Dat is iets waar we zo trots en dankbaar voor zijn. En toch heb ik tegelijkertijd angstgevoelens en emoties in mijn hoofd. Ben ik te negatief? Ben ik realistisch? Wat is er aan de hand dat het me nog niet lukt om te accepteren dat wat geweest is, is geweest. Kijk om je heen, zeg ik dan tegen mezelf. Ik heb een dak boven mijn hoofd, ik heb een baan, ik heb een kanjer van een man en een kanjer van een zoon. En vergeet niet wat Rens allemaal al heeft doorstaan. Wat hij heeft moeten doorstaan in het ziekenhuis en wat hij heeft moeten leren in het afgelopen jaar. Vergeet niet dat Rens een heel jaar lang ondersteund wordt door professionals en daardoor (denk ik) zo hard heeft moeten werken. Als ik dat vergelijk met andere baby's.. heeft Rens al zoveel meer moeten doen in zijn leven. En vergeet niet wat je zelf hebt doorstaan. In welke posities wij als ouders hebben gestaan, dat zijn posities die je vormen tot wie je bent. Ja, het mag er zijn. Maar men, wat zou ik het graag achter me willen laten en accepteren. De angst een plekje geven en de angst vooral laten zijn, dat het niet dominant in mijn leven speelt.

Mijn angst komt niet uit het niets vallen. Ik heb een periode gehad van angst over Rens, toen hij net geboren was. De angst om je pasgeboren zoon te verliezen, de angst om verder te moeten met z'n tweeën, de angst van onze relatie die flink op de proef gesteld werd. Maar later kwam er angst over mezelf. Na een onderzoek bij de gynaecoloog bleek er iets mis te zijn met mijn vaten. De vaten die voedingsstoffen naar de placenta zou doorsturen. Ik heb het me zo kwalijk genomen, dat dit de reden was van zuurstofgebrek bij Rens. Er waren letterlijke ''fouten'' gevonden, dat was het enige wat bekend was en dus gaf ik mijn lichaam de schuld. Ook daar bouwde ik een grote angst op. De angst dat ik niet goed functioneer als vrouw en de angst dat een tweede kindje wellicht hetzelfde zal krijgen als Rens. Maar later in het jaar, werden de onderzoeken opnieuw uitgevoerd, door een ander ziekenhuis en daar gaven ze aan dat het dikke pech was. Dat dit niet komt door mijn lichaam, want iedereen heeft ''fouten'' in zijn lichaam. Zet 100 mensen op een rijtje voor een scan en bij iedereen komt er wat uit. En dit was precies wat ik nodig had. Ik moest dit weten, ik weet natuurlijk nog steeds niet of dit ziekenhuis het goed heeft, maar het geeft me meer rust. Het is een stukje angst wat ik los kon laten. De angst van mezelf, de boosheid van mezelf...

Voor mij betekent dit dat er in ieder geval al een stukje angst is verdwenen en men, dat voelt echt stukken beter. Ik ben ook op zoek gegaan naar manieren waarop ik mezelf ruimte kan geven. Eerst zocht ik dit bij dagbesteding; denk aan een nieuwe opleiding, cursussen enzovoort. Maar ik besefte mij dat dit niet de oplossing is van mijn acceptatieproces. Dit zou een uitweg zijn waarbij ik mezelf de ruimte niet zal geven maar erover heen wals door me op iets anders te focussen. Niet de manier voor mij. Nu ben ik sinds korte tijd begonnen met meditatie. Gewoon simpel via een app. Meditatie waarbij ik even stil gezet wordt en in het moment leef. Momenten waarbij ik soms in huilen uitbarst, maar ook momenten waarbij ik trots en blijdschap voel. Het is een start voor mij, waarin ik leer om in het hier en nu te zijn. Om mijn emoties onder controle te krijgen. Ze mogen er zijn, want ik omarm ze, maar ze moeten niet de overhand krijgen.

Nu ik dit allemaal schrijf, merk ik aan mezelf dat het allemaal een kwestie van verwerking is. En stukje bij beetje gaat dat vorm krijgen en dat is fijn, maar ik heb hier mijn eigen tijd voor nodig. Stiekem had ik gehoopt dat het niet zo lang zou zijn, maar aan de andere kant... er staat geen tijd voor verwerking en ben ik er ooit wel klaar mee? Of hoort ook dit nu bij mij en is dit een stukje wat ik mee draag. Ik merk thuis bijvoorbeeld dat mijn man op een andere manier verwerkt dan ik. In onze gesprekken merk ik dat hij veel zelfverzekerder in de situatie staat. Ik ben daar stiekem jaloers op, maar tegelijkertijd ook trots op en kan ik alleen maar blij zijn dat hij naast mij staat in dit avontuur en dat hij zeker is van zijn zaak. Het is oké dat ik hier nog zoekende in ben en een beetje jammer dat ik soms zo onzeker ben. Want zekerheid geeft misschien zoveel meer rust. Maar goed, dat is er even niet en dat gaan we omarmen! En nu is het aan mij om in dit nieuwe jaar te stappen en voor mezelf alles een plekje te leren geven. Mezelf niet meer schuldig voelen, maar zelfverzekerder. Om niet zoveel in mijn hoofd te denken, maar uit te spreken. Benoemen als ik niet lekker in mijn vel zit, want ook dat mag er zijn.

Tot slot wil ik nog even terugkomen op acceptatie. Die bestaan in zoveel lagen. Je kunt iets accepteren, maar dat betekent niet dat het gelijk helemaal geaccepteerd is. Zo ervaar ik dat op dit moment. Ik accepteer Rens 300%, het maakt me oprecht niet uit hoe hij straks in de toekomst zal zijn; of hij kan lopen, praten, horen en of hij ons begrijpt. Maar de acceptatie van mezelf, hoe ik in de situatie er mee om zal gaan, dat is iets wat ik nog niet helemaal geaccepteerd heb. Mijn angst en onzekerheid accepteer ik niet, dit kan beter en als dat verandert, denk ik een bewustere vrouw te zijn. Ik wil dit jaar gaan leren om mijn eigen mening te vormen, zelf heel goed en bewust te kijken naar onze situatie en daarin mijn hart te volgen. Mij niet meer gelijk opgelaten te voelen door de woorden van een arts, of die positief of negatief zijn. Maar er zelfverzekerd over te zijn, dat mijn gedachten ook juist zijn. Maar voordat ik dat kan doen, moet ik mezelf leren omarmen. Mijn angst, mijn onzekerheid... pas dan, kom ik verder.