2 uur na thuiskomst opnieuw in het ziekenhuis

Mijn zoontje werd geboren via keizersnede na een redelijk ongecompliceerde zwangerschap. Ik had behoorlijk last van bekkeninstabiliteit en hij lag in stuit, maar verder kan ik niet klagen. De keizersnede was niet gepland omdat ik het toch graag zo wilde proberen, maar daar dacht meneer anders over en hij daalde niet in. Daarom werd in overleg gekozen voor een keizersnede, welke vlot verliep. De borstvoeding ging vrij goed en de avond na de keizersnede kon ik alweer een beetje rondlopen. Het ging eigenlijk allemaal boven verwachting goed (behalve coronamaatregelen en dus geen bezoek). Op de 2e dag na de bevalling mochten we naar huis. Hij was ongeveer 8% afgevallen, maar omdat hij goed aan de borst dronk, zagen ze hier geen problemen in. Dus wij gingen huiswaarts met ons kleine bundeltje geluk. Onderweg belde mijn man de kraamzorg, zodat ze iemand konden sturen. Een halfuurtje na thuiskomst meldde ze zich. Ze hielp me de trap op en het bed in. Voor ons zoontje hadden we een co-sleeper, zodat hij dicht bij me was en ik niet voor alles uit bed moest. Nadat we geïnstalleerd waren en ze een aantal controles had gedaan, ging ze even naar onder om ons wat rust te geven. Ik lag in bed te kijken naar ons zoontje en ik zag dat er wat omhoog kwam, vermoedelijk slijmpjes, had hij in het ziekenhuis al eens last van gehad. Gezien ik niet zo mobiel was, draaide ik hem op zijn zij, zodat hij het gemakkelijker zou kunnen uitspugen. Intussen probeerde ik langzaam recht te komen en hoorde ik mijn man de trap op komen. Hij heeft toen ons zoontje opgepakt, terwijl ik rechtkwam. Toen ik hem overnam, merkte ik dat hij volledig opgespannen was, dat hij zo strak als een boog was, met zijn hoofdje ook strak opgespannen naar achter. Ook besefte ik dat hij niet ademde. Ergens bedacht ik me dat ik in zijn gezichtje moest blazen, omdat ze dat ook doen bij baby's die erg hard huilen en soms stoppen met ademen. Dus ik blaas verschillende keren, zonder resultaat. Toen heb ik mijn man gezegd de kraamhulp er meteen bij te roepen, omdat ons zoontje inmiddels vuurrood was, niet reageerde op het blazen en nog steeds niet ademde. Op dat moment dacht ik bij mezelf 'Nu ben ik hem kwijt'. De kraamhulp had meteen door dat het dringend was en was onmiddellijk bij ons. Ze heeft ons zoontje overgenomen, die inmiddels al blauw begon te worden, en met zijn gezichtje naar onder op haar voorarm gelegd, waarbij ze over zijn rug wreef. Ik ben toen beginnen huilen, was er echt van overtuigd dat ik mijn zoontje kwijt was... Gelukkig begon hij wel weer met horten en stoten te ademen en ontspande hij weer, al was het nog niet echt een normale ademhaling. Daarom besloot de kraamhulp toch de verloskundige te bellen, zodat deze langs kon komen (deden ze niet standaard vanwege corona). Ook de verloskundige was snel bij ons. Tegen die tijd ademde ons zoontje weer normaal, alsof er niets gebeurd was. Ik kon niet stoppen met huilen. De verloskundige heeft hem nagekeken en toch even naar het ziekenhuis gebeld, waarop we mochten langskomen. We waren nog geen 2 uur thuis. De kraamhulp heeft een tas voor ons ingepakt en we zijn naar het ziekenhuis gereden. Ik was nog steeds in tranen. Ook toen de kinderarts hem nagekeken had en zei dat alles in orde was, was ik nog steeds heel erg overstuur. Hij legde uit dat het waarschijnlijk te maken had met onvolwassenheid van het zenuwstelsel, waarbij baby's hun luchtpijp afsluiten als ze voelen dat er mogelijk iets inkomt, maar niet meteen in staat zijn om deze weer te openen. De kinderarts wilde sowieso graag dat we een nachtje bleven ter observatie, wat ik wel fijn vond. We werden naar de kamer gebracht, waar ons zoontje aan de monitor gelegd werd en ook via camera in de gaten gehouden werd. Volgens mij heb ik toen 24 uur gehuild. Na de nacht bleken alle observaties goed, maar moesten we nog een nachtje blijven vanwege het gewicht gezien de borstvoeding niet goed op gang kwam. Na deze extra nacht mochten we wel naar huis.

Iedereen die ik bericht stuurde, reageerde dat het wel goed kwam en er is daarna niet meer over gesproken. Ik slaap al 9 maanden niet mee goed, ook nu mijn zoontje doorslaapt, word ik elk nacht wakker. Afgelopen maand heb ik een intake gehad bij de GGZ vanwege depressie en zij heeft ook PTSS klachten bevraagd (vanwege gebeurtenissen in het verleden), maar deze had ik niet, voor zover ik wist. Ik ben wel lang bang geweest voor wiegendood, dat ik ging luisteren of hij nog ademde terwijl hij sliep, maar deze gedachten heb ik niet meer. Maar ik begin meer en meer te beseffen dat ik eigenlijk on high alert slaap en daardoor heel slecht slaap. Ik ben bang dat ik het mis als er wat gebeurt. Laatst had mijn man de babyfoon bij zich en ik oordopjes zodat ik eens een nacht kon slapen. Halverwege de nacht werd ik wakker, heb ik de babyfoon uitgezet en oordopjes ook uit en toen ging mijn hart plotseling tekeer alsof het uit mijn borst ging springen, volgens mij ook omdat ik bang was dat ik mogelijk iets gemist had. Misschien dat ik toch PTSS heb, maar niet alle klachten. Ik ga het in elk geval bespreken als mijn traject volgende week start.