2 Kids in 2 jaar. Wat bezielde ik 😅

Natuurlijk is de titel een beetje overdreven, om daar even mee te starten. Maar serieus, wat is dit een heftige periode!

Ik ben niet van het klagen en toegeven dat ik iets lastig vind doe ik eigenlijk niet zo snel maar op dit moment kan ik er een boek over schrijven hoor.  Het lijkt wel alsof ik om val van vermoeidheid en op automatische piloot leef. Mijn jongens schelen nog geen 2 jaar. Finn is net 2 en Senn is bijna 4 maanden oud . Ik was zo blij zwanger te zijn met de wetenschap dat de kinderen lekker samen zouden opgroeien vanwege het kleine leeftijdsverschil.  Gelukkig hadden we het ergste al gehad zeiden we continu toen ik zwanger was van Senn aangezien onze Finn door zijn fijne slaapgedrag (not) mij echt wel heeft uitgeput het eerste jaar. Hij is fantastisch, super snel in zijn ontwikkeling, liep nog voor 10 maanden en is het meest sociale mannetje dat ik ken. Maar dat slapen... lees mijn eerdere blog anders maar haha. De tweede zou dus nooit zo erg kunnen zijn!

En toen kwam Senn. Een voorbeeldige baby die een gat in de dag sliep. Thankgod! Deze had het slapen wel uitgevonden en was de rust zelf. Heerlijk! Maar helaas, dat was maar voor korte duur. Nu bijna vier maanden verder lijkt het met de dag erger te worden. Hij lacht zich stuk heel de dag, wil ook meer dan dat mogelijk is en is ubervrolijk.. maar slaapt met de dag minder! Van uren slapen overdag zijn het nu mini slaapjes geworden en ook snachts wordt alsmaar erger. Nu moet ik er wel bij zeggen dat zijn flessen melk niet super gaan en we nog steeds met zijn reflux en eventuele koemelkallergie bezig zijn. Ik neem hem ook totaal niks kwalijk, begrijp me niet verkeerd maar het is zo vermoeiend! Overdag is meneertje de clown zelf en vind alles prima maar owee als je uit het zicht verdwijnt en even niet op hem focust.  Gillen!! Leuk als ze net hun stem ontdekken maar jeetje deze stopt niet 🤣 en ja ik laat hem lekker gillen maar ook ik organiseer soms een poppenkast om van de herrie af te zijn

Wij vrouwen kunnen heel veel aan en ik weet uit ervaring dat je op standje overlevingstand echt wel even vooruit kan maar op dit moment vind ik het stiekem wel heel zwaar! Mijn vriend werkt ontzettend veel en veel komt dus op mij aan wat ik niet erg vind. Dat betekent wel naast mijn werk overdag de zorg voor de ukkies en ook doe ik de nachten. Daarbij zit mijn peuter in de fase dat wanneer ik iets aan het doen ben waarbij hij 10 seconde niet de aandacht krijgt die hij wilt, begint te krijsen en hysterisch op de grond gaat liggen (waar dan ook) Snachts haast niet slapen, overdag continu het afwisselen tussen twee van die kleine aapjes en savonds na negen begin ik maar aan de was enz enz. Wat ik heerlijk vind! Ik denk dat veel mama's het doen van de was, het toiletbezoek en het poetsen zonder Kids in de buurt net als ik als ware ontspanning zien 😊 Maar tegelijk denk ik : waar ben ik nou? Wanneer heb ik zelf iets gedaan wat ik leuk vond, was ik er even tussenuit zonder Kids of kon ik echt tijd aan mezelf besteden ? Ik ben het echt even allemaal kwijt  geloof ik!  Ik keek ontzettend uit naar 2 kleine mannetjes , maar stiekem hoop ik wel dat deze fase snel voorbij is en nummer 2 het 'slaapknopje' eerder gaat vinden ! En ik, ik ga door en door want dat doe je als mama ... toch ?