2 huilbaby's in 2 jaar tijd én ADHD, hoe dan?

Nou, dachten we, nu kunnen we eerder gaan genieten als bij Nathan. Maar we hadden er even geen rekening mee gehouden dat Thirza veeel meer spuugde als Nathan toentertijd. Het spugen werd namelijk niet minder. En ja mevrouw ging daar op een gegeven moment echt last van krijgen. Het huilen ging niet over. Thirza huilde dag in dag uit voor 12 weken lang. Pas bij week 14 stopte het. Toen Thirza 8 weken was kreeg ze koorts. Dus hup naar de HAP en mevrouwtje werd opgenomen. Ze wilden bloedprikken en kijken of er een infectie zou zijn ontstaan. Een dag later mochten we al weer naar huis. Gek eh, maar ik baalde er als een stekker van. Ik wilde niet naar huis, want thuis zouden we weer in het gehuil zitten. In het ziekenhuis konden we even weglopen. Maar goed met 11 weken had ik al aan de kinderarts aangegeven dat we op zijn en niet meer konden. We mochten toen eindelijk over op maagbeschermers. Wat een opluchting! We kregen de Nexium voorgeschreven. Alleen het hielp helaas niets. Het huilen ging onverminderd door en na bijna 2 weken opnieuw contact met de kinderarts gezocht. We mochten over op de Omeprazol. Tsja mijn vertrouwen was ver te zoeken dat dit wel ging helpen. Maar we waren net begonnen en Thirza had een hele goede dag. Volop praten en lachen. Echt genieten! Alleen duurde het maar 1 dag. Na een dag ging ze weer als vanouds huilen. Na 3 dagen mochten we toen ophogen van de dosis. Toen had Thirza 2 goede dagen. Wat een hoop kregen we daarvan! Maar helaas na 2 dagen weer terug bij af. Toen heb ik de kinderarts om een opname gevraagd. Ik kon niet meer. Maar je kind op laten nemen, dat is niet niks. Er moest wat gebeuren, we hadden nog een kindje rondlopen. Nathan heeft het ook niet makkelijk.

2 dagen later was het zover. Thirza werd opgenomen. Tijdens de opname kwamen er een heleboel disciplines. De kinderfysio, de logopedist, een psycholoog, de pedagoog, de maatschappelijk werker, de kinderarts en misschien vergeet ik er nog wel 1. Even een tussenstapje. ADHD en moeheid gaan niet samen. Ik kon niet meer nadenken. Ik moest nog meer lijstjes maken als dat ik normaal al maak omdat ik alles vergeet. Mijn huishouden was voor mijn gevoel niet zoals het moest zijn. Koken was soms een hele opgave, want waar begin je als je niet meer na kan denken. Dat is ook bij de zorg voor de kindjes. Als Thirza huilt en Nathan moet een schone broek of fruit of weet ik het. Hoe pak je het dan aan? Wie eerst? Dat is een hele opgave, maar het lukt min of meer elke keer weer. Goed waar waren we? Na 3 dagen moesten we naar huis, omdat Thirza het goed deed en de kamer simpelweg nodig was voor kindjes met het RS virus. Ik zag het niet zitten. Want o wat was ik bang dat het weer niet goed zou gaan. Ik had ondertussen al zoveel tranen gelaten, raken die nooit een keer op? Ik raakte in paniek bij het idee om naar huis te gaan. Ik kwam erachter dat ik een trauma had ontwikkeld door het vele huilen van Thirza. De psycholoog en kinderarts die ons ontsloeg adviseerde EMDR te gaan volgen. Dit is nog in ontwikkeling en dat ga ik hopelijk snel volgen. Eenmaal thuis ging het eigenlijk best goed. Wel zou mijn man een paar dagen thuis blijven om te helpen en de hele week had ik voor iedere middag oppas gezocht voor Thirza. Ik kon weer even samen met Nathan zijn en hem aandacht geven. En ik kon tot rust komen, dacht ik... Ik vond het erg moeilijk alles los te laten. Maar na, denk ik, een weekje begon ik langzaam vertrouwen terug te krijgen en te ontspannen. Het spugen was ondertussen ook zo goed als weg, tot ze verkouden werd. Dat is normaal dat de reflux dan erger wordt en dat kan tot 2 weken aanhouden. Het is nu langzaam weer aan het minderen, maar ze spuugt nog steeds. Een zondag hoopt ze 4 maanden te worden. Maar ik kan nog niet echt zeggen dat ze al toe is aan hapjes, want dat zou het spugen nog verder kunnen verminderen. 

Maar goed het ging dus wel beter. Echter je gelooft niet wat ik nu ga zeggen. Het ging maar 1,5 week goed. De dag dat ik er voor het eerst sinds de opname weer alleen voor stond ging Thirza huilen in de middag. 2 uur die middag heeft ze gehuild. Dit was vorige week donderdag zo. En tot op de dag van vandaag nog steeds. Omdat ze ook al weken onrustig is tijdens de fles en ze tijdens het huilen ook last van haar buik lijkt te hebben, de kinderarts om laxeermiddel gevraagd. Hij wilde er nog niet direct aan. We moesten eerst de medicatie verdunnen. Dit gedaan, maar het hielp helaas niet genoeg. Nu mag ik vandaag laxeermiddel ophalen bij de apotheek. Zo'n opluchting. Ik hoop erg dat dit mag helpen.

Nu wil ik ook nog een klein stukje van mijn ADHD vertellen. Ten eerste weet ik soms niet eens welke klachten ik voel omdat mijn hoofd een warboel is. Althans ik vind het lastig om te verwoorden wat ik voel. En dat is vooral het moeilijkste als het gaat om de zorg voor 2 kindjes. Mijn hoofd zit vaak al zo vol. Ik kom uitgeput uit bed en ga er nog uitgeputter in. Ik kan met iets van mijn huishouden bezig zijn en ondertussen eindelijk met het spelen met Nathan of andersom. Ik kan iets beloven aan Nathan maar het vergeten dat ik het beloofd had. En aangezien je al enorm moe en uitgeput bent van het huilen van Thirza is het hebben van ADHD erbij niet bepaald gemakkelijk. Tijdens deze zwangerschap en tijdens die van Nathan heb ik begeleiding gehad van de POP poli (een poli speciaal voor zwangere vrouwen die een psychisch verleden hebben), omdat ik in het verleden een depressie heb gehad en ik bang was voor een postnatale depressie. Tijdens de begeleiding van deze zwangerschap bleef mijn begeleider alsmaar denken aan ADHD. Ze vroeg of ik een test wilde doen en die heb ik gedaan. Een 4 uur durend interview met soms best moeilijke vragen. 3 weken later kreeg ik de uitslag dat ik het inderdaad heb. Een diagnose die ik had verwacht, maar ook lastig vind. Je wilt geen label hebben. Maar het is wel de aanleiding geweest dat ik nu ben gaan bloggen. Ik wil mijn creativiteit kwijt in woorden. Ik heb er geen moeite mee om een heel boekwerk te schrijven zoals je kan merken.

Zo dit was mijn verhaal eigenlijk wel. Ik vind het erg leuk om te schrijven, dus wie weet komt er nog wel een keer één. Maar ik weet nu nog niet goed wat ik dan zou moeten schrijven.