2 huilbaby's in 2 jaar tijd én ADHD, hoe dan?

Mijn naam is Jolita, ik ben 26 jaar en ik werk als wijkverpleegkundige in de thuiszorg. En ik ga, jaja, mijn allereerste blog schrijven. Ik heb nog nooit iets echt daadwerkelijk gepubliceerd en eerlijk is eerlijk, dat vind ik best een beetje spannend. Maar soms moet je de stoute schoenen aantrekken. Ik wil jullie wat mee gaan nemen in mijn leven na het krijgen van 2 kinderen in de afgelopen 2 jaar. Het was een rollecoaster van allerlei gebeurtenissen. Eerst trouwen en gaan wonen in een kluswoning waarbij alleen de betonvloer erin lag. 1 maand later zwanger van de eerste, waarbij ik een zware zwangerschap en een pittige bevalling had. 6 maanden na de bevalling opnieuw in verwachting. Beide kinderen waren huilbaby's met koemelkallergie. Bij de 2e hebben we nog steeds niet volledig rust. En vervolgens het ontdekken van ADHD na het krijgen van ons 2e kindje. Het is een lang verhaal, maar ik ga het proberen niet te langdradig te maken. Maar ja ADHD mensen zijn nu eenmaal niet goed in iets kort en krachtig opschrijven en willen vaak teveel vertellen. Waarom ga je hier nu over bloggen? Vraag je je misschien af. Tsja, ik wil graag mijn verhaal kenbaar maken denk ik. Ik wil laten zien wat het met je kan doen als je 2 huilbaby's hebt die kort op elkaar volgen en daarbij ook nog een beperking hebt. Want dat is niet niks. Ik hoop met mijn verhaal herkenning op te roepen bij mensen die hetzelfde hebben meegemaakt en ik hoop dat er misschien iemand is die iets heeft aan mijn verhaal. Ik ben trouwens niet goed hoor in korte verhalen. ADHD eh;) Veel leesplezier!

Ik wil jullie nu nog een klein stukje meenemen in het verhaal van de oudste, Nathan, die nu richting de 2 jaar gaat. Alleen... ik weet niet eens hoe en waar ik moet beginnen. Ik ga mijn best doen om het geordend en overzichtelijk te schrijven.

Goed. In 2021 ben ik getrouwd met de liefde van mijn leven. 1 maand later bleken we al in verwachting te zijn wat we graag wilden. Maar zo snel al een baby? Dat hadden we niet verwacht. We woonden nog in een huis wat verre van af was. Er moest veeeel gebeuren. Er lag nog niet eens een vloer in ons huis toen we erin gingen wonen. We hebben heel wat afgezien. En ik zal je zeggen, een klushuis in combinatie met ADHD is al een marathon op zich. Maar het is ons gelukt met continu een goede planning maken en elkaar te motiveren en natuurlijk met alle hulp van familie en vrienden wat we hebben gekregen. Maar ik wijk wat af. Oeps. Goed, 9 maanden later en een zware zwangerschap verder werd onze zoon Nathan geboren. De bevalling was zooo anders dan ik wilde en hoopte. Wat ik wilde: Thuis bevallen zonder pijnstilling. Wat het werd: Een inleiding in het ziekenhuis met ruggenprik en een 10 uur durende bevalling (tenzij je het ballonnetje plaatsen ook meetelt). Nathan moest gehaald worden omdat ik bijna geen vruchtwater meer had en zijn hartslag te hoog was. Een klap in mijn gezicht, want echt ik wilde echt niet, maar ook echt niet in het ziekenhuis bevallen. Op het einde van de bevalling was het even spannend. Meneer zijn hartslag werd te vlak. Hij MOEST geboren worden. 8 minuten later lag hij op mijn borst. Maaaar hij ging niet huilen. Meneer moest worden beademd. Ag ja ik merkte er toch niets van na de heftige bevalling. Ik dacht alleen maar: 'hèhè mijn kind is er, nu kunnen we gaan genieten'. En: 'Zo snel mogelijk naar huis'. Maar meneer moest helaas 4 dagen opgenomen worden omdat zijn suiker veel te laag was. Hij was 0,7. Een suikerwaarde voor een baby moet rond de 2,6 zijn dacht ik. Hij viel in de risicogroep hiervoor omdat hij dysmatuur is geboren, dat wil zeggen te klein is geboren. Hij was 10 gram te licht en daarom moest hij volgens protocol worden geprikt op de suiker. Alleen hij deed het gewoon prima voordat hij gewogen was. Was niet slap, probeerde gelijk te drinken, was alert. Nou goed prima dan maar even blijven dacht ik nog. Het zal vast niet lang duren, 2 dagen misschien? Maar het werden er 4 en in het ziekenhuis is de kraamzorg helemaal niets waard. Ik kreeg slechte begeleiding bij alles, vooral bij de borstvoeding en alles werd uit handen genomen, terwijl je het juist zelf wil leren. Als je thuis komt moet je het ook zelf doen.

De volgende keer ga ik vertellen over het vervolg toen we thuis kwamen en de periode waarin het huilen begon en wat dat toen met ons deed. En zo probeer ik iedere keer een stukje te vertellen tot ik ben in de periode met Thirza onze dochter van 4 maanden die nu net 2 weken rustiger is geworden, maar toch nog wat kwakkelt.