#2 Het nare onderbuikgevoel..

Na de geboorte mocht je kort eventjes bij me liggen en daarna werd je door de verpleegkundige van de kinderafdeling even meegenomen voor controle (omdat je extra klein (een dysmatuur) zou zijn was er iemand van de kinderafdeling bij) alles leek goed en daarna mocht je weer lekker terug bij ons en konden we eindelijk van jou genieten! We waren benieuwd of je op je broer zou lijken of een heel andertje zou zijn! Je leek helemaal niet op je grote broer en dat maakt ook helemaal niet uit :) ik weet nog dat ik zei dat ik je vingers wel wat lang vond in verhouding met je handje maar jouw papa zei dat trekt vast nog wel bij! Ook stonden je teentjes wat krom maar dat is ook wel een bekend familietrekje.

Omdat jij jezelf niet helemaal op temperatuur kon houden moest je toch even in de couveuse, het drinken verliep ook nog niet helemaal goed maargoed je was er ook nog maar net dus dat is logisch! Wat ik wel vreemd vond is dat je vanaf t begin al steeds je oogjes wegdraaide, dit had ik nog niet eerder gezien bij andere baby’s.

De volgende ochtend kwam de kinderarts langs om jou even te bekijken! Er waren op dat moment geen bijzonderheden en het draaien van de oogjes kon gewoon normaal zijn zei ze! Babys doen dit wel vaker als ze in slaap vallen.. nou dat was weer een opluchting! Die middag verhuisde we naar de kinderafdeling want je moest toch eerst wat aankomen voordat je mee naar huis mocht, dat was balen natuurlijk al hadden we daar wel al op gerekend.

Het drinken ging totaal niet! Je dronk maar een paar slokjes en viel daarna al weer snel in slaap en was het onmogelijk om er nog iets in te krijgen, zo werd dus na een aantal dagen een sonde geplaatst. Je was namelijk alweer wat afgevallen omdat je natuurlijk nauwelijks iets binnen kreeg en zo konden we niet naar huis. Hier baalde we flink van want je kraamtijd in het ziekenhuis doorbrengen is echt niet fijn! Vooral als je nog een kleintje hebt zitten thuis die jou dan ook al moet missen! Gelukkig vond jouw grote broer het superleuk om op bezoek te komen en leek hij het niet altijd erg te vinden om weer naar huis te gaan en ons achter te laten. De dagen gingen voorbij, drinken ging nog steeds niet goed en ook al had je een sonde je kwam nauwelijks aan! Ook bleef je maar met je oogjes draaien waar ik toch een heel naar gevoel bij kreeg. Het leek namelijk niet altijd op “in slaap vallen”. We hebben dit een aantal keer aangekaart bij de kinderarts maar toch zagen hun er niks zorgwekkends in. Ze zou voor de zekerheid een afspraak maken bij de klinisch geneticus om die ook nog is te laten kijken.

Het nare onderbuikgevoel bleef..

Om een lang verhaal kort te maken.. uiteindelijk hebben wij 16 dagen in het ziekenhuis gelegen toen jij EINDELIJK mee naar huis mocht! Je was nog steeds niet terug op geboortegewicht en drinken was nog steeds een ramp maar gelukkig mochten we jou met de sonde mee naar huis nemen! Even wat instructies mee en dan zou het allemaal wel lukken :) er zou een verpleegkundige jou wekelijks komen wegen bij ons thuis dus alles was geregeld!

Eindelijk dat ziekenhuis uit!:)