2 couveuses voor 1 kindje

Onze meid was geboren en de verloskundige heeft de navelstreng langer gelaten voor eventuele verdere handelingen. Ik mocht, na het douchen, met de kleine meid naar de afdeling waar de grootouders al snel stonden. 

Niet lang nadat iedereen weg was kwam de arts vertellen dat ze al erg ziek aan het worden was en ze onder de lamp in de couveuse moest. Daar gingen we dan. 

Ze werd uitgekleed tot aan haar luier en er werd een lekker nestje voor haar gemaakt en daar ging mijn kleine meisje, in een plastic bak met armsgaten...

Boven, terug op de afdeling, begon ik met kolven. Gelukkig ging dat best goed. Ik kreeg ook een tv-link met de couveuse. Dus kon ik haar bekijken op mijn tv op de kamer. Elke 3 uur kreeg ze een hielprik om haar bloedwaarden in de gaten te houden.

Wat voelde ik me leeg. 1 kindje thuis en 1 kindje in de couveuse. De tranen vloeiden rijkelijk, omdat ik daar dan zat met lege armen, maar alles voor haar gezondheid!

Elke baby heeft na de geboorte enige afbraak van rode bloedcellen en dit wordt gewoon via de urine weer afgevoerd. Een baby kan dus ook een beetje geel zien, dat is normaal. Dat heet dus bilirubine. Maar als je dat in extreme vorm hebt, zie je dus oranje-bruin en heet het hyper bilirubinemie. Dit had ons meisje dus. 

Na de eerste nacht kwam ik weer bij ons meisje kijken en zag ik dat de verlichting opgeschroefd hadden van 1 lamp naar 4 lampen en een biliblanket (een lichtdekentje onder haar). Dit was teveel voor 1 couveuse, dus hadden ze er een 2e couveuse naast gezet om alle apparatuur op kwijt te kunnen die ze nodig had. De frequentie van hielprikken nam ook niet af waardoor haar hakjes bont en blauw waren.

Ze warmden dan eerst haar voetjes op, gaven haar een drupje sucrose en prikten dan tegelijk. Dan begint het knijpen in die arme voetjes. Elke 3 uur weer. Ze was zo aan de pijn gewend dat ze later niet eens huilde bij de vaccinaties.

Elke dag komt mijn man met onze oudste (toen net 2) dochter langs en brengt hij haar naar de opvang die in het ziekenhuis zit en gaat dan naar de couveuse en ik ga dan naar beneden om met de oudste in de opvang te spelen.

Elke dag kreeg ik de stand van haar bilirubines te horen en dit was schrikbarend hoog. Zelfs met alle lampen erbij. En het brak mijn hart om te zien dat er inmiddels een infuus in haar handje zat met een soort spalk erom zodat deze er niet uit kon.

In bad mag ze niet en ook wassen mag niet, want dan zal haar huidje nadien kunnen verbranden in de couveuse. Uit de couveuse mag ook niet, want dan mist ze belangrijke momenten met de lampen. Voeden gat dus via de armsgaten en zelfs het boertje moet zo gaan. Ik leer hoe ik haar het beste kan laten boeren terwijl ze in de couveuse ligt. Het is best lastig met alle slangetjes en draadjes die inmiddels zijn aangesloten op mijn kleine meisje. Ik ben er dan ook als de kippen bij als ik zie dat har couveuse schoon wordt gemaakt (schone lakentjes enzo) zodat ik haar vast kan houden.

Inmiddels zijn we een een paar dagen verder en haar waarden blijven stijgen tot het punt dat ze er bijna iets aan over kan houden aan hersenbeschadiging. Er moet iets gebeuren.

De opties worden besproken. Het zal een wisseltranfusie moeten worden, maar ze hebben nog 1 laatste redmiddel. Een middeltje (weet helaas de naam niet meer) wat zich zal hechten aan de slechte bloedcellen en ze af zal voeren. Of het werkt is nog maar de vraag, maar het is het proberen waard. De medicatie wordt aangesloten en ik probeer zoveel mogelijk bij haar te zijn. Zo nu en dan mag ze wel even uit de couveuse nu, want huid op huid is ook belangrijk.

Na een dag blijken haar waarden iets gedaald en een overenthousiaste medewerker heeft op 1 lamp na, alles weggehaald. Die was iets teveel van het goede en haar waarden stegen dus weer flink en moesten er weer lampen bij.

Inmiddels had ik contact met mijn verzekering, omdat ik nog altijd in het ziekenhuis was terwijl ik niet ziek was. Gelukkig zat ik net bij die ene verzekeraar bij wie een ziekenhuisverblijf langer was bij een zieke pasgeborene dus ik mocht nog een paar dagen blijven.

Inmiddels waren de waarden weer gedaald en de artsen kwamen praten zoals elke avond. Maar ze waren zo optimistisch dat ze uit de couveuse in een gewoon bedje mocht. Daarbij kwam de 2e arts plots met de mededeling dat ze dan ook wel met mij mee mocht naar de afdeling. Tranen sprongen me spontaan in de ogen. Ze mocht de nacht bij me liggen!! Toen ik terug op de afdeling kwam hadden de zusters mijn kamer versierd en een bedje voor haar gebracht. Toen ik zei dat ik haar die nacht niet los wilde laten hebben ze me op alle manieren geholpen om dat te laten slagen. Die nacht voelde ik me pas echt een kraamvrouw met haar pasgeborene.

De volgende ochtend werd ze weer geprikt en kreeg ik te horen dat als de waarden goed zijn, we zelfs naar huis mogen! 

Helaas was dit te enthousiast en waren haar waarden weer gestegen. We moesten blijven. Mijn verblijf zou officieel de dag erop stoppen en moest ik naar huis. Met of zonder haar. 

De dag erop bleken de waarden, vergeleken met de dag ervoor, hoog maar stabiel en beneden de 300 wat betekende dat ze niet de couveuse meer in hoefde. De afweging werd gemaakt om haar naar huis te sturen voor 1 dag en dan de dag erop weer terug te komen voor weer een controle.

Ze mocht mee!!! Ik was door het dolle en we hebben die dag thuis enorm genoten. Kraanvogel had ik geen recht meer op, want de kraamtijd was verstreken, maar ik voelde me top en het verzorgen ging in een flow alsof het nooit anders was geweest. Dus ik hoefde geen couveuse nazorg. De dag erop waren we weer onderweg naar het ziekenhuis waar ik de afdeling op loop en tegen een muur van camera’s en acteurs aanloop. Ik zie in mijn ooghoek Monique van de ven bij de couveuse afdeling staan waar ik moest zijn. Zodra de camera’s stopten kwam Monique bij mij staan en stond te kroelen met onze kleine meid. Heb zo’n enorm leuk gesprek met haar gehad over van alles en nogwat.

De arts kwam terug met de mededeling dat haar waarden stabiel waren en ze mee mocht naar huis. Ze zou de komende tijd nog flink oranje zijn, maar dat zou in de loop der tijd wel afnemen.

Onze kleine meid was eindelijk op weg om gezond te worden en in de aflevering van dokter Deen waar wij toevallig bij waren, hebben we vol plezier gekeken. Die was opgenomen in ‘haar’ kamertje en couveuse en de acteur zat in ‘mijn’ stoel waar ik uren en uren op heb doorgebracht. Toch bijzonder...