19 juni 2017: de eerste dag zonder jou

De kraamhulp kwam deze dag weer. Dat was even vreemd, want de laatste keer dat we elkaar zagen leefde jij nog. Emotioneel, ook voor de kraamhulp. Samen met haar zijn we bij je gaan kijken, op je kamertje, waar je lag in je wiegje. We hebben daar toen ook meteen een kaarsje voor je aangestoken. Een mooi warm lichtje om je gezelschap te houden, een lichtje in de duisternis, net zoals de herinneringen aan jou dat zijn voor ons Jort. De kraamhulp vertelde ons dat zij de dag ervoor ook een kaarsje voor jou had aangestoken. En dat ze voortaan een kaarsje voor jou zal aansteken wanneer ze een kerk bezoekt, waar ook ter wereld. Dat is een fijn idee hè, dat naast papa en mama en de familie er iemand is die aan je denkt. 

Rond 10.00 uur kwam een fotografe van stichting Make a Memory om foto's te maken van ons gezinnetje. Eerst even koffiedrinken, en wat zat je broer met haar te flirten, de ondeugd! Het was heel fijn om de foto's te maken, als het gezin van vier dat we zijn. We maakten de foto's op de slaapkamer van papa en mama. Je broer aaide je en gaf jou kusjes. Helemaal spontaan, zo mooi en lief! Ook Fedde heeft jou in zijn hart gesloten, dat is wel duidelijk. Het is zo jammer dat jullie niet samen zullen opgroeien... Er zijn foto's gemaakt van mama met jou, van papa met jou, van Fedde met jou op het grote bed, foto's met z'n vieren en foto's van papa en mama met jou. Terwijl ik dit schrijf, staan de foto's inmiddels naast me, op de eettafel. Je ziet er zo mooi uit lieverd, zo vredig, alsof je elk moment wakker kunt worden. De foto's zullen papa en mama eeuwig koesteren, evenals het gevoel dat we hadden tijdens het maken ervan: als compleet gezin van vier.

Gedurende deze dag kwamen de eerste kaarten en bloemen binnen. Het is zo fijn om te weten hoeveel mensen geraakt zijn door jouw overlijden, wat jij met je drie dagen oud met mensen doet. Veel mensen denken aan ons, aan jou Jort, en dat geeft ons kracht. Heel veel van de boeketten die we kregen waren in wat we besloten dat jouw kleuren zouden worden: wit, paars en blauw. Het fleurde ons huis op, maakte alles weer wat vrolijker.

Deze dag stond om 14.00 uur een afspraak gepland om aangifte te doen van jouw geboorte. Die afspraak had papa de dag na je geboorte al gemaakt. Papa en mama besloten samen naar de afspraak te gaan. En dat vonden we helemaal niet vervelend, in tegenstelling tot wat veel mensen dachten en tegen ons zeiden. Jij hebt geleefd, jij hoort erbij en dat mag -moet- iedereen weten. Op het gemeentehuis namen ze gelukkig de tijd voor ons. We hebben verteld wie jij bent, hoe je bent gestorven. En we hebben natuurlijk je namen laten registreren: Jort Johannes Evert. Over je roepnaam waren papa en mama het al heel vroeg in de zwangerschap eens, zelfs nog voordat we überhaupt wisten dat je een jongen was. 'Sterk en dapper als een everzwijn' betekent jouw naam, een achteraf zeer toepasselijke naam voor jou. En een Friese naam, net zoals die van Fedde. Verder ben je vernoemd naar mama's opa's: Hans en Evert. Daar waren ook jouw opa en oma trots op, dit waren immers hun vaders.

Op deze dag hebben we nog contact gehad met de begrafenisondernemer en met de kerk en de pastor. Jouw afscheid zou zijn op donderdag 22 juni 2017. Er is zelfs vanuit de kerk een en ander voor verzet, heel bijzonder! Wat ook heel bijzonder en fijn was, was het antwoord van de pastor op de vraag of je wel begraven mocht worden op het katholieke deel van de begraafplaats, nu je niet gedoopt bent. De pastor twijfelde hier geen moment over en zei direct dat dit uiteraard kon, want jij lieve Jort bent al een kindje van God. Wat een mooie woorden om te horen. De invulling van de afscheidsviering zouden we de volgende dag bespreken met de pastor.

Die avond kwam een aantal vrienden van papa en mama langs. Zij hadden je nog helemaal niet gezien na je geboorte. Des te dapperder vond ik het dat ze het nu aandurfden om je te bewonderen in je wiegje boven. Knap van hen, en bijzonder om te zien dat jij dit voor elkaar krijgt lieverd. Ook een van je tantes kwam deze avond langs met onder andere een liturgie van de uitvaart van een kindje dat met ongeveer drie weken is overleden. Ook had je lieve tante alvast wat gezocht naar geschikte muziek voor tijdens de afscheidsviering. Tijdens haar bezoek zaten we aan de keukentafel, toen het mama opviel dat er een vlinder op de schuifpui zat. Je tante vertelde toen dat zij 'gelooft' in vlinders, en dat zij elke keer dat ze een vlinder ziet altijd even denkt aan de mensen die er niet meer zijn. Zou het zo zijn? Was jij dat, Jort, op onze schuifpui? Ik hoop het; in ieder geval zijn er na deze dag nog meer gebeurtenissen geweest met vlinders, die zal ik later nog beschrijven. Teveel om toeval te zijn, zo denk ik. Heel fijn en troostend om te weten dat jij in de buurt bent, lief mannetje, en ons in de gaten houdt en ons tot steun bent.

Eén van de nummers die je tante had gevonden was 'Zo mooi, zo mooi' van Blof:

'Zo mooi, je was zo mooi, zo mooi

Je had nog mooier mogen worden

maar je kon het niet

Waar ter wereld we ook lopen, je blijft bestaan

We konden je niet kennen maar we weten wie je bent

en je blijft iemand die welkom was

Zo welkom dat het altijd pijn doet...'

Voor jou, lieve Jort