18 juni 2017: vaderdag

Het werd inmiddels zondag 18 juni 2017, vaderdag...

Tijdens deze lange, lange nacht ben jij (en zijn papa en mama) heel goed verzorgd door een hele lieve verpleegster van het WKZ. Zij hield ons goed in de gaten, fluisterde af en toe lieve woordjes tegen je en hield ook de opa's en oma's op de hoogte. Ook aaide ze je af en toe over je haartjes en wangen. Voor haar goede zorgen zijn we haar heel dankbaar.

Zij vertelde ons deze nacht ook dat de opa's en oma's inmiddels gearriveerd waren. Het moment dat wij hen zagen was in een van de ouderkamers, en dat was best moeilijk. Daarna zijn we met z'n allen bij jou gaan kijken, en ook dat was natuurlijk moeilijk. Want niemand was er nog klaar voor om afscheid van jou te nemen, en dan lig je daar: op zo'n groot bed, hulpeloos...

Mama is toen snel weer op het bed gekropen en naast je komen liggen. Papa zat de hele tijd op een stoel naast het bed. Mama hield je rechterhandje vast, papa je linkerhandje en hij aaide voortdurend heel zachtjes over je mooie haartjes. Hoewel je toen je ogen inmiddels gesloten had en sliep, ben ik ervan overtuigd dat dat heel fijn voor je moet zijn geweest Jort, want ik weet hoe zacht en teder die grote sterke handen van papa kunnen voelen. Ik hoop dat je met die rust bent gegaan, dat we dat gevoel, onze liefde voor jou, hebben kunnen overbrengen en dat je dat voor altijd meedraagt. Net zoals wij ons jouw dapperheid voor altijd zullen herinneren.

Met je opa's en oma's spraken we af dat ze je kamer gewoon konden in- en uitlopen wanneer ze wilden. Achteraf hoorden we dat ze dat heel fijn hebben gevonden. Papa, mama en de verpleegkundige hebben veel foto's gemaakt van onze laatste uren samen.

En toen begon het wachten... Het wachten op de laatste keer dat jouw hartje zou slaan. Mama zei het deze donkere nacht tegen de verpleegkundige en kinderarts, hoe bitter het is dat je negen maanden lang bij elke afspraak bij de verloskundige vurig hoopt het geluid van een kloppend hartje te horen, en dat je nu zit te wachten tot datzelfde hartje het niet meer doet.

In deze nacht hebben papa en mama tegen je gezegd wat we je nog wilden zeggen: hoe trots we op je zijn, dat we ontzettend veel van je houden, dat we je zo graag een heel lang, mooi leven hadden gegund...

Je ging langzaamaan achteruit, en het was denk ik rond 5.30 uur dat papa en mama besloten dat je gevecht lang genoeg had geduurd en dat jij je rust verdiende. We hebben toen de arts gevraagd je van de beademing te halen. De verpleegkundige heeft toen heel voorzichtig de pleisters van je gezichtje gehaald, de pleisters waarmee de slangen vastgeplakt zaten. Dat deed ze zó liefdevol, terwijl ze steeds zachtjes lieve woordjes tegen je fluisterde.. Dat was heel fijn om te zien en te horen.

Al vrij snel nadat je van de beademing was gehaald zag mama dat je veranderde. Heel subtiel, en voor een buitenstaander waarschijnlijk niet eens zichtbaar. Maar je 'ik', je ziel of geest, was er niet meer Jort. Je was weg, een engeltje of een ster geworden. Ik voelde het, Jort: zoals je tweeënhalve dag eerder een leeg gevoel in mijn buik achterliet, brak er nu een stukje van mijn hart, wat je hebt meegenomen en wat een lege plek heeft achtergelaten.

Je lichaam vocht door: het heeft toen nog ruim drie uur geduurd voordat je sterke hartje voor de laatste keer klopte. Telkens als we dachten dat het zover was en de verpleegkundige of de arts ging luisteren, klopte je hart nog. Uiteindelijk, om 8.50 uur op vaderdag, liet je het leven los. Was jouw gevecht ten einde en had je eindelijk rust.

Toen was daar het moment van het eerste fysieke afscheid nemen: we moesten je daar achterlaten op dat grote bed. Gelukkig wisten we dat de verpleegkundige goed voor je zou zorgen, en dat we je die middag weer zouden zien. Dan zou de begrafenisondernemer jou bij ons thuis brengen. De laatste dagen voor de begrafenis zou je lekker in je eigen wiegje, op je eigen kamer liggen.

Papa en mama zijn toen naar huis gegaan. Opa heeft ons gereden, want wij waren na zo'n anderhalve dag niet geslapen te hebben bekaf. Rond 10.00 uur waren we thuis. We zijn direct naar bed gegaan en hebben dromeloos geslapen tot 14.00 uur. Om 15.00 uur zou de begrafenisondernemer er zijn. Zij kwam, met jou op de achterbank in een prachtige rieten mand. Papa en mama hebben jou toen naar binnen gedragen. Je stond op tafel terwijl wij kennismaakten met de begrafenisondernemer en wat praktische dingen bespraken. Heel normaal, net zoals je in je maxi-cosi lag te slapen toen we 15 juni na je geboorte terugkwamen uit het ziekenhuis.

Waar papa en mama in eerste instantie erg tegenop zagen, was om jou te wassen en aan te kleden. Want je was koud, en zou je niet inmiddels ook helemaal stijf zijn? Gelukkig bood de begrafenisondernemer aan om ons daarbij te helpen. Toen we echter boven waren, deden papa en mama toch alles zelf. En het voelde helemaal niet vreemd, Jort. Je voelde wel koud, en het was ook gek om je in koud water te badderen, maar je was gewoon nog steeds onze lieve Jort! Het was heel fijn om dat samen te doen, al moest ik ook wel huilen: je eerste keer in bad, dat had ik me toch heel anders voorgesteld... Na je badje hebben we je samen afgedroogd en aangekleed. Heel zachtjes, heel voorzichtig. Daarna hebben we je in je wiegje gelegd. Ook dat voelde meteen heel fijn: dat je in je eigen wieg op je eigen kamer lag en we elk moment even bij je binnen konden lopen, je konden aanraken, een kus konden geven, wat tegen je konden zeggen.

Met de begrafenisondernemer hebben we die dag ook al wat afspraken gemaakt over de begrafenis. Deze zou woensdag of donderdag zijn. Papa en mama waren het al snel eens: het mocht niet té droevig worden. Je hebt geleefd, hoe kort ook, en dat mag ook gevierd worden. We wilden de dienst en de begrafenis zowel een kennismaking als een afscheid laten zijn. We wilden iedereen die kwam laten weten wat een trotse ouders wij zijn en hoe gelukkig jij ons hebt gemaakt Jort! Papa heeft deze dag ook nog gebeld met de kraamzorg. Die waren al op de hoogte gesteld door de verloskundige. We hebben toen gevraagd of dezelfde kraamhulp terug kon en wilde komen, en dat wilde ze gelukkig.

Die avond was mama bang om te gaan slapen. Bang dat ik de slaap niet zou kunnen vatten, of dat ik zou dromen over jou Jort. Over toen je nog leefde, over hoe gelukkig we toen waren en dat ik met dat geluksgevoel wakker zou worden en me dan langzaam zou realiseren dat het een droom was en dat de realiteit is dat jij er niet meer bent... Gelukkig sliepen papa en mama deze nacht snel, en wederom dromeloos.